Flower : ดอกกุหลาบสีแดง #4

ดอกกุหลาบสีแดง : ฉันรักเธอเข้าแล้ว

          “อื้อ”

          ร่างบางรู้สึกตัวท่ามกลางความหนาวเย็นภายในห้องกว้างที่คุ้นเคย แสงจากหลอดไฟบนเพดานของห้องส่องลงมากระทบเรือนร่างขาวเขียนที่ตอนนี้ไม่ได้อยู่ในชุดเดิม คนตัวเล็กพอได้สติก็รีบดึงผ้านวมผืนใหญ่มาคุมกายไว้ทันที

         แทบจะไม่สงสัยเลยว่าใครเป็นคนทำแบบนี้ บรรยากาศรอบๆทำให้รู้แจ้งแก่ใจว่าคนที่ทำเรื่องสกปรกแบบนี้จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเจ้าของห้องอย่างภาคิน ..

        ร่างกายที่มีแค่บ็อกเซอร์ตัวเล็กๆของเจ้าตัว กับเสื้อเชิ้ตตัวหลวมโคร่งที่ดูยังไงก็ไม่ใช่ของเรืองฤทธิ์สวมอยู่ คนที่เป็นคนจัดการเปลี่ยนก็คงจะเป็นเจ้าของห้องอีกตามเคย แถมกระดุมเสื้อก็ไม่ติดให้สักเม็ด... 

        สำรวจตัวเองอีกรอบก็แทบจะลมจับ รอยแดงเพิ่มมาจากไหนไม่รู้อีกสี่ห้ารอยบริเวณหน้าอกที่ไล่ลงไปตามรอยแยกของสาบเสื้อ ทั้งๆที่รอยเก่าๆมันกำลังจางลงไปแล้วแท้ๆ เขากลับตอกย้ำด้วยการสร้างมันขึ้นมาใหม่อีก

        ว่าแต่...คนใจร้ายไปไหน...

        เรืองฤทธิ์เตรียมการจะหนีไปจากที่นี่ กวาดสายตามองหาเสื้อผ้าของตัวเอง ที่คิดว่าควรจะมาใส่คุมทับชุดพวกนี้ไว้ แต่ก็ไม่เจอสักชิ้น ดวงตาสวยมองเห็นกล้องที่วางอยู่ข้างทีวี เลยรีบเดินเข้าไปดูเผื่อจะมีเมมของกล้องที่เก็บวิดิโอวันนั้นไว้ทั้งหมด จะได้ทำลายมันทิ้งซะให้รู้แล้วรู้รอด

        แต่ค้นดูแลก็ไม่มี มันเป็นแค่กล้องเปล่าๆ ที่ถูกทุกอย่างออกไปแม้กระทั่งแบตเตอรี่...

        "ทำอะไร!"

        ร่างบางสะดุ้งทันทีหลังจากที่ได้ยินเสียงเข้มถาม แทบจะทำกล้องร่วงหล่นจากมือด้วยความตกใจราวกับคนทำอะไรผิด

        คนตัวเล็กวางกล้องลงแล้วเดินถอยหลังหนีร่างสูงที่กำลังเดินเข้ามาใกล้ เหงื่อเม็ดเล็กผุดตามใบหน้าสวยเพราะหวาดกลัวคนตรงหน้าที่จ้องเขาเหมือนจะฆ่าให้ตาย

         ..

         "ฉันไม่ได้โง่ถึงขั้นที่จะเก็บทุกอย่างไว้ที่เดิมหรอกนะ"

         "แล้วคุณเอามันไปไว้ที่ไหนล่ะ"

         "ถามอะไรโง่ๆ ถ้าฉันตอบนายก็จะตามหามัน แล้วฉันจะหาข้ออ้างอะไรมาเอานายล่ะทีนี้"

          มือเล็กกำเข้าหากันแน่น โกรธภาคินจนเลือดขึ้นหน้า ผิวก็แดงไปทั้งตัว..

          ร่างสูงเดินย่างสามขุมมาตั้งใจจะจับคนตัวเล็ก แต่เรืองฤทธิ์ก็เบี่ยงตัวหนีด้วยความว่องไว พอภาคินคว้าตัวได้ก็ดึงมากอดรัดจนร่างบางแทบจะหายใจไม่ออก

          "ไม่เอาแล้ว คุณอย่าทำอะไรผมเลยนะ.. ผมกลัว.."

          "อย่าคิดจะแกล้งบีบน้ำตาให้ฉันใจอ่อน เพราะเมื่อไหร่ที่ฉันต้องการนาย ไม่มีอะไรจะหยุดฉันไว้ได้"

          "แต่ผมเจ็บ..."

          "ก็ถ้านายไม่เจ็บ ฉันจะทำทุกอย่างไปเพื่ออะไร เหตุผลเดียวที่ฉันทำแบบนี้ก็เพราะต้องการให้นายเจ็บ!"

          ร่างสูงกอดรัดคนตัวเล็กไว้แน่น ก่อนจะล้มลงไปบนเตียงกันทั้งคู่ เรืองฤทธิ์ดิ้นพล่าน ขาเล็กพยายามถีบคนบนร่างอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่สำเร็จ มีแต่จะเพิ่มความโมโหให้ภาคิน

          ..

          "ที่ฉันเลือกวิธีขืนใจนายแบบนี้ เพราะจะได้ทำให้นายเจ็บปวดทั้งร่างกายและจิตใจ แถมยังได้ความอับอายเป็นของแถมอีกตะหาก ฉันมีแต่ได้กับได้ นายก็มีแต่เสียกับเสีย...ทีนี้เข้าใจหรือยังว่าทำไมฉันต้องเอานาย"

           "ฮื้อ ปล่อย! อึก ไม่เอาแบบนี้ ..ผมกลัว...ผมเจ็บ ฮือ"

           ใบหน้าคมซุกไซ้ลำคอสวยอย่างหื่นกระหาย คนตัวเล็กก็พยายามใช้มือผลักอกแกร่งให้ออกห่างตัว จนคนข้างบนต้องขึงมือบางไว้เหนือหัว..

            "ปล่อย! อื้อ"

            ริมฝีปากหยักประกบลงกับริมฝีปากอิ่ม ตอนแรกคนตัวเล็กก็เบี่ยงหน้าหนี แต่ในที่สุดก็ยอมให้จูบ...

             ..

             "โอ๊ย!" ฟันสวยกัดที่ริมฝีปากของร่างสูงจนเลือดซิบ ภาคินต้องละมือจากคนตัวเล็กเพราะความเจ็บที่ริมฝีปาก เรืองฤทธิ์เลยใช้จังหวะนี้ผลักคนตัวโตออกแล้วลุกขึ้นยืน แล้ววิ่งหนีจากตรงนั้นทันที

             "บ้าเอ๊ย!... ทำไมวันนี้ฤทธิ์เยอะจังวะ!" ภาคินสบถกับตัวเองแล้วรีบวิ่งตามคนตัวเล็กที่เหมือนจะวิ่งหนีไปที่ประตู 

             ยังไม่ทันที่จะเปิดประตูห้องสำเร็จ เรืองฤทธิ์ก็ถูกมือแกร่งคว้าไว้ได้ทันก่อนจะอุ้มขึ้นในอ้อมแขนเดินไป...แล้วเหวี่ยงลงที่เตียงอย่างแรง คนตัวเล็กรู้สึกระบมไปทั่วร่างกายเพราะตัวกระแทกลงไปกับเตียง ถึงแม้ว่าจะนุ่มแค่ไหนมันก็เจ็บอยู่ดี

            ร่างสูงไม่รอช้ารีบตามลงไปคร่อมคนตัวเล็กไว้ไม่ให้หนีไปทางไหน เรืองฤทธิ์นอนนิ่งเฉยเสหน้ามองไปทางอื่น เพราะคนเหนือร่างจ้องหน้าเขาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ คนตัวเล็กคิดว่ายังไงก็ไม่รอดแน่ ก็เมื่อกี้พยศเสียจนภาคินเลือดซึมที่ปาก.. เขาคงไม่ปล่อยไปโดยไม่ได้แก้แค้นอะไรเลยสักนิด

            ภาพความทรงจำความเจ็บปวดวันนั้นมันย้อนเข้ามาเป็นภาพซ้อนจนเรืองฤทธิ์อดที่จะร้องไห้ไม่ได้ ภาพที่ปีศาจร้ายกำลังมีความสุขบนร่างของเขามันตามมาหลอกหลอนเสียจนกลัวภาคินจับใจ

            ร่างสูงถอดเสื้อยืดสีขาวของตัวเองออก เหลือเพียงกางเกงนอนขายาว.. หน้าท้องแข็งแกร่งแสดงให้เห็นว่าเขาแข็งแกร่งมากแค่ไหน แรงของเขาคงมีมหาศาลที่จะทำให้คนตัวเล็กเจ็บ

            "นอนเฉยๆ แบบนี้ตั้งแต่ทีแรกก็ไม่โดนเหวี่ยงลงเตียงหรอก หึหึ นายทำให้ฉันโกรธเองนะริท..."

            มือแกร่งจับคางที่รองรับใบหน้าหวานให้ฉันมาเผชิญหน้า จ้องลึกเข้าไปในดวงตาสวยที่มีแต่ความโกรธเกลียดคนตรงหน้า มีน้ำตาเอ่อคลอเหมือนผู้แพ้ ทำให้ยิมฝีปากหยักยกยิ้มเบาๆ ก่อนจะทาบริมฝีปากลงไปที่ริมฝีปากของคนใต้ร่าง

            กลิ่นคาวของเลือดคละคลุ้งอยู่ในโพรงปากจนทำให้คนตัวเล็กรู้สึกอยากจะอาเจียน เกิดความทรมานทุกครั้งที่ร่างสูงดูดกลืนที่ริมฝีปากและบังคับให้ยอมเปิดปากและส่งปลายลิ้นเข้าไปหาความพอใจข้างใน...

            จูบที่ดุดันและเอาแต่ใจ.. แถมยังแกล้งกัดริมฝีปากบางให้เจ็บเล่นอีก

            "อื้อ...!"

            มือหนาใช้นิ้วลากลงไปตามรอยแยกของเสื้อตั้งแต่เนินอกจนถึงสะดือแล้วค่อยแหวกออก แล้วบีบเค้นเอวบางอย่างแรงจนคนที่กำลังถูกจูบอยู่ต้องประท้วงในลำคอ

            ก่อนจะค่อยๆเลื่อนมือขึ้นมาตามสีข้างเนียนจนถึงแผ่นอกแบนราบที่มียอดตุ่มไตสีชมพูแข็งสู้มือของภาคินอยู่ นิ้วชี้กับนิ้วหัวแม่มือทั้งสองข้างบีบเม็ดสีชมพูนั่นอย่างแรงเพื่อกลั่นแกล้งคนไม่มีทางสู้

            "ฮื้อ...อย่า..."

            ปากเล็กที่ตอนนี้สีแดงสดเอ่ยร้องขอทันทีที่เป็นอิสระ แต่คนที่กำลังสนุกอยู่กับการหาความหอมที่ซอกคอขาวอยู่ไม่ได้สนใจฟังสักนิด ไรหนวดของภาคินที่เขาตั้งใจจะไม่โกนกำลังทำร้ายคนตัวเล็กให้รู้สึกเจ็บแสบไปหมด

            ตอนนี้ร่างสูงรู้สึกรุมร้อนขึ้นมาทันที ความต้องการกลางกายเริ่มแข็งเกร็ง คนตัวเล็กก็รู้สึกได้ถึงส่วนที่น่ากลัวของภาคินที่กำลังสัมผัสต้นขาเนียนของตัวเอง จนตอนนี้รู้สึกสั่นสะท้านไปทั้งร่าง...

            "อ๊ะ"

            ลิ้นร้อนไล้เลียที่ยอดอกของคนตัวเล็กราวกับขนมหวานชิ้นโปรด ก่อนจะครอบครองด้วยริมฝีปากของตนเอง แถมความช้อนในโพรงปากของภาคินทำให้เรืองฤทธิ์รู้สึกรุมร้อนเสียวซ่าน... มือน้อยที่ถูกพันธนาการไว้ตั้งแต่แรกถูกปล่อยให้เป็นอิสระ ร่างบางเลยเอามือของตัวไปวางไว้บนไหล่ของภาคินและบีบตามแรงอารมณ์ที่เขาเป็นคนปรนเปรอ

             รู้สึก...

             ต้องการการเติมเต็มที่มากกว่านี้..

             ร่างสูงอาศัยจังหวะที่คนตัวเล็กกำลังเคลิ้มถอดกางเกงของเรืองฤทธิ์จนพ้นตัว รวมถึงกางเกงของตัวเองด้วยจนตอนนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวไม่เหลืออะไร.. ส่วนร่างบางยังเหลือเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ที่ภาคินตั้งใจจะไม่ถอดตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

            อกเล็กกระเพื่อมตามจังหวะการหอบหายใจ ยิ่งทำให้ดูน่าฟัดเข้าไปใหญ่ เสือร้ายอย่างภาคินอยากจะกินกระต่ายน้อยที่ปรือตาเชิญชวนขนาดนี้เต็มที เสือร้ายมักจะจัดการกับเหนื่อนอย่างไม่ปรานี ฉะนั้นอย่าหวังบทรักที่อ่อนหวานจากร่างสูง

             "อ๊ะ"

             ภาคินจับขาของร่างบางตั้งชันขึ้นแล้วแยกออกให้พอดีกับตัวเขาที่จะแทรกตัวเข้าไป ส่วนอ่อนไหวเล็กชูชันท้าทาย แถมรูเล็กที่เห็นอยู่ตรงหน้ายังหดเกร็งเตรียมต้อนรับปีศาจร้ายที่กำลังจะเข้าไปข้างใน...

             "...อย่า"

             "ปากแข็ง ก็เห็นอยู่ว่าตรงนั้นของนายเตรียมรัดของฉันขนาดไหน"

             คำพูดที่ทำให้ร่างบางอับอายหลุดมาจากปากร่างสูงทำให้หยาดน้ำตาใสเริ่มเอ่อคลอแสดงความอ่อนแออีกครั้ง..

             แต่ก็จริงอย่างที่ภาคินพูด ช่องทางคับแคบกำลังเตรียมต้อนรับผู้มาเยือน ...ทุกครั้งที่ร่างบางเกร็งตัวก็เหมือนว่าตรงนั้นจะขมิบถี่ๆ ล่อสายตาคมที่กำลังจ้องช่องทางสวรรค์อยู่...

             ร่างสูงจ่อส่วนปลายเข้าไปข้างใน น้ำสีขุ่นที่ปริ่มล้นออกมาช่วยเบิกทางให้ทุกอย่างง่ายขึ้น เพราะครั้งนี้เขาไม่ได้ใช้นิ้วช่วยเลยสักนิด..

             น้ำตาจากดวงตาสวยค่อยๆไหลริน ได้แต่นอนมองร่างสูงกระทำการหยาบช้ากับร่างกายของตนอย่างไร้ทางปฏิเสธ ทุกครั้งที่เขาค่อยๆดันแกนกายเข้ามามีทั้งความเจ็บและความอับอายโถมเข้าใส่พร้อมๆกัน

              "อ่า..."

              เมื่อเอาเข้ามาจนสุด เสียงครางพอใจของคนควบคุมเกมนี้ก็ดังขึ้นพร้อมกับการโถมตัวมาข้างหน้าเตรียมที่จะขยับ นับว่าร่างสูงยังปรานีที่ไม่ดันทั้งหมดเข้ามาทีเดียว ไม่งั้นร่างบางคงเจ็บปวดมากกว่านี้

              ปฏิเสธไม่ได้ว่าตอนนี้ทั้งคู่กำลังรู้สึกดีปนทรมาน.. เรืองฤทธิ์ก็อยากให้ร่างสูงทำต่อ แต่ภาคินอยากจะใช้คำพูดถากถางให้คนตัวเล็กเจ็บช้ำน้ำใจเสียก่อน

              "ฉันรู้ว่านายรู้สึกดี"

              "มะ ไม่"

              "ปากแข็ง! ร่างกายนายมันฟ้องขนาดนี้ว่าต้องการฉันแค่ไหน!"

              "เอามันออกไป! อึก..." ร่างสูงถอดถอนแกนกายจนสุด ก่อนจะกระแทกเข้ามาใหม่อย่างรุนแรง 

              "...แล้วค่อยเข้ามาใหม่แบบนี้ใช่มั้ย...ถ้าตอนฉันเอามันออกไปแล้วนายรู้สึกโหวงๆในท้อง แสดงว่านายกำลังโกหกตัวเอง ความจริงคือนายกำลังต้องการฉัน"

              "โรคจิต"

              "หึหึ"

              "อึก...อ๊ะ อ๊า..."

              ภาคินไม่พูดอะไรต่อ ทำตามที่ร่างกายต้องการด้วยการสอดใส่เข้าออกร่างกายของคนตัวเล็กด้วยจังหวะที่หนักหน่วง และถี่รัวจนร่างบางร้องครางไม่เป็นภาษา ไร้ข้อกังขาว่าเรืองฤทธิ์รู้สึกดีกับการกระทำแบบนี้ของภาคิน

              "อ่ะ"

              "อ๊ะ อ๊า ภา...คิน...อื๊อออ..."

              คนตัวเล็กกอดร่างสูงแน่น มือปัดป่ายไปทั่วแผ่นอกแกร่ง ใบหน้าหวานเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อ ตาเล็กปรือนิดๆตามแรงอารมณ์ ยิ่งเพิ่มความต้องการของภาคินให้ลุกโชนกว่าเดิม

              จังหวะการสอดใส่ที่ถี่รัวขึ้นเรื่อย เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังปนกับเสียงหอบหายใจของทั้งคู่

              ปั่บ ๆ ๆ ๆ ๆ 

             "อ๊ะ อ๊า อ๊า อ๊า..."

             "นายนี่มัน...อ่า...ทั้งแน่น...ทั้ง...รัด...อ่า..."

             สองร่างประสานกันเป็นหนึ่งครั้งแล้วครั้งเล่า เสียงครางพร่าจากปากทั้งคู่ทำให้รู้ว่ารู้สึกดีไม่แพ้กัน ต่างคนต่างก็ต้องการอีกฝ่ายในเรื่องอย่างว่า ถ้ามีใครเลิกไปกลางคัน คงจะทำให้ทรมานน่าดู...

             "อ่ะ อ๊า ริท..."

             "อื๊อ...ผมใกล้จะ...ไป...แล้ว อ๊ะ อ๊า"

             แทบจะไม่ต้องใช้มือช่วย แกนกายเล็กก็ปลดปล่อยน้ำสีขุ่นออกมาไหลเยิ้มเต็มหน้าท้องของตัวเอง คนตัวเล็กพอแตะขอบสวรรค์ได้ก่อนก็รู้สึกสบายตัว แต่ร่างสูงที่ยังขยับเข้าออกไม่หยุด ยังคงสนุกกับการสอดใส่อยู่

             คนตัวเล็กถูกจับพลิกตัวให้นอนคว่ำ แล้วดึงสะโพกขึ้นให้ขนานกับพื้นเตียง ขาจับแยกออกกว้างๆ เตรียมรับการสอดใส่ของร่างสูงที่เหมือนว่าจะไม่เสร็จง่ายๆ

             "อ่า...ริท...อ๊ะ...อ๊ะ...อ๊ะ"

             ปั่บ ๆ ๆ ๆ ๆ

            เรืองฤทธิ์ก้มตัว มุดหน้าลงกับหมอนซ่อนใบหน้าแดงเถือกเป็นลูกตำลึงสุกไว้ แอบเห็นใบหน้าของภาคินตอนที่กำลังสอดใส่เข้าออกร่างกายตนเองก็อดรู้สึกอับอายไม่ได้...

            "ริท...อ๊ะ อ่ะ อ่า..."

            คนตัวเล็กรับรู้ถึงของเหลวอุ่นร้อนที่ไหลจากช่องทางด้านหลังลงไปตามเรียวขา... พร้อมกับที่ร่างสูงถอนแกนกายใหญ่ออกจากตรงนั้น แล้วเขาก็ทิ้งตัวนอนลงข้างๆ 

            เนื้อตัวทั้งคู่เหนียวเหนอะด้วยเหงื่อจากกิจกรรมราคะที่ดุเดือด... แต่คนที่เลอะมากกว่าก็คงเป็นคนตัวเล็กที่รู้สึกไม่สบายช่องทางด้านหลังกับเรียวขาเอาเสียเลย เพราะมันเต็มไปด้วยคราบน้ำสีขาวๆ ที่ร่างสูงปลดปล่อยออกมา 

             ใครจะไปทนได้ ของตัวเองก็ไม่ใช่

             แต่จะให้ลุกไปตอนนี้ก็คงไม่ไหว มันระบมไปทั้งกาย...

            หลังคลื่นลมสงบ คนตัวเล็กก็นอนหันหลังให้ร่างสูงอย่างเดียว... ภาคินลุกไปหยิบชุดคลุมอาบน้ำมาใส่แต่ไม่ได้ผูกเชือก แล้วก็เอาผ้าห่มคลุมไว้อีกที แต่ร่างบางมีแค่เสื้อตัวโคร่งตัวเดียวที่ปกปิดตัวไว้ 

            มองร่างน้อยที่ไม่รู้ว่าหลับหรือเปล่าตั้งแต่หัวจรดเท้า เห็นเรียวขาที่พ้นชายเสื้อออกมาเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำรัก...เลย...

            "คุณ! ปล่อย! ผมเหนื่อยแล้ว ผมไม่อยากรองรับอารมณ์คุณอีก!"

            "ยังไงนายก็ต้องใช้ฉันเอาต่อเมื่อฉันต้องการ ตราบใดที่นายมาอยู่ที่นี่นายไม่มีสิทธิ์จะปฏิเสธ แต่ตอนนี้ฉันแค่จะพานายไปอาบน้ำล้างตัว อย่ามองฉันในแง่ร้ายไปหน่อยเลย"

            "ก็คุณไม่มีแง่ดีให้ผมมองเลยสักนิด"

            ตุบ!

            "โอ๊ย! ไอ้บ้า! ทิ้งมาได้ไงวะ ปวดเอวไปหมดแล้ว! ซี้ดดดด" ภาคินแกล้งปล่อยร่างบางลงกับเตียงอีกครั้ง ทำให้ร่างเล็กกระแทกลงไปเต็มๆ มือบางก็คลำเอวตัวเองป้อยๆ

            "ความจริงฉันทิ้งนายลงไปแค่เบาๆ นายปวดเอวเพราะช่วยฉันซอยมากกว่า..."

            "ไอ่บ้า!"

            แขนแกร่งก้มลงไปอุ้มคนตัวเล็กขึ้นมาอีกครั้ง มองตุ่มไตสีหวานที่เจ้าของมันไม่ได้ตั้งใจโชว์ให้เห็นที่โผล่พ้นเสื้อมา... จนร่างบางต้องเอามือข้างที่ว่างมาดึงเสื้อให้ปิดไว้ ก่อนที่มือทั้งสองข้างจะโอบรอบคอแกร่งเพราะกลัวว่าจะโดนทิ้งให้ตกลงไปอีก

            ..

            "พาไปสักทีสิ..."

            

            "วางเบาๆนะ..." เสียงหวานพูดราวกับว่าลืมการกระทำที่หยาบช้าของร่างสูงไปแล้ว พอรู้ตัวว่าควรจะโกรธจะเกลียดก็ลุ้นทันทีว่าภาคินจะทำแบบที่ตนขอมั้ย เพราะกลัวว่าร่างแกร่งที่อุ้มอยู่จะโรคจิตทิ้งตัวเองลงบนอ่างอาบน้ำเหมือนทิ้งลงบนเตียงอีก

            ร่างสูงก้มวางร่างบางจนถึงขอบอ่าง ไม่ได้มีท่าทีจะแกล้งให้เรืองฤทธิ์เจ็บปวดสักนิด...

            "ทำแบบที่ขอก็เป็นแฮะ..." เสียงหวานพูดกับตัวเอง แต่เสียงนั้นก็ลอยไปกระทบโสตประสาทของภาคินเข้า

            มือแกร่งเลยเอื้อมไปหยิบฝักบัวมาก แล้วเปิดน้ำให้แรงและเย็นสุดๆ ก่อนจะราดหัวร่างเล็กทันที เรืองฤทธิ์รู้ตัวว่าโดนกลั่นแกล้งเลยพยายามที่จะแย่งฝักบัวมา แต่แรงจะลุกขึ้นยืนยังลุกไม่ขึ้น นับประสาอะไรกับการไปต่อกรกับภาคิน

            น้ำที่ลู่ลงผมสั้นตัดซอยไหลลงไปจนชุ่มเสื้อขาวให้แนบเนื้อเนียน... คนตัวเล็กนั่งเฉยๆให้เขารังแกอย่างหมดหนทางสู้ ทั้งๆที่เนื้อตัวสั่นระริกราวกับคนเป็นไข้

            ร่างสูงตัดสินใจปิดน้ำจากฝักบัวแล้วเปิดน้ำของอ่างแทน น้ำในอุณหภูมิที่อุ่นนิดๆ ทำให้ร่างกายรู้สึกสบายตัวกระทบกับร่างเล็กจนเรืองฤทธิ์รู้สึกดี

            ภาคินถอดเสื้อคลุมออก พาดไว้ที่ราวแขวนจนร่างกายเปลือยเปล่า แล้วก้าวลงไปในอ่างอาบน้ำ.. นั่งลงซ้อนหลังร่างเล็กแล้วดึงให้มานั่งบนตัก แต่ก็เท่ากับทับส่วนนั้นเข้าไปเต็มๆ

             "นี่คุณ..."

             "จะเอาออกให้"

             ยังไม่ทันที่จะให้ร่างบางได้แย้งอะไร นิ้วแกร่งก็เข้าไปในโพรงสวาททางด้านหลัง คนตัวเล็กเลยจำเป็นที่ต้องยกตัวอำนวยความสะดวกให้เขาทำความสะอาดได้สะดวก แต่คนที่ทำก็ไม่ใช่พระอิฐพระปูนที่เห็นทางสวรรค์อยู่ตรงหน้าแล้วไม่รู้สึกอะไร

              นิ้วยาวคว้าลึกเข้าไป พยายามล้วงน้ำรักที่ตนเองปล่อยไว้ออกมา นิ้วแกร่งกระทุ้งเบาๆ เรียกเสียงครางหวานหูอย่างเผลอตัวของร่างเล็ก...

              "อ่า..."

              "ริท...เพราะนายทำตัวนายเอง"

              "พูดอะไรของคุณ ผมไม่เข้าใจ อ่า..." 

             ภาคินถอดถอนนิ้วยาวออกจากช่องทางสีหวาน เป็นธรรมดาที่เวลามีผู้ล่วงล้ำเข้าไปในตัว เจ้าของร่างกายจะกลัวแล้วต่อต้าน เมื่อกี้ช่องทางสีสดก็หดเกร็งรัดนิ้วมือของร่างแกร่งจนเขาตบะแตก

              "เพราะนายคนเดียว...ที่ทำให้มันตื่น" คนตัวเล็กเพิ่งรู้สึกถึงส่วนที่ตั้งขึ้นอีกครั้งของคนข้างหลัง แต่ถ้ายอมปล่อยให้มีอะไรกันอีก แล้วเมื่อไหร่จะถึงคำว่าสิ้นสุด

              มือแกร่งจับเอวบางให้เข้ามาใกล้ แล้วค่อยๆ ให้ร่างเล็กกดตัวลงมาช้าๆ 

              ว่าจะไม่แล้วเชียว เอาจนได้สิหน่า...

              คนตัวเล็กกัดปากกัดฟันแน่นเมื่อตัวเองเป็นคนที่ต้องควบคุมเองทั้งหมด ตลอดช่วงของการสอดใส่มีแต่ความเสียวซ่านค้านกับความรู้สึกของตัวเองตลอดเวลา

              ใบหน้าหล่อไซ้ซอกคอขาวจากด้านหลัง หากลิ่นหอมอย่างหื่นกระหายอ่อนจากกายเล็ก มือก็อ้อมมาบีบยอดอกสีหวานที่ชูชันสู้มือแกร่งอีกครั้ง

              "ความจริงนายนี่มันยั่วเก่งชะมัด..."

             ตาปรือๆ บนใบหน้าหวาน... เสียงซู้ดปากที่ร่างสูงได้ยินแทบจะทำให้ภาคินหายใจไม่เป็นจังหวะ แม้อยากจะทำให้เจ็บปวดแค่ไหน แต่ตอนนี้ความต้องการในใจของตนเองกลับตรงกันข้าม

            ร่างแกร่งจับขาของคนตัวเล็กให้เบี่ยงไปข้างหลังเพื่อง่ายต่อการสอดใส่ในขณะที่ส่วนนั้นยังเชื่อมกันอยู่...

            มือหนายกสะโพกบางขึ้นจนสุดแล้วกดลงมาใหม่ เรียกเสียงครางหวานจากร่างเล็กได้เป็นอย่างดี

            "อื๊อ ๆ ๆ ๆ" สักพักภาคินก็ปล่อยให้ร่างบางขยับเอง ทุกจังหวะและท่วงท่าตรงหน้าทำให้ร่างสูงรู้สึกว่าเรืองฤทธิ์กำลังยั่วเขาอยู่ ขยับขึ้นลงเป็นจังหวะที่ตะกุกตะกักบ้างให้เขารู้สึกทรมานใจ แต่ก็รู้สึกดี...

            "อ่า ริท... นายนี่...อ๊า... รัดเก่งชะมัดเลย..."

           มือแกร่งเลื่อนไปปิดน้ำที่ไหลท่วมช่วงเอว... 

           การมีอะไรกันในน้ำนี่มันสุดยอมชะมัดเลย

         ถ้าเป็นบนเตียง ภาคินไม่ยอมให้ตัวเองต้องนอนครางพึงพอใจอย่างนี้หรอก ถ้าอยู่บนเตียงคงจะจับมาใส่ไม่ยั้ง ไม่ทนเนิบนาบให้ตัวเองจะขาดใจแบบนี้หรอก แต่นี่มันในอ่างอาบน้ำ...ถ้ารุนแรงเกินไปก็กลัวว่าอ่างจะแตก...

           จังหวะสุดท้าย... ร่างสูงดึงร่างบางให้ยกสะโพกออก ก่อนที่ตนเองจะปลดปล่อยออกมา... แล้วช่วยเรืองฤทธิ์ให้แตะสวรรค์ไปด้วยกันด้วยการจับส่วนอ่อนไหวแล้วรูดขึ้นลงด้วยจังหวะที่เร็ว

           "อ๊าาาาา..." เสียงหวานครางลั่นห้องอย่างสุขสม..

          ก่อนที่ร่างสูงจะปลดเสื้อของเรืองฤทธิ์ออกแล้วเริ่มเอาสบู่มาถูตามร่างกายของคนตัวเล็ก ก่อนจะล้างออก.. หลังจากนั้นก็อุ้มร่างบางไปที่นอนที่เตียงอีกครั้ง

          แทนที่เรืองฤทธิ์จนได้นอนหลับอย่างมีความสุข กลับมีถ้อยคำดูถูกดูแคลนจากคนที่นอนสวมกอดอยู่ด้านหลังเอ่ยให้ฟังที่ข้างหู... ที่คงจะทำให้นอนหลับฝันร้ายน่าดู

           "นายมันง่าย..."