เสียงน้ำจากฝักบัวไหลลงกระทบผิวกายแล้วรินไหลลงสู่พื้นกระเบื้อง
ปนกับเสียงของร่างเล็กที่กำลังร้องเพลงอย่างอารมณ์ดีพร้อมบีบครีมอาบน้ำของเด็กมาโชลมทั่วแขนขาและไล้ไปทั่วลำตัว
กลิ่นหอมของครีมอาบน้ำเด็กทำให้ร่างบอบบางที่กำลังใช้มันรู้สึกเพลิดเพลินไปการอาบน้ำเช่นทุกครั้ง
ไม่รู้ว่ากำลังจะมีคนๆหนึ่งที่คิดประทุษร้ายย่างกรายเข้ามาให้ห้องน้ำซึ่งเป็นสถานที่ส่วนตัวเช่นนี้
การก้าวขาแต่ละก้าวเป็นไปตามปกติเพราะเสียงของน้ำที่ไหลจากฝักบัวกลบเสียงของทุกอย่างจนหมด
แถมคนตัวเล็กยังเพลิดเพลินฮัมเพลงอยู่ด้วย.. ยากที่จะรู้ว่ากำลังมีคนประสงค์ร้าย
ร่างแกร่งปิดประตูห้องน้ำลงแต่ไม่ได้กดล็อกแต่อย่างใด
เพราะคิดว่าที่แบบนี้คงไม่มีใครจะเข้ามาได้นอกจากเขาคนเดียว
ส่วนประตูที่หน้าห้องก็ล็อกเสียเรียบร้อย
ทำหน้าที่แทนเจ้าของห้องที่ยังไม่รู้ชะตากรรมของตัวเองในคืนนี้เลยว่าจะโดนทำอะไรให้บอบช้ำบ้าง
หึ แต่คนอย่างภาคินซะอย่าง ทุกอย่างมันต้องค่อยเป็นค่อยไป
ตาคมมองกวาดทั่วร่างเปลือยเปล่าตั้งแต่เท้าเล็กจรดศีรษะชุ่มน้ำ
ร่างกายที่เขาเคยสัมผัสมาแล้วทุกส่วน ยิ่งเห็นก็ยิ่งคิดถึง ยิ่งมองก็ยิ่งโหยหา
อยากกอดรัด อยากสัมผัส..
แต่ติดที่ว่ากว่าจะได้ทำสมใจอยากแต่ละทีนี่ไม่ใช่เรื่องง่าย
คนเป็นแค่พี่น้องเขาจะมาทำแบบนี้บ่อยๆได้ยังไงกัน!!
“เห้ย!” แขนแกร่งสวมกอดร่างชุ่มน้ำเข้าไปเต็มๆก่อนจะฝังจมูกลงบนซอกคอขาวที่ยังไร้คราบสบู่ปกปิดผิวเนียนใส
คนถูกกอดร้องอุทานด้วยความตกใจก่อนจะเอียงคอหนีตามสัญชาตญาณ
โดนรุกรานแบบรัดแน่นแบบนี้ คนตัวเล็กไร้ทางสู้หรือจะหนีรอด
“หอมจัง”
“เปียกหมดแล้วนะพี่โน่” อายก็อายที่ต้องเปลือยต่อหน้าพี่ชายอีกแล้ว
แต่ทำยังไงได้ ห้ามก็ไม่ฟัง ยิ่งว่าก็เหมือนยิ่งยุ -/-
ยิ่งขยับเท่าไหร่อะไรๆมันก็เริ่มจะเข้าที่เท่านั้น..
กี่ครั้งต่อกี่ครั้งก็ไม่เคยชินสักที คนเป็นพี่ชายนี่ก็ตัวดี
เที่ยวประกาศว่าคบกับผู้หญิงคนอื่นแต่ไหงกลับมาขลุกอยู่กับน้องบ่อยๆล่ะเนี่ย
น้ำจากฝักบัวไหลกระทบสองร่าง คนที่ไม่มีเสื้อผ้าปกปิด
คราบสบู่ก็ไหลไปตามน้ำหมดแล้ว
ส่วนคนที่เสื้อผ้าอยู่ครบก็เปียกไปทั้งตัวจากการกอดรัดร่างบางและน้ำที่หล่นลงมากระทบราวกับฝนตก..
“มึงก็เปียกเหมือนกันแหละ” เสื้อนักศึกษาสีขาวค่อยๆปลดออกจากร่างกายแกร่งด้วยฝีมือของเขาเอง
เสื้อไว้แค่กางเกงติดตัวไว้ แล้วหันกลับมาลวนลามร่างบอบบางต่อ
โดยไม่สนคำต่อว่าหรือบอกว่าให้ปล่อยจากร่างบางเลย
“ทำไมไม่รอข้…างน…อก…”
เอียงคอให้ร่างสูงรุกรานจนตัวเองพูดสียงติดขัด
ปากสวยเม้มแน่นอย่างทรมาน เพราะรู้สึกเสียววูบในท้องอยู่เนืองๆ..
จมูกโด่งที่ซุกไซร้ไม่หยุดทำงานประสานกับมือแกร่งที่ลูบไล้นวดเฟ้นราวกับขัดตัวให้อยู่ที่เอวคอด
“อาบน้ำเสร็จเร็วๆ ล่ะ มีเรื่องจะคุยด้วย..” เสียงกระซิบพร่าที่ข้างหูเล็ก
ก่อนฟันขาวจะขบเม้มเบาๆ แล้วเดินหันหลังออกไปจากตรงนี้ ทิ้งร่างบางยืนขาสั่น
จนเซชิดผนัง.. รวบรวมสติทั้งหมดที่หลุดหายไปกลับมา สูดหายใจเข้าลึกๆ
แล้วอาบน้ำต่ออย่าไม่รีบร้อน เพราะคิดว่าถ้ารีบออกไปเร็วเท่าไหร่ร่างกายก็ยิ่งจะทรยศกับสิ่งที่สมองสั่งเร็วเท่านั้น
“ไอ่…พี่โน่บ้า -/-”
คนตัวเล็กหยิบผ้าเช็ดตัวมาพันไว้รอบเอว
แล้วค่อยๆแง้มประตูโผล่ส่วนหัวออกมาสำรวจทางเดินข้างนอก
มองไปตรงๆไม่เห็นอะไรเลยใจกล้าเดินออกมา.. ภาวนาว่าคนที่เข้าไปสร้างความตกใจให้เขาเมื่อกี๊จะไม่โผล่พรวดมาให้ตกใจอีก
“อุ่ย”
ตอนแรกมองมาก็นึกว่าไม่อยู่ซะแล้ว
ที่ไหนได้นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ปลายเตียง อย่างกับเจอผี เพราะขาเล็กก้าวขาไม่ออก
กังวล…ไม่รู้ว่าจะโดนตะครุบเมื่อไหร่
“หึ เดินไปสิ”
แถมยังมาทำสายตาเจ้าเล่ห์ให้อีกด้วย ก่อนจะก้มลงไปกดโทรศัพท์ต่อ
ใจของคนตัวเล็กเริ่มกลับมาเต้นเป็นปกติ ไม่ได้ถี่รัวเหมือนตอนแรก
แล้วก็ทำใจกล้าเดินผ่านหน้าร่างสูงไปอีกฝั่ง เพราะตู้เสื้อผ้าอยู่ตรงนั้น..
“แฟนตัวเองก็มี จะมาหาเค้าทำไมก็ไม่รู้” เสียงงู่งี่ที่คนพูดคิดว่าตัวเองจะได้ยินอยู่คนเดียว
แต่เปล่าเลย.. ภาคินได้ยินเข้าเต็มๆ มันสะกิดต่อมเข้าหรือยังไงก็ไม่รู้
ร่างสูงเลยวางโทรศัพท์ที่คุยไลน์กับเพื่อนลงแล้วเดินดุ่มๆมาหาร่างบางที่งุ่นอยู่กับการเลือกชุดนอนมาใส่
ตอนนี้ทั้งสองคนสภาพไม่ต่างกันสักเท่าไหร่
คนน้องอยู่ในผ้าเช็ดตัวผืนเดียว คนพี่ชายก็เหมือนกัน เพราะทันทีที่ออกมาจากห้องน้ำก็จัดการถอดกางเกงยีนส์ที่เหลืออยู่ออกจนหมดแล้วหาผ้าเช็ดตัวมาเกี่ยวเอวไว้แทน
แต่งตัวแบบนี้…ยังไงคืนนี้ ไม่ใครก็ใคร…ก็ต้องเหนื่อยกันไปข้าง!
“ก็คิดถึงไง..”
“ไหนบอกมีเรื่องจะคุย..งื้อ…ขนลุกหมดแล้ววว”
กอดจากทางด้านหลังเหมือนตอนอยู่ในห้องน้ำ
แล้วจูบแผ่วเบาที่ต้นคอสวย..
จนคนที่เลือกชุดนอนอยู่สะดุ้งเพราะสัมผัสแผ่วเบาแบบนี้ ..
มือแกร่งเอื้อมไปกุมมือเล็กที่กำลังหยิบชุดนอนสีฟ้าอ่อนตัวที่ใส่ประจำไว้ให้ละมืออก..
แล้วพูดประโยคที่ทำให้คนตัวเล็กเขินอีกรอบ
“จะทำอะไรก็ทำ แต่คืนนี้ห้ามใส่เสื้อผ้า…”
“หึหึ ตลกละ-/-”
“พูดจริงนะ นี่คือคำสั่ง!”
โดนสั่งแบบนี้มีเหรอว่าผู้อยู่ใต้บังคับบัญชาอย่างน้องชายจะขัด
จับมือพี่ชายแกะทีละนิ้วให้ปล่อยตัวเองเป็นอิสระแล้วเดินเตาะแตะหน้ามุ่ยไปที่เตียงกว้าง
คนตัวสูงจิ๊ปากหมุนตัวมองตามร่างเล็กก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์
“หนีขึ้นเตียง…หึหึ”
ร่างสูงเดินมาทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ
ก่อนจะยื่นเสื้อนอนสีชมพูอ่อนที่มันยาวที่สุดในตู้ให้คนตัวเล็ก..
..
“หยิบติดมือมา ใส่สิ มันหนาวนะ”
“ไหนบอกไม่ให้ใส่ไง”
“เอ้า! ไม่ใส่ก็ได้นะ นี่หวังดีนะเนี่ย!” มือบางรับเสื้อตัวนั้นมา
แล้วค่อยๆใส่แขนไปในแขนเสื้อทีละข้าง คนที่มองอยู่ตลอดอดใจไม่ไหว
พอเห็นคนตัวเล็กติดกระดุมทีละเม็ดอย่างช้าๆก็คิดว่าวันนี้คงจะติดไม่เสร็จเลยจัดการติดให้
แต่ไหงมันช้ากว่าเดิมก็ไม่รู้
คงจะเป็นเพราะผิดขาวใสอมชมพูที่ล่อตาอยู่ด้วยล่ะมั้ง..
ดีนะที่เสื้อมันปิดยอดอกสีหวานไปแล้ว
ไม่งั้นมีหวังเผลอตัวเผลอใจขย้ำร่างบางก่อนถึงเวลาเหมาะควรไปแล้ว
เห็นแค่ผิวยังน่างับให้เป็นรอยไปทั้งตัว…แล้วถ้าเห็นไปทุกส่วนคงจะไม่เหลือชิ้นดี
ดวงตากลมช้อนขึ้นมองผู้หวังดีที่กำลังเลียปากจ้องจะขย้ำตนอยู่
คนตัวเล็กไม่ได้รู้สึกกลัวเลยสักนิด กลับสู้อีกฝ่ายด้วยสายตาอ้อล้อ
กว่ากระดุมเม็ดสุดท้ายจะถูกกลัดก็เล่นเสียจนคนตัวสูงเหงื่อตก
กะว่าวันนี้จะค่อยเป็นค่อยไปเสียหน่อย แต่ทำไมรู้สึกเหมือนว่าตบะกำลังจะแตกเต็มทน
“งื้อออ แล้วเรื่องที่จะคุยเล่า” เสียงหวานร้องท้วงทันทีที่มือแกร่งจับที่ไหลบางแล้วดันให้นอนราบลง
ตามด้วยตัวเองที่เอนตามลงไป..
คนฉวยโอกาสกระตุกผ้าขนหนูที่ติดอยู่ที่เอวของคนตัวเล็กออกอย่างไม่รอช้า
ร่างบางนอนนิ่งกลัวเสื้อนอนที่ยาวลงไปจะร่นขึ้นจนเห็น จุดอ่อนไหว
ด่าทอร่างสูงในใจที่จ้องจะเอาเปรียบตนตลอด
“พี่มาหาทุกคืนได้ไหม”
“นี่เหรอเรื่องที่จะคุย”
“งั้นไม่ต้องคุย.. ครางอย่างเดียว..”
“บ้า…”
กระดุมที่เพิ่งกลัดไปไม่ถึง 5 นาที 2 เม็ดบนสุดก็ต้องถูกแกะออกด้วยปากเรียว
คนตัวโตร่นเสื้อนอนตัวบางที่คนตัวเล็กใส่อยู่ลง เผยไหล่เนียนที่ปรากฏแก่สายตา
คนใต้ร่างหัวใจเต้นไม่เป็นส่ำ ถึงแม้จะไม่ใช่ครั้งแรกๆ ก็อดจะตื่นเต้นไม่ได้สักที
เพราะทุกสัมผัสที่ผู้ชายคนนี้มอบให้มันทั้งอ่อนโยนและตราตรึงอยู่ในใจเสมอ
“ทำไมพี่โน่ยังทำกับริทเหมือนเดิม เหมือนพี่โน่ไม่มีแฟน…” จมูกโด่งที่คลอเคลียที่ไหล่เนียนก็ชะงักทันที เพราะคำถามของร่างบาง
แน่นอน..ว่าคำตอบเขามีให้แน่ๆ แต่ไม่รู้ว่ามันจะดูเห็นแก่ตัวไปหรือเปล่าถ้าบอกเหตุผลออกไปว่าทำไมเขายังปฏิบัติกับคนตัวเล็กเหมือนเดิม
“พี่ไม่รู้” ปากเรียวคลอเคลียที่ปากอิ่มอย่างหลงใหล
ดูดดึงริมฝีปากล่างบนสลับกันไปมาเป็นจังหวะ..
คนตัวเล็กที่อยากรู้อยากถามก็เริ่มจะแข็งข้ออีกครั้ง
“บอกริทก่อน”
..
“ไม่ต้องรู้ได้มั้ย”
“แล้วริทจะสบายใจได้ยังไง… ในเมื่อ…พี่ยัง…ทำกับริท…แบบนี้……อยู่ งื้อออออ”
เสียงหวานขาดหายเป็นครั้งคราวเพราะถูกร่างสูงรุกรานที่ริมฝีปากอย่างหนัก
พูดได้ไม่กี่คำก็ถูกริมฝีปากของอีกคนบดจูบลงมา
“เขาไม่เหมือนริท”
“ก็ถูกแล้วนี่…คนละคนกันจะเหมือนได้ยังไง”
“ก็พี่ชอบแบบริท”
“แล้วพี่เป็นแฟนกับเขาทำไม”
“พี่ไม่รู้”
“พี่มันงี่เง่า!”
ร่างสูงกระตุกยิ้มแล้วบดจูบลงที่ริมฝีปากบางอีกครั้ง
แต่คราวนี้มันเนิ่นนานไม่เหมือนครั้งก่อนที่เหมือนแค่แตะที่ริมฝีปากธรรมดา
คนที่เป็นต่อกว่ารุกรานด้วยการดูดดุนที่ริมฝีปากล่างแรงๆ
ราวกับจะทำโทษที่ถูกด่าว่า ‘งี่เง่า’
คนตัวเล็กเริ่มจะโกรธเลยผลักอกร่างสูงแรงๆ แต่ก็ไม่เป็นผล..
จนลิ้นชื้นถือโอกาสเข้าไปสำรวจในโพรงปาก
ดูดกลืนความหวานข้างในอย่างแผ่วเบาและอ่อนโยนจนร่างบางเคลิ้มตามไปกับรสจูบที่ได้รับ
คนจูบเก่งย่อมจะชนะคนที่เป็นรองเสมอสิหน่า
“พี่ใจร้ายกับมึงแค่คนเดียว.. พี่ไม่อยากใจร้ายกับใครอีก..”
“พี่หมายความว่าไง..”
“อย่ารู้เลย.. กูจะทนไม่ไหวล่ะนะ”
-/-
“คะ คุยกันก่อน..สิ”
ร่างบางถูกระดมจูบไปทั่วผิวเนียนที่ไม่ได้ถูกเสื้อผ้าปกปิด
เสื้อที่ยังเหลืออยู่นี่ก็ช่างขัดขวางความสุขของร่างสูงเสียจริงๆ
จนคนเห็นแก่ตัวต้องรีบปลดกระดุมออกแล้วดึงเสื้อให้พ้นจากร่างบางไปในที่สุด
เหลือแต่ร่างกายงดงามที่เปลือยเปล่า ที่มีคนคนหนึ่งหลงใหลร่างกายนี้เอามากๆ
..
“ริทบอกให้คุยกันก่อนไง”
“คุยไปด้วย…ทำ…อื้อ”
คนตัวเล็กรู้ว่าคนบนร่างจะพูดอะไร
รีบเอามือมาปิดปากของอีกฝ่ายทันทีเพราะไม่อยากฟังคำพูดน่าอายที่อาจจะทำให้ตนทำอะไรไม่ถูก
“ไม่ต้องพูดแบบนั้น -/-อายเป็น…”
มือหนาป้วนเปี้ยนที่ต้นขาสวย ลูบไล้เบาๆ
แต่ปากก็พรมจูบทั่วซอกคอขาวไม่หยุด แถมยังฝากรอยแดงๆไว้ทั่ว… ไม่ทันให้คนตัวเล็กตั้งตัว ริมฝีปากหยักก็เข้าครอบครองยอดอกสีชมพูน่ากัด
แล้วดูดดุนราวกับเม็ดขนมชิ้นโปรด
“อ่ะ อื้อ”
ร่างบางแหงนหน้าขึ้นกัดปากตัวเองแน่นเพราะทนรับสัมผัสแบบนี้โดยตรงไม่ไหว
แต่กลายเป็นการช่วยป้อนขนมเข้าปากเสือผู้หิวโหยซะนี่… ทุกครั้งที่ลื้นชื้นสัมผัสมันสร้างความวาบหวามไปทั่วร่างกาย
ไม่เป็นคนถูกกระทำไม่รู้หรอก..
“พี่โน่”
“หือ”
“จะถาม…อื้อ”
ปลายนิ้วเรียวเกลี่ยกลายอยู่รอบช่องทางเล็กที่เริ่มหดเกร็ง
“ว่า…”
“อึก…อื้อ ไอ่บ้า”
ถามแต่ไม่รอฟังคำตอบแบบนี้มันรังแกคนตัวเล็กชัดๆเลย
จังหวะที่จะเอ่ยปากพูด นิ้วยาวก็แทรกเข้าไปทันทีพร้อมกับน้ำลายเหนียวที่ช่วยเบิกทางให้
นิ้วสองสามนิ้วชักเข้าชักออกอย่างช้าๆปานจะแกล้งให้คนตัวเล็กขาดใจตาย
“ถามสิ”
“ไม่ถามแล่ว… อื้อ.. จะทำอะไรก็ทำ…”
มือหนาแหวกขาเรียวเล็กออกกว้างๆแทรกตัวไปกลางหว่างขา
ก่อนจะครอบครองแกนกายเล็กด้วยริมฝีปาก ปากและมือทำงานประสานกัน
ดูดดังจ๊วบๆจนคนได้ยินรู้สึกเขินอายแต่ก็ต้านความต้องการของตัวเองไม่ไหว
มือหนาที่บดขยี้ยอดอดยิ่งเพิ่มความสะท้านแก่ร่างกายเข้าไปอีก
ยิ่งถูกรุกเร้ามากเท่าไหร่เสียงครางยิ่งดังอื้ออึงจนต้องกัดนิ้วตัวเองไว้เพราะไม่ชอบฟังเสียงร้องครางอย่างสุขสมของตัวเองสักเท่าไหร่
“อ่า…”
คำถามที่เคยอยากรู้คำตอบมันถูกกลืนหายไปกับความรู้สึกดีๆที่มีอยู่เต็มพิกัดเสียแล้ว
“เร็วๆสิ พี่โน่ อ๊า…อื้อ”
ขบกัดแกนกายเล็กเป็นจังหวะสลับดูดเลียจนร่างบางกระตุกเกร็งไปทั้งตัว
สะโพกกลมส่ายสั่นไม่หยุดนิ่งเมื่อนิ้วเรียวยังคงแทรกกระทั้นเข้าไปในช่องทางเล็ก
ปากบางร้องครางอย่างสุขสมออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า
มือหนาดันสะโพกเล็กขึ้นสูง
ปากทางสวยหดเกร็งตามจังหวะการหอบหายใจของร่างบาง.. ปลายแกนกายใหญ่กระแทกเข้าไปข้างในทีเดียว
แล้วเริ่มจังหวะเอวที่เสียวซ่านสะท้านไปทั่วทั้งกาย
“อื้อ…อ๊ะ”
แขนแกร่งสอดเข้าใต้ข้อพับขาเรียวเล็ก รั้งเอาร่างบางขึ้นมาแนบชิดโดยที่แกนกายยังคงเสียบคาอยู่
“พะ…พี่โน่ อ่า”
เสียงครางหวานช่างปลุกเร้าให้สะโพกแกร่งเร่งจังหวะขึ้นเรื่อยๆ
ความอุ่นร้อนและแรงตอดรัดด้านในทำให้ร่างสูงแทบคลั่งทนไม่ไหวจนต้องกระแทกกระทั้นกายลงไปถี่รัว
ความต้องการของทั้งสองคนมีพอๆกันทำให้บทรักครั้งนี้มันช่างรุนแรงและรู้สึกดีไปในเวลาเดียวกัน
มือเล็กจิกที่แผ่นหลังแกร่งเพื่อระบายความรู้สึก
ร่างสูงยกสะโพกกลมกลึงขึ้นก่อนจะปล่อยให้ทิ้งน้ำหนักตัวลงมารับแกนกายอันใหญ่โตจนมิด
คนตัวโตวางคนตัวเล็กลงบนที่นอนอีกครั้งแล้วกระแทกกายเข้าไปไม่หยุดหย่อน
แถมยังเพิ่มจังหวะรักให้รุนแรงขึ้นกว่าเดิมจนเท้าเล็กต้องจิกผ้าปูที่นอนไว้รับแรงขย่มที่เสียวซ่านไปทั่วร่างเท่าที่จะทนได้
“อื๊อ แรงๆ…ขย่ม…พี่โน่
อ๊า”
ร่างสูงยกขาเรียวขึ้นพาดไหล่ ทำให้แยกกว้างกว่าเดิม
แล้วขย่มเข้าไปเต็มที่อยากคำร้องขอ
“ริท…อื้อ อืม…”
ผนังร้อนชื้นภายในบีบรัด จนแกนกายแข็งขืนเริ่มทนไม่ไหว
แรงขย่มและแรงตอดรัดที่มากกว่าเดิมแสดงให้เห็นว่าคนทั้งสองกำลังจะใกล้ถึงจุดปลาย
แรงที่มีทั้งหมดถูกส่งไปที่ร่างบาง
พร้อมกับเสียงหวีดร้องและน้ำขาวขุ่นที่พุ่งฉีดออกมาจนไหลไปตามหว่างขาเรียว
เสียงหอบหายใจดังไปทั่วห้อง…
พร้อมกับร่างสูงที่ทิ้งตัวนอนลงข้างๆร่างบางที่หลับตาพริ้มอย่างเหนื่อยอ่อน…
แขนแกร่งวาดโอบกระชับร่างเล็กเข้ามาใกล้แล้วพรมจูบไปทั่วไปหน้าเนียนสวยที่ตอนนี้เต็มไปด้วยหยาดเหงื่อ
ปากหยักจูบหนักๆลงที่ซอกคอขาวผ่องอย่างหลงใหล
และจับคนตัวเล็กให้นอนซุกอกแกร่ง…
“เป็นไง”
“เหนื่อย”
“รุนแรงไปเหรอ เดี๋ยวรอบหน้าขอแก้ตัว โอ๊ย!”
มือเล็กหยิกเข้าให้ที่สีข้างอย่างหมันไส้
ก่อนที่ร่างบางจะลุกขึ้นอย่างทุลักทุเลเพื่อหยิบผ้าห่มที่ตกอยู่ข้างเตียงมาคลุมกายไว้
อย่างน้อย…มันก็น่าจะดีกว่าการที่ต้องนอนเปลือยคุยกันแบบเมื่อกี๊
“ทีนี้อยากรู้อะไร ถามมาเลย..”
“ลืมหมดแล่ว -/-”
“เห้ย ลืมง่ายจัง”
“ก็เล่นเสียริทสติหลุด - -”
“หะหะ งั้นเดี๋ยวพี่จะเป็นคนพูดเองละกัน
เชื่อว่าสิ่งที่พี่พูดมันจะมีสิ่งที่มึงอยากรู้ด้วย”
“อืม…”
แขนเล็กโอบกอดกายแกร่งไว้
เหมือนเด็กน้อยกำลังรอผู้ใหญ่ตัวโตเล่านิทานให้ฟัง
..
“พี่คบกับเขา.. เพราะอะไรก็ไม่รู้เหมือนกัน
มีเขาเป็นแฟนก็เหมือนไม่มี..
เวลาไปดูหนังกับเขาพี่ก็สนใจแค่หนังที่กำลังฉายอยู่บนจอ
ไม่ได้ลอบมองคนข้างๆบ่อยเหมือนเวลาที่ไปกับมึง..”
..
“พี่ไม่ได้จับมือเขาเหมือนจับมือกับที่ทำกับมึงเวลาไปดูหนัง..
พี่ไม่ได้สนใจว่าเขาจะรู้สึกยังไง จะแอบมองใครยังไงเวลาเดินไปไหนด้วยกัน..
ไม่ได้หึง ไม่ได้หวงเหมือนเวลาไปกับคนที่กำลังนอนกอดพี่อยู่..”
..
“จูบกับเขาพี่ก็ยังไม่เคยเลย..”
“เหย อันนี้ไม่เชื่อและ ทีกับริทนี่จูบจนปากจะบวมหมด”
“สาบาน! ก็หน้ามึงแม่งแทรกเข้ามาตลอดนี่หว่าเวลาจะทำอะไรกับใคร”
..
“เขาเคยชวนพี่ไปที่คอนโด… ซึ่งพี่ก็ไป
พี่รู้ว่าเขาอยากจะทำอะไรแบบที่แฟนเขาทำกัน.. แต่พี่ก็ปฏิเสธ
เพราะกลัวว่าพี่จะเผลอครางชื่อมึงออกมา…”
..
“เวลาที่พี่เครียดหรือพี่ไม่สบายใจพี่ก็เลือกที่จะอยู่กับมึง
แทนที่จะไปอยู่กับคนที่พี่เรียกว่าแฟน”
..
“มึงก็แสนดี ยอมพี่แม่งทุกอย่าง”
..
“พี่ก็อยากขอมึงคบนะ..
แต่พี่กลัวว่าจะทำมึงเสียใจแบบที่พี่ทำกับคนที่ผ่านมา”
..
“พี่ไม่อยากทำให้คนที่พี่รักเสียใจเลยว่ะ”
..
เสียงลมหายใจสม่ำเสมอของคนที่กอดอยู่ทำให้ร่างสูงต้องผงกหัวขึ้นมอง
เห็นว่าร่างบางผล็อยหลับไปแล้ว
แพขนตาหนาชวนมองนิ่งสนิทไร้การเคลื่อนไหวยิ่งดูน่ามองไปกันใหญ่
จมูกโด่งฝังลงที่แก้มเนียนเพียงแผ่วเบา
ก่อนจะเอ่ยคำที่อยู่ในใจมานานแสนนานโดยที่คนที่อยากให้ฟังไม่ทันได้รับรู้…
..
“พี่รักมึงคนเดียวนะ…ริท”
—————————————————————————-
คือก็ห่างหายไปนานกับการแต่ง NC
แยกแยะนะเหวย ระหว่างศิลปินกับตัวละครในฟิค
ในฟิคคือมันก็ยังได้กันเหมือนเดิม #ศิลปินช่างมันมันจะไปอะไรกับใครก็เรื่องของมัน
รักนะ♥
ไม่รู้เมื่อไหร่จะได้แต่งอีก…
ต้องตั้งใจเรียนละ เพราะโดนครูหมายหัวให้ไปแข่งอะไรหลายอย่าง
-ขอบคุณที่หลงเข้ามาอ่านเน้อ-
#รักโน่ริทเหมือนเดิม
