“ไปตามเขามาหาผมที่ห้องนี้”
“คุณภาคินอย่าใจร้ายกับหมอริทเลยนะคะ หมอเขาไม่ได้ทำอะไรผิด”
“ไม่ได้ทำอะไรผิดงั้นเหรอ!!!!” ร่างสูงตะคอกใส่เลขาสาวเสียงดังจนสาวสวยไม่กล้าสบสายตาน่าเกรงขามคู่นั้น
ทั้งๆที่แอร์ในห้องนี้เย็นยะเยือกด้วยอุณหภูมิที่ต่ำถึงยี่สิบองศาแต่เหงื่อของเลาขาสาวกำลังแตกพลั่กๆด้วยความกลัว
“แล้วข้าวของในโรงพยาบาลของผมเสียหายมันเป็นเพราะใคร
ไม่ใช่เพราะคุณหมอเสน่ห์แรงคนนั้นเลยสินะ!!” ร่างแกร่งหันหน้าออกไปข้างนอกที่เป็นกระจกมองเห็นทิวทัศน์จากมุมสูงของเมืองใหญ่ยามโพล้เพล้แบบนี้
ถึงแม้ว่า..
สิ่งที่เขาพูดบวกกับหน้าตาที่ดูโกรธจัดจะทำให้เลขาสาวกลัวจนตัวสั่นแต่ในสมองของเขากำลังมีอะไรที่เจ้าเล่ห์เจ้ากลเต็มไปหมด
โดยที่ไม่มีใครจะสามารถล่วงรู้ได้นอกจากตัวเขาเอง
เป็นหน้าที่ของเลขาที่ต้องเอาข้อมูลค่าใช้จ่ายทั้งหมดของโรงพยาบาลแต่ละเดือนมาให้เจ้านายตรวจเช็ค
รายชื่อคนไข้ที่เข้ามารับการรักษา ค่าน้ำ ค่าไฟ รวมถึงค่าใช้จ่ายของโรงพยาบาลแห่งนี้ก็จะถูกส่งมาให้ร่างสูงดูทั้งหมดเพราะเขาเป็นถึงเจ้าของที่นี่..
รายจ่ายของโรงพยาบาลดูเหมือนจะสูงขึ้นตั้งแต่เขารับหมอหนุ่มหน้าตาน่ารักเข้ามาทำงานที่นี่
แรกๆเขาก็ไม่ค่อยได้สนใจอะไร แต่ทำไปทำมารายจ่ายมันก็มากเกินไป จนวันนี้เจ้าของโรงพยาบาลได้รู้ล่วงเหตุผลทั้งหมดจากเลขาของเขาเพราะร่างสูงเป็นคนคาดเค้นออกมา
ใช่ว่าเขาจะไม่รู้ว่าหมอคนนั้นเสน่ห์แรงขนาดไหน ผู้หญิง
ผู้ชายเวียนกันป่วยมาให้หมอคนนั้นรักษาไม่หยุดหย่อน
จนวันหนึ่งที่เขาได้เจอกับหมอน่ารักคนนั้นโดยตรง ร่างกายเขาก็เหมือนจะป่วยเอาเสียดื้อๆ
ไม่เพียงแต่หน้าตาเท่านั้นที่น่ารัก นิสัยที่เป็นกันเอง
รอยยิ้มที่ทำให้โลกสดใสอยู่ตลอดเกือบจะทำให้ผู้ชายเย็นชาอย่างเขาป่วยทางจิตหนัก
ยิ่งเห็นว่ามีคนหมายปองหมอคนนั้นมากมายเขายิ่งต้องการครอบครองมาเป็นของตัวเอง..
อยากจะเก็บไว้นอนกกแค่คนเดียวไม่อยากให้ใครได้แตะต้องนอกจากเขา..
ทุกครั้งที่เจอหมอน่ารักคนนั้นจะยิ้มให้เขา
แต่ร่างสูงกลับทำเย็นชาใส่..
เขาไม่ใช่ผู้ชายอ่อนโยน ออกจะหัวรุนแรงเสียด้วยซ้ำ..
เลยไม่คิดว่าสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่นี่มันคือความรัก เขากลับคิดแค่ว่าเขาต้องครอบครองคุณหมอหน้าหวานคนนี้ให้ได้
ตอนนี้โชคชะตาเข้าข้างเขาแล้วกระมัง..
เพราะกระต่ายน้อยกำลังเข้าใกล้ปากเสือเต็มทน..
..
“ถ้าผมไม่ลงโทษตักเตือนเขา คนอื่นจะหาว่าผมดูแลโรงพยาบาลนี้ไม่ดีพอคุณจะว่ายังไง!”
“แต่หมอริทเขาไม่ไ..”
“ผมสัญญาว่าจะไม่ไล่เขาออก”
“แต่..”
“ถ้าภายในสิบวินาทีผมยังเห็นคุณอยู่ที่ห้องนี้ผมจะไล่คุณออกแทน!!”
คำพูดนี้ราวกับเป็นคำพูดประกาศิตเพราะทันทีที่เลขาสาวจับใจความได้ก็ต้องรีบวิ่งออกไปข้างนอกห้องนี้ทันที
เพราะกลัวว่าจะถูกไล่ออกจากงาน
เดี๋ยวนี้งานสบายๆแบบนี้แล้วรายได้ต่อเดือนเกือบแสนแบบนี้มันหายากจะตาย
ถ้าต้องไปเดินต๊อกๆหางานทำคงจะลำบากน่าดู..
ร่างสูงกระตุกยิ้มอย่างพอใจก่อนจะเดินกลับมานั่งที่โซฟาประจำตำแหน่ง
รอคอยการบางของใครบางคน..
“หึ คุณจะเป็นของผมแล้วนะครับ…หมอริท ”
.
.
หญิงสาวเดินจากตึกผู้บริหารไปที่ตึกผู้ป่วย..
มีจุดหมายปลายทางคือแผนกผิวหนังที่เป็นที่ทำงานของคุณหมอหน้าหวานที่เสน่ห์แรงจนชั้นที่หมออยู่ไม่เคยเงียบเหงาด้วยผู้คนสักนิดเลย
แถมตอนเย็นๆเกือบจะมืดแบบนี้เป็นเวลาที่คุณหมอจะเดินทางกลับไปพักผ่อนที่บ้าน
ก็มักจะมีหนุ่มๆมาดักรอรับ รอตื๊ออยู่เสมอ
แต่ก็ไม่เคยมีใครได้โอกาสที่จะไปรับไปส่งคุณหมอคนนี้หรอกนะ..
คุณหมอก็มีคนที่ตัวเองปันใจให้อยู่แล้วด้วย
“หมอริทคะ ท่านประธานให้เอมมาตามไปพบที่ห้องทำงานค่ะ”
“อ่อ ได้ครับ” ร่างบางเงยหน้าจากเอกสารกองโตมายิ้มให้เลขาสาว
“เดี๋ยวเอมเคลียร์ทางให้นะคะ..” คุณหมอหัวเราะน้อยๆ
ส่ายหน้าเบาๆอย่างนึกขันที่โดนแซวแบบนี้
เพราะหน้าห้องตรวจที่สาวสวยเดินผ่านเข้ามามีแต่คนที่คอยตามตื๊อคุณหมอทั้งนั้น
เห็นทีถ้าให้หมอริทออกไปตอนนี้คงจะโดนรุมยื้อแย่งเป็นแน่
“ทางสะดวกแล้วค่ะ เอมไล่ไปหมดแล้ว! หมอรีบมากับเอมเถอะค่ะ
ก่อนที่ท่านประธานจะโมโหไปมากกว่านี้” เลขาสาวพยักหน้าให้หมอรีบไปกับเธอ
แต่คุณหมอก็ตกใจไม่ใช่น้อยที่เจ้าของโรงพยาบาลกำลังโมโหแล้วเรียกตนไปพบ
มันต้องเป็นเรื่องแย่ๆแน่เลย..
“ริทจะไปโดนฆ่าใช่มั้ยครับ”
“อันนี้ก็ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ เพราะก่อนที่เอมจะมา
ท่านประธานเขาก็ขู่ว่าจะไล่เอมออก”
“เขาคงไม่ไล่ริทออกใช่มั้ย เพราะริทไม่ได้ทำอะไรผิด”
“ไม่หรอกค่ะ หมอน่ารักแบบนี้ ท่านประธานต้องใจอ่อนอยู่แล้ว”
“ริทก็ขอให้เป็นอย่างนั้นเถอะครับ..
หวังว่าริทคงจะปลอดภัยนะถ้าได้เจอเขา..”
.
.
“เข้ามา” เสียงเข้มเอ่ยขึ้นพอได้ยินเสียงเคาะประตู
คนที่ยืนอยู่ข้างนอกก็เลยค่อยๆทำตามที่เขาบอก แล้วเดินเข้าไปช้าๆ
โดยที่เลขาสาวทิ้งให้เขาเดินเข้ามาเผชิญกับประธานหนุ่มเพียงผู้เดียว..
เดินไปแค่กลางห้องก็รู้สึกความเย็นวะวาบที่กลางหลัง
เหมือนเป็นสัญญาณเตือนของอันตราย..
เก้าอี้ประธานตัวสูงบังร่างชายหนุ่มเอาไว้
คนร่างบางไม่สามารถมองเห็นเขาได้ รู้แค่ว่าอยู่ตรงนั้น.. ตรงโต๊ะทำงาน..
“นั่งลงสิ”
“ครับ”
คนตัวเล็กค่อยๆเลื่อนเก้าอี้ออกแล้วนั่งลง
เงยหน้าขึ้นมาอีกทีก็ต้องสบตากับสายตาคมที่กำลังจับจ้องตัวเองอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
หัวใจแทบจะหลุดร่วงลงไปกับพื้นที่เห็นสีหน้าไม่สบอารมณ์ของผู้เป็นเจ้านาย แถมยังบรรยากาศที่บิ๊วเสียจนมาคุทำให้เย็นยะเยือกไปทั่วร่าง
“หมอริทรู้ตัวมั้ยว่าหมอทำอะไรผิด”
..
แผนการครอบครองอันแยบยลค่อยๆดำเนินไปทีละนิดตามที่คนเจ้าเล่ห์วางไว้
“ริทไม่ทราบจริงๆครับ”
ร่างสูงดันแฟ้มรายงานประจำเดือนที่ผ่านมาที่วางอยู่บนโต๊ะให้ไปอยู่ตรงหน้าของคนตัวเล็ก
เหลือบตามองลงต่ำเป็นเชิงว่าให้หมอริทเปิดมันมาดู ..
ค่าใช้จ่ายของโรงพยาบาลที่ไม่ค่อยมีใครได้รู้ปรากฏแก่สายตาก็ทำให้คนตัวเล็กตกใจ..
“คุณคิดว่าตัวเลขมันเป็นยังไง”
“มันสูงมากๆครับ”
“แล้วคุณลองเปิดดูของเดือนก่อนสิ..” ร่างสูงแนะนำ
จนหมอริทต้องรีบเปิดอย่างอยากรู้อยากเห็น ตัวเลขที่พบมันก็มาก
แต่มันก็ยังน้อยกว่าเดือนที่ผ่านมาอยู่เยอะทีเดียว
“มันเป็นได้ไงครับ ที่ค่าใช้จ่ายของโรงพยาบาลมันจะขึ้นมาเยอะขนาดนี้”
“เป็นเพราะคุณนั่นแหละ!!” อยู่ดีๆร่างสูงก็ตะคอกออกมาทำให้ร่างบางกลัวจนตัวสั่น
ใบหน้าหวานซีดเผือดเพราะไม่คิดว่าเวลาที่ท่านประธานโกรธจะดูน่ากลัวถึงเพียงนี้
แม้แต่ลมหายใจยังไม่กล้าที่จะสูดเข้าออกให้เกิดเสียงลมเลยสักนิด
“ผมไม่เข้าใจ..”
“พวกผู้ชายของคุณ! เขาทะเลาะชกต่อยกันในเขตของโรงพยาบาลเพราะแย่งคุณ
ทำให้ข้าวของในโรงพยาลผมเสียหายไปจำนวนมาก
ค่าใช้จ่ายทุกอย่างมันก็เยอะอย่างที่เห็น!” ร่างสูงแกล้งกัดฟันพูด
“แต่ริทไม่รู้เรื่องนี้เลย..”
“คุณจะบอกว่าคุณไม่ผิดงั้นสิ”
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับ
แต่ริทต้องการจะบอกคุณว่าถ้าริททราบมาก่อนว่ามีข้าวของในโรงพยาบาลเสียหายริทก็พร้อมจะจ่ายค่าเสียให้หมดทุกบาททุกสตางค์”
“เพื่อที่เรื่องจะได้ไม่ต้องมาถึงเจ้าของโรงพยาบาลอย่างผม?”
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับ”
“แต่ตอนนี้เรื่องทุกอย่างมันถึงผมแล้ว.. คุณคิดว่าผมควรจะทำยังไงดี
จะปล่อยให้มันผ่านไปเฉยๆ หรือว่าจะชดใช้”
“ริทยินดีจะชดใช้!”
ด้วยฐานะทางบ้านของคุณหมอริทที่ไม่ได้ยากจนอะไร
เรียกว่าเศรษฐีพันล้านเสียด้วยจำจึงทำให้คนตัวเล็กตอบไปอย่างนั้น..
ใช่ว่าเขาจะเห็นแก่ตัวไม่ยอมรับความผิดครั้งนี้
คุณหมอริทถูกอบรมจากทางบ้านมาอย่างดีเยี่ยมเลยมีนิสัยดีแบบนี้
“ก่อนที่จะชดใช้ คุณต้องไล่พวกคนที่ตามตอแยคุณไปให้หมด
อย่าให้กลับมาเหยียบโรงพยาบาลแห่งนี้เลยสักคน”
..
“ห้ามแม้แต่ที่จะนัดเจอกันภายนอกสถานที่ด้วย..”
“ได้ครับ ริทจะบอกพวกเขาพรุ่งนี้”
“งั้นก็ถึงเวลาที่คุณต้องชดใช้ค่าเสียหายแล้วล่ะ”
.
.
.
ร่างสูงถือวิสาสะจับมือเล็กแล้วฉุดดึงให้ลุกขึ้นยืนจนร่างบางเซถลาสู่อ้อมอกแกร่ง
ลอบสบตากันเป็นพักๆก่อนที่คนตัวสูงกว่าจะจูงมือบางให้เดินตามเขาไปยังอีกสถานที่หนึ่งซึ่งต่างจากที่นี่โดยสิ้นเชิง
ที่ๆไม่มีใครเคยมานอกจากเจ้าของ.. ที่ที่พิเศษ..
ชั้นบนสุดของตึกนี้..
มีห้องหรูเหมือนเป็นคอนโดราคาแพงอยู่
มันเป็นที่พักของท่านประธานหรือเจ้าของโรงพยาบาลเวลาที่เขาไม่อยากจะกลับไปที่บ้านสักเท่าไหร่
..เจ้าของมันไม่เคยคิดจะให้ใครขึ้นมาบนนี้ แต่คนนี้คงจะพิเศษสำหรับเขาจริงๆ
“จ…จะทำอะไรครับ”
ร่างสูงจับมือเล็กไม่ปล่อยโดยที่ตัวเองกดรหัสผ่านเปิดประตูเข้าห้องนี้อยู่
“ชดใช้”
ชายหนุ่มตอบเสียงเย็น แต่มันก็ทำให้คนตัวเล็กใจสั่นอยู่ไม่น้อย..
กลัวก็กลัว.. หวั่นก็หวั่น… กลัวว่าสิ่งที่หมอหน้าหวานกำลังคิดอยู่มันจะสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นอีกในไม่ช้า
คนตัวเล็กคงจะสะบัดมือให้หลุดแล้ววิ่งหนีไปแล้ว
ถ้าไม่ติดว่า..
..มีใจให้กับเจ้านายคนนี้เหมือนกัน..
เพียงก้าวแรกที่เดินเข้าไปในห้องก็ทำให้ร่างบางตะลึงถึงความหรูหราของมัน
เครื่องปรับอากาศที่เพิ่งเปิดเมื่อไม่กี่วินาทีที่แล้วมันก็ทำหน้าที่ของมันดีเกินคาด
เย็นจนทำให้คนตัวเล็กกลัว..
ทุกอย่างมันรวดเร็วจนเกินไป กว่าจะรู้ตัวมันก็คงจะสายเกินแก้..
ร่างสูงพาคุณหมอในชุดกราวน์เข้ามาในห้องที่มีชุดโฮมเธียเตอร์อย่างยักษ์ตั้งอยู่…ปลายเตียง… มือแกร่งเหมือนกำลังจะคลายออกทำให้คนตัวเล็กหน้าซีดขึ้นกว่าเดิม
ถ้าวิ่งหนีจะเป็นอะไรมั้ยนะ
ถ้าออกไปตอนนี้จะเป็นอะไรมั้ยนะ
ทำได้แค่คิด..
“อ้ะ…” ร่างสูงดันร่างบางชิดผนังก่อนจะเริ่มบทลงโทษที่ให้คนตัวเล็กชดใช้ด้วยมาตรการที่เด็ด..ขาด
จมูกโด่งจัดการทำสิ่งที่อยากทำมานานคือการซุกไซร้ซอกคอขาวของคนที่เขาอยากครอบครองมาไว้เป็นเจ้าของ
ความอ่อนโยนที่เขาไม่เคยมีทำให้คนตัวเล็กกลัวเสียจนเหงื่อแตก
กลิ่นกายที่หอมหวนเลยยิ่งน่าหลงใหลมากกว่าเดิม..
ชุดกราวน์สีขาวถูกถอดออกอย่างรวดเร็วให้เหลือเพียงแต่ชุดที่คุณหมอใส่มาทำงานด้วยมือของร่างสูงที่กำลังลูบไล้เนื้อเนียนที่โผล่พ้นเสื้อผ้าออกมาทุกส่วนอย่างหลงใหล
ความต้องการที่มีในกายก็กำลังเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
คุณหมอน้ำตาไหลด้วยความตกใจทำอะไรต่อไปไม่ถูกเพราะถูกจู่โจมแบบนี้
การชดใช้ครั้งนี้มันจะเจ็บปวดทรมานเพียงใดก็ไม่รู้สักนิดเลย มันคงจะดีถ้าเขาอ่อนโยน
มันคงจะดีถ้าเขาไม่ใจร้อน
มันคงจะดีถ้าสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นมันเกิดจากความรักไม่ใช่ความต้องการ
“อย่าร้องสิ ผมขอโทษที่ทำอะไรอ่อนโยนไม่เป็น
ความจริงผมก็อยากให้คุณรู้สึกดีนะ” คุณหมอคลี่ยิ้มออกมานิดๆ
ก่อนจะถูกบดจูบรุนแรงที่รุกรานและหาความหวานไปทั่วปาก
ถ้านึกถึงจูบที่อ่อนหวานนี่ลืมไปได้เลยเพราะมันทั้งเร่าร้อนและรุนแรงไปในคราเดียวกัน
เสียงครางฮือในลำคอของร่างสูงมันก็ทำให้คนตัวเล็กใจเต้นแรงเพราะสัมผัสได้ว่า..เจ้านายที่รัก..รู้สึกดีแค่ไหน
ร่างบางถูกอุ้มในท่าเจ้าสาว
ความเร่าร้อนจากสัมผัสเมื่อครู่ทำให้หมอน้อยหมดแรงที่จะปฏิเสธ
มือเล็กโอบรอบคอร่างสูงไว้แน่นเพราะกลัวว่าจะตก
เตียงขนาดคิงไซส์ยวบลงทันทีที่สองร่างพากันทิ้งตัวลงนอนบนเตียง
เสียงหอบหายใจของทั้งคู่ผสมปนเปจนไม่รู้ว่าใครกันแน่ที่รู้สึกตื่นเต้นไปกว่ากัน
“ผมจะให้คุณชดใช้ด้วยร่างกาย ถ้าคุณจะมอบหัวใจให้ผมด้วย
ผมก็ยินดีจะรับไว้” ร่างสูงกระตุกยิ้มในขณะที่สบตากับคนใต้ร่างที่จ้องดวงตาเรียวเล็กของเขาไม่กระพริบ
..มือบางที่วางอยู่ข้างตัวค่อยๆเลื่อนขึ้นมาแนบไว้ที่แก้มเนียนไร้ริ้วรอยของคนตัวสูงกว่า
ก่อนจะเกลี่ยเบาๆจนท่านประธานใหญ่รู้สึกดี
ร่างสูงจับมือที่แนบแก้มตนอยู่มาจูบที่หลังมือแผ่วเบา
ก่อนจะค่อยๆเลื่อนลงไปถึงขอบกางเกงสแล็คสีเข้มที่ตนใส่อยู่
เหมือนว่าคนตัวเล็กจะกลัวเลยพยายามจะกระตุกมือกลับแต่มันก็ไม่เป็นผล
มือหนาบังคับมือบางสัมผัสกับส่วนไวต่อสัมผัสที่แข็งขืนสู้มือให้รับรู้ถึงความต้องการที่ปะทุอยู่ข้างใน
ใบหน้าหวานแดงซ่าน หลบหลีกสายตาจาบจ้วงเจ้าเล่ห์..
ผ่อนลมหายใจร้อนระอุออกมาแผ่วเบา
“คุณภาคิน”
“ถอดไม่ได้เหรอ…อืม”
จมูกโด่งคลอเคลียที่ซอกคอขาวหลังจากที่จับข้อมือเล็กตรึงไว้เหนือศีรษะด้วยมือข้างเดียว
หมอริทเลยไม่มีโอกาสจะปัดป้องตัวเองจากการรุกรานที่จาบจ้วงและรุนแรงเลยสักนิด
..กระดุมเม็ดแรก..ถูกปลดออกด้วยริมฝีปากอันเชี่ยวชาญของร่างสูงก่อนที่เม็กที่สองจะตามมาติดๆ
แต่คราวนี้ ใบหน้าคมไล้ไปตามสาบเสื้อ
ก่อนจะแหวกออกโชว์ผิวขาวเนียนน่าหลงใหลให้ปรากฏแก่สายตา
“อื้อ…” คนตัวเล็กบิดตัวด้วยความทรมานปนเสียวซ่าน
กัดริมฝีปากตัวเองแน่นไม่อยากให้เสียงครางน่าอายหลุดออกมา
“คนบ้า..ริทเจ็บนะ” แค่ต้องการแสดงความเป็นเจ้าของเลยเผลอฝังเขี้ยวคมลงไป
แถมยังดูดเม้มให้มันเป็นรอยแดงๆอีก
“ขอโทษ” คนเจ้าเล่ห์กล่าคำขอโทษแต่ก็คงยังทำซ้ำแบบเดิมๆ
และเหมือนว่าจะรุนแรงขึ้นเรื่อยๆด้วยซ้ำ ทันทีที่กระดุมเม็ดสุดท้ายหลุดออก
จมูกโด่งก็ฝังลงคลอเคลียกับหน้าท้องน้อยให้คนใต้ร่างบิดเร้าด้วยความทรมานจากการปรนเปรอที่วาบหวามเช่นนี้
ยอดอกสีชมพูที่น่าหลงใหลดันแข็งเป็นไตมาเสียดื้อๆทันทีที่ถูกจ้องมอง
ร่างสูงไม่รอช้ารีบเข้าครอบครองดูดกลืนบดขยี้ทั้งสองข้างทันที
เรียกเสียงครางจากคนใต้ร่างได้เป็นอย่างดี
ลิ้นชื้อที่ตวัดเลียอย่างรู้จุดทำงานประสานกับมือแร่งที่เหลือว่างอีกข้างค่อยดันแผ่นหลังบางให้แอ่นขึ้น
ช่วยอำนวยการกลืนกินของหวานอันแสนอร่อยบนอกนุ่มนิ่ม
ร่างสูงค่อยๆถอดเสื้อผ้าของร่างบางที่เหลืออยู่ทีละชิ้นตามด้วยของตัวเองจนทั้งคู่เปลือยเปล่า
เนื้อแนบเนื้อที่คอยขัดสีกันมันยิ่งเพิ่มไฟร้อนในตัวจนแทบจะระเบิดออกมา ..
การปรนเปรอยังคงไม่หยุดหย่อน..
มือแกร่งเลื่อนไปจับส่วนอ่อนไหวขนาดพอดีมือจนหมอน้อยสะดุ้งตกใจ
ร่างสูงรั้งร่างบางมานั่งซ้อนตัก แผ่นหลังบางแนบชิดอกแกร่ง
ให้ส่วนอ่อนไหวที่ขยายใหญ่จนร่างบางสั่นดุนดันส่วนหลังให้คนตัวเล็กรู้สึกกลัวกว่าเดิม
แต่ไม่นานหมอริทก็ตาพร่าพร้อมกับปล่อยเสียงครางหวานออกมาทันทีที่มือแกร่งขยับขึ้นขยับลงสลับกับเน้นที่ส่วนปลายเบาๆ
“อ๊า…” การปลดปล่อยครั้งแรกที่ถูกทำด้วยฝีมือของคนอื่นพวยพุ่งอ่อนมาจากแกนกายเล็กเลอะมือหนา
ร่างบางใบหน้าแดงเสียยิ่งกว่าเดิมเมื่อเห็นว่าตัวเองปลดปล่อยของเหลวสีข้นขาวออกมาเยอะขนาดนี้
มันแสดงให้เห็นว่าความต้องการของทั้งสองก็มีไม่แพ้กัน
ร่างสูงจับร่างบางนอนลงที่เดิมแต่ตั้งขาเล็กให้ชันขึ้นแล้วอ้าออกกว้างๆ
คนตัวเล็กทั้งกลัวทั้งอายเลยพยายามที่จะหนีบขาเข้าหากันแต่คนตัวสูงก็เขาตัวมาขวางไว้
“เป็นหมอ เอาแต่ฉีดยาคนอื่น เคยถูกฉีดยาบ้างหรือเปล่า..
คนไข้ปฏิเสธไม่ยอมแบบนี้หมอจำเป็นอย่างผมจะฉีดได้ยังไง..”
ร่างสูงโน้มตัวมาสบตากับดวงตากลมที่มีแววสั่นระริก..
ก่อนที่จะมอบจูบอันแสนเร่าร้อนให้คนใต้ร่าง ลิ้นชื้อสอดเข้าไปในโพลงปาก
ดูดกลืนความหวานข้างในก่อนจะเปลี่ยนมาดูดกลืนริมฝีปากร่างริมฝีปากบนสลับไปมา
มือน้อยเผลอไผลขยุ้มเรือนผมหนาสีเข้มไว้เพื่อระบายอารมณ์
ขาเล็กก็อ้าขึ้นตามขนาดตัวของร่างแกร่งที่แทรกอยู่ตรงระหว่างสองขาของตัวเอง
อาศัยจังหวะที่คนตัวเล็กเผลอแทรกนิ้วเรียวเข้าไปในช่องทางรัก..
ร่างบางผวาแต่ไม่มีสิทธิ์จะทักท้วงอะไรเพราะริมฝีปากที่ประกบกันอยู่แนบสนิทบวกกับความเร่าร้อนเกินบรรยายที่ช่วงล่าง..
ถ้านี่คือการฉีดยา..
ตอนนี้คงเป็นแค่การทาแอลกอฮอล์ที่ก็ทำให้ใจเต้นแรงไม่แพ้กัน
เข็มจริงได้ลงไปในเนื้อเมื่อไหร่หัวใจดวงน้อยๆคงจะหลุดออกมาข้างนอก
จากนิ้วเดียวก็ค่อยเพิ่มเป็นสองนิ้วและสามนิ้วตามลำดับ
ช่องทางที่หดเกร็งทำให้ร่างสูงหวั่นใจว่าถ้าของจริงเข้าไปเมื่อไหร่
ร่างบางคงจะเจ็บน่าดู..
แต่ถ้ามันแลกกับความรู้สึกดีที่ได้รับหลังจากนั้นมันก็น่าลองเสี่ยง
แค่นิ้วยังรู้สึกดีขนาดนี้.. ถ้าเป็นไอ้สิ่งที่กำลังผงาดอยู่ล่ะ..
มือหนาลูบไล้ตั้งแต่บั้นท้ายกลมกลึงจนถึงข้อพับขา แล้วถอนจูบออก..
มองหน้าคนที่กำลังจะตกเป็นของเขาตรงหน้าที่กำลังกัดนิ้วตัวเองด้วยความกลัวแล้วรู้สึกอยากจะรังแกมากกว่าเดิม..
“โอ๊ะ.. จะ เจ็บ…” เข้าไปได้ไม่ถึงครึ่งทางร่างบางก็ร้องออกมาด้วยความทรมาน
จนร่างสูงต้องโน้มตัวลงไปจูบซับน้ำตาทีละนิด
แต่ถ้าจะให้ค่อยเป็นค่อยไปเรื่อยๆคนตัวเล็กคงต้องเจ็บนานแน่
สู้ใส่ให้สุดเข้าไปทีเดียวแล้วค่อยเปลี่ยนเป็นรู้สึกดีมันไม่ดีกว่าเหรอ
ปากหยักทาบไปที่ลำคอสวยรุมร้อนแล้วค่อยเลื่อนมาทาบไว้ที่ริมฝีปากแล้วค่อยๆแทรกลิ้นเข้าไป
สวบ~
มีแต่เสียงครางฮืออย่างเจ็บปวดในลำคอ
กับมือเล็กที่จิกไล่ร่างสูงอย่างทรมานทันทีที่คนบนร่างตัดสินใจดันเข้ามาทั้งหมดในทีเดียว
ความเจ็บปวดที่ถาโถมเข้าใส่ทำให้คนตัวเล็กที่ไม่เคยเรื่องพรรค์นี้ต้องร้องไห้ออกมา
ร่างสูงถอนจูบออกมาจ้องมองดวงตากลมที่มีน้ำใสๆเอ่อคลอ
คนไม่เคยอ่อนโยนอย่างเขาค่อยๆบรรจงเกลี่ยน้ำตาที่เปรอะเปื้อนจนมันหายไป..
เวลาผ่านไปสักพักความรู้สึกดีก็เริ่มเข้ามาแทนที่ความเจ็บปวด
“…ต่อไปนี้คุณเป็นของผมแล้วนะคุณหมอ”
ไม่ทันที่จะได้พูดอะไร กายแกร่งก็เริ่มขยับเข้าออกร่างกายเล็กอย่างเนิบนาบ
ทุกครั้งที่ออกไปคนตัวเล็กรู้สึกถึงความว่างเปล่าที่ต้องการการเติมเต็มด้วยการให้มันเข้ามาใหม่..
“อ๊ะ อื๊อ…อ๊า” ไม่ต้องพูดก็เข้าใจ
ร่างสูงเร่งจังหวะขึ้นเรื่อยๆ ความเสียวซ่านทำให้หมอน้อยลืมความเจ็บปวด
เสียงครางหวานดังระงมไปทั่วห้องกว้าง..
สองกายที่โยกอยู่ไปมาบนเตียงกับหยาดเหงื่อแห่งไฟราคะที่ไหลลงมาเป็นสาย
เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังแค่ไหนก็แสดงถึงความเร่าร้อนของบทรักนี้มากเท่านั้น..
“อ๊ะ อื๊อ…” ขยับอีกไม่กี่ทีน้ำสีขาวขุ่นจากแกนกายเล็กก็พวยพุ่งออกมาเลอะผ้าปูเตียงอีกรอบ
ก่อนที่ร่างสูงจะเร่งเครื่องให้มันเร็วกว่าเดิมเพื่อจะได้รีบแตะขอบสวรรค์กันติดๆ
“อ๊ะ อ่า ริท…”
พอยาฉีดหมดเข็มเขาก็ค่อยๆถอนเข็มแท่งโตออก
พร้อมกับทิ้งตัวลงนอนข้างๆแล้วคว้าร่างบางมากอดซุกอก..
รอจนเสียงหัวใจแห่งความเหน็ดเหนื่อยเต้นเป็นปกติ..
มือแกร่งลูบไล้แขนเนียนอย่างหลงใหลก่อนจะจูบเบาที่หน้าผากสวย..
“หมอเป็นของผมแล้วนะ อย่าให้ใครมาซ้ำรอยผมล่ะ
ไม่งั้นผมจะไล่คุณออกจากหัวใจจริงๆด้วย”
“บ้า”
“ผมพูดจริงนะ ไม่เชื่อหมอก็ลองสิ”
“เรื่องอะไรที่ริทต้องทำตามที่คุณบอก”
“..”
ร่างสูงเงียบลง.. ทำให้ใบหน้าหวานต้องแหงนมองว่าทำไม
“เป็นอะไรไปครับเจ้านาย กำลังคิดอยู่เหรอว่าจะไล่ริทออกเมื่อไหร่ดี”
..
..
“เปล่า แต่กำลังคิดว่าจะฉีดยาเข็มต่อไปเมื่อไหร่ดีต่างหาก..”
คนเจ้าเล่ห์กระตุกยิ้มแล้วแกล้งทาบริมฝีปากลงบนซอกคอขาวจนคนตัวเล็กหดคอหนี
“อย่า…ครับ อื้อ..”
“ผมว่า..ผมหลงคุณซะแล้วล่ะ ..คุณหมอเรืองฤทธิ์”
————————————————————-
อ่านมาถึงตรงนี้คงคงว่าที่แต่งมันคืออะไร ก็คืองี้..
มันคือความว้อนเลยบอกตรงๆ 5555555
กรั่กๆ เราชอบพวกได้กันเร็วแบบนี้ล่ะ มันน่ารักดี #ห้ะ
ไม่มีใครเข้าใจเราหรอก ฮือ..
ขอยืมอิมเมจคุณโตโน่ ภาคิน คำวิลัยศักดิ์ กับคุณเรืองฤทธิ์
ศิริพานิช หน่อยนะครับ 555555 เอาชื่อมาด้วย..
แยกแยะนะ
อะไรเรื่องจริง อะไรคือเรื่องที่แต่ง..
สรุปคืออันนี้คือเรื่องจริง..
ส่วนที่ดราม่ากันอยู่ในทวิตนั้นคือเรื่องที่แต่ง #เออ
ขอบคุณครับที่อ่าน..
แปะใน Tumblr แค่อาจจะแปะลิงค์ใน dek*d นะ เค้าไม่อยากอัพนั้นละ คำหยาบก็ไม่ได้ NC ก็ไม่ได้
ฮ่วยยยย
#มารอวันที่เราจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมด้วยกันเด้อ
————————————————————-
อ่านมาถึงตรงนี้คงคงว่าที่แต่งมันคืออะไร ก็คืองี้.. มันคือความว้อนเลยบอกตรงๆ 5555555
กรั่กๆ เราชอบพวกได้กันเร็วแบบนี้ล่ะ มันน่ารักดี #ห้ะ
ไม่มีใครเข้าใจเราหรอก ฮือ..
ขอยืมอิมเมจคุณโตโน่ ภาคิน คำวิลัยศักดิ์ กับคุณเรืองฤทธิ์ ศิริพานิช หน่อยนะครับ 555555 เอาชื่อมาด้วย..
แยกแยะนะ
อะไรเรื่องจริง อะไรคือเรื่องที่แต่ง..
สรุปคืออันนี้คือเรื่องจริง.. ส่วนที่ดราม่ากันอยู่ในทวิตนั้นคือเรื่องที่แต่ง #เออ
ขอบคุณครับที่อ่าน..
แปะใน Tumblr แค่อาจจะแปะลิงค์ใน dek*d นะ เค้าไม่อยากอัพนั้นละ คำหยาบก็ไม่ได้ NC ก็ไม่ได้ ฮ่วยยยย
#มารอวันที่เราจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมด้วยกันเด้อ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น