Flower : ดอกทิวลิปหลากสี #1

ทิวลิป : ดอกไม้ที่หมายความว่า “ดวงตาแสนสวยของเธอทำให้ฉันคลั่งไคล้”  

            “คุณครับ ผมเอาดอกไม้ที่คุณสั่งไว้มาส่ง”

            ..

            มีแต่เพียงความเงียบตอบกลับมาเท่านั้น ไร้วี่แววของเจ้าของห้องหรือคนที่สั่งดอกไม้ออกมารับจากหนุ่มน้อยหน้าหวานที่ยืนรออยู่หน้าประตูห้องหรูบนคอนโดตึกสูงใจกลางเมืองหลวงยามตะวันใกล้ลับฟ้าเช่นนี้

            ทั้งที่เลยเวลาทำงานแล้วก็ยังมีลูกค้าประจำของร้านโทรมาสั่งดอกไม้ เด็กส่งดอกไม้ในร้านก็เลิกงานกลับบ้านกลับช่องกันไปหมดแล้ว เหลือเพียงคุณพริ้มพรายเจ้าของร้านและเรืองฤทธิ์ที่เป็นลูกเลี้ยง ด้วยความที่กลัวจะเสียลูกค้า คุณพริ้มพรายเลยวานหนุ่มน้อยคนนี้มาส่งดอกไม้ให้กับลูกค้ากระเป๋าหนักถึงห้อง

            ประตูบานใหญ่ค่อยๆ แง้มออก แต่ไม่เหมือนกับมีคนเปิด คล้ายๆกับลมเพียงแผ่วเบาที่เชิญชวนให้คนตัวเล็กคิดที่จะเดินเข้าไปในห้องเพื่อส่งช่อดอกไม้ให้ถึงมือ เพราะเมื่อไหร่ที่ดอกไม้ช่อนี้อยู่ในมือของคนที่โทรมาสั่งแล้วก็เป็นอันว่างานเสร็จสิ้น จะได้ถึงเวลาที่ลูกคุณหนูอย่างเรืองฤทธิ์จะได้ออกไปปาร์ตี้กับเพื่อนอย่างที่ได้นัดกันไว้

            ตอนแรกก็ไม่ได้เต็มใจมานักหรอก แทบจะวิ่งหนีออกจากร้านด้วยซ้ำตอนที่มีคนโทรมาสั่งดอกไม้ไม่รู้เวล่ำเวลาแบบนี้ เหมือนโดนบังคับแกนๆด้วยสายตาของแม่เลี้ยงที่มองมา... เพราะความเคารพ เลยปฏิเสธงานนี้ไม่ได้

            “ผมขอเข้าไปข้างในนะ”

            …ถือว่าขอแล้วละกัน...

            ร่างบางถือวิสาสะเดินเข้าไปข้างในห้องหรูที่เปิดแอร์จนเย็นฉ่ำ เห็นโต๊ะไม้ข้างโทรทัศน์เลยตัดสินใจจะวางช่อดอกไม้ไว้ตรงนั้น แต่พอจะหมุนตัวกลับดวงตากลมก็สบกับสายตาคมที่มองมาพอดี

            ร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงประตูห้องด้วยท่าเท่ห์ๆราวกับนายแบบแถวหน้า ผมที่ยุ่งไม่เป็นทรงไล่ลงมาจนกล้ามเนื้อหน้าท้องที่เด่นชัดเพราะไม่ได้ใส่เสื้อไว้  และกางเกงสียีนส์สีดำสนิทที่ใส่ทำบ็อกเซอร์ที่แพลมออกมาให้เห็นชัดเจน

            “ผมเอาดอกไม้มาส่งครับ”

            คนตัวเล็กเดินก้มหน้าเดินเข้าไปใกล้ร่างสูงเพราะต้องการที่จะออกไปจากห้องนี้ และเหมือนว่าร่างสูงไม่ได้อยู่ในสภาพที่พร้อมจะเสวนาสักเท่าไหร่

            คลิก...

          ประตูบานใหญ่ของห้องหรูถูกปิดลง พร้อมกับมือหนาที่ลงกลอนเสร็จเรียบร้อยต่อหน้าร่างบางที่ตั้งใจจะเดินออกไปจากห้องห้องนี้

            “เป็นเด็กส่งดอกไม้...”

            “เปล่าครับ เป็นลูกเจ้าของร้าน”

            “ถึงว่า แต่งตัวไม่ดูเหมือนเด็กส่งดอกไม้เอาซะเลย”

            สายตาคมกวาดมองตั้งแต่ใบหน้าหวานที่เงยหน้าขึ้นมาสบตา ไล่ลงไปจนถึงอกขาวที่พ้นเสื้อเชิ้ตลายสก็อตที่เหมือนคนตัวเล็กตั้งใจจะใส่เพื่อโชว์สาวๆในปาร์ตี้ แต่ตอนนี้กลับเป็นเป้าสายตาของลูกค้าสุดหล่อที่กำลังมองอย่างจาบจ้วง ไม่ได้มีความเกรงใจเรืองฤทธิ์เลยสักนิด

            “จะรีบไปไหน!”

            ร่างน้อยถูกกระชากเข้ามาใกล้แถมยังถูกดันจนชิดผนังห้องหลังจากที่พยายามจะเบี่ยงตัวหลบเพื่อออกจากห้อง สองแขนแกร่งกักกันทุกทางไม่ให้คนตรงหน้าหนีไปไหนรอด พร้อมกับใช้สายตาแห่งความเจ้าเล่ห์กวาดมองใบหน้าหวานจนทั่วราวกับจะกลืนกินไปทั้งตัว

            “ผมทำหน้าที่ของผมเสร็จแล้ว นั่นก็คือการส่งดอกไม้... เพราะฉะนั้นผมขอตัว” ดวงตาแข็งกร้าวจับจ้องที่ใบหน้าหล่อเหลาอย่างไม่นึกไหวหวั่น

            “แต่ฉันไม่ให้ไป!”

            “ผมไม่อยากมีเรื่องกับลูกค้า”

            “ก็อย่าขัดใจฉันสิ ฉันต้องการนาย นายก็ต้องบำเรอฉัน!!! ไม่ใช่มาทำกิริยาแข็งกร้าวใส่ฉันแบบนี้!”

            เมื่อรู้ถึงจุดประสงค์ที่แท้จริง ใบหน้าหวานก็ขึ้นสีแดงด้วยความโกรธจัดที่ได้ฟังคำพูดดูถูกราวกับว่าเขาทำอาชีพขายตัว แต่เหมือนว่าตัวสูงกำลังจะยิ้มเยาะสะใจกับคำพูดของตัวเองที่ทำให้ร่างบางโกรธได้ขนาดนี้

            “ทุเรศ!”

            หมัดเล็กตั้งใจจะกระแทกใบหน้าหล่อเหลา แต่ก็กลายเป็นโดนมือใหญ่ขวางไว้แถมยังบีบแน่น จนคนตัวเล็กรู้สึกเจ็บ

            “ฉันไม่ชอบใช้กำลัง!!!”

            ร่างเล็กลอยขึ้นจากพื้นด้วยวงแขนแกร่งที่ช้อนร่างทั้งร่างขึ้นสู่อ้อมอก แล้วเหมือนมีทีท่าว่าจะเดินไปทางห้องนอนหรูที่มีเตียงคิงไซส์วางอยู่กลางห้อง เรืองฤทธิ์ดิ้นพล่านพยายามหาทางหนีเอาตัวรอด กว่าร่างกายของตนจะมีอิสระก็คงเป็นแค่ตอนที่ร่างสูงทิ้งเขาลงบนเตียง แต่ตอนนี้ก็ถูกกักกันไว้อีกรอบด้วยแขนแกร่งและร่างกายที่อยู่เหนือร่างเล็ก

            “ฉันไม่ชอบให้ใครมาขัดใจ ถึงแม้ว่านายจะหน้าตาน่ารักขนาดไหน แต่ถ้าทำให้ฉันไม่พอใจฉันก็พร้อมจะขยี้นายให้แหลกคามือ!”

            “คุณมันบ้า ผมทำอะไรให้คุณ คุณถึงทำแบบนี้กับผม” ร่างบางตะคอกใส่ พยายามจะผงกหัวมาด่าร่างสูง แขนเล็กก็ถูกขึงไว้กับเตียง ขาเรียวก็ถูกกดทับไว้ไม่ให้ขยับเขยื้อนหนีไปไหนได้

            “ฉันก็แค่ถูกใจนาย...”

            จมูกโด่งฝังลงที่ซอกคอขาวหอมกรุ่น เรืองฤทธิ์พยายามเบี่ยงหน้าหนีแต่ทำยังไงก็ยังไม่พ้น เหมือนคนบนร่างกำลังบ้าคลั่ง ซุกไซ้ซอกคอคนตัวเล็กอย่าไม่ปรานี แถมยังฝากฝังรอยเขี้ยวคมไว้ที่ลำคอขาว

            ร่างบางพยายามดิ้นหลีกหนีสัมผัสจาบจ้วงที่กำลังรุกรานทั่วร่างกาย แต่เหมือนยิ่งดิ้นเท่าไหร่แรงที่มีก็เลือนหายลงไปเท่านั้น และกลายเป็นการเพิ่มอารมณ์ดิบให้ร่างสูงที่เพิ่มความรุนแรงจนคนใต้ร่างเขาสั่นสะท้าน

            “ปล่อยริท...ฮึก”

            คนเก่งเมื่อกี้หายไปแล้ว เหลือแค่คนอ่อนแอที่รอรับความเจ็บปวดที่ตนเองไม่ได้ต้องการ เพราะเหมือนว่าครั้งนี้จะหมดทางหนีรอดแล้วจริงๆ แถมร่างสูงไม่ท่าทีว่าจะใจอ่อนกับน้ำตาที่อาบแก้มเนียนเลยสักนิด ยิ่งเหมือนได้ใจที่ทำให้คนใต้ร่างร้องไห้ได้ด้วยซ้ำ

            “อ๊ะ...ปล่อย...อย่าทำ...แบบนี้”

            มือแกร่งปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตลายสก็อตสีน้ำเงินออกจนหมด แล้วค่อยแหวกเสื้อออกช้าๆ เผยให้เห็นยอดอกสีหวานที่ชูชันราวกับรอการกลืนกินจากซาตานที่หิวกระหายอยู่ สายตาที่จับจ้องอยู่แบบนี้ทำให้คนตัวเล็กสั่นสะท้านไปทั้งร่างกาย

            “อ๊า...ไม่เอา...ฮือ...ปล่อย...อึก อื๊อ...”

            ลิ้นชื้นตวัดเลียเพียงแค่นิดเดียวก็ทำเอาร่างบางสะดุ้ง สองมือที่ถูกรวบไว้เนื้อหัวด้วยมือเดียวของร่างสูงทำให้รู้สึกเสียวซ่านจับใจ มืออีกข้างของคนบนร่างก็ฟอนเฟ้นเอวคอดที่บิดเร้าไปมาตามแรงอารมณ์ที่ถูกปรนเปรอด้วยริมฝีปาก ก้อนตุ่มไตที่ชูชันราวกับอาหารเลิศรส สีสันหวานล้ำน่ากิน แถมเวลาที่ครอบครองลงไปด้วยริมฝีปาก ก็มักจะได้ยินเสียงสวรรค์จากปากของคนที่นอนทรมานเพราะรสสัมผัสอยู่บนเตียง

            “ฉันรู้ว่านายไม่เคยโดนสัมผัสแบบนี้ ฉันยินดีที่จะเป็นคนแรกของนาย ฉันพร้อมที่จะสอนให้นายได้รู้ถึงรสชาติของเซ็กส์ที่ฉันมอบให้ว่ามันเร้าใจแค่ไหน หึหึ”

            เสื้อเชิ้ตที่ยังติดอยู่กับเอวเพราะร่างบางนุ่งทับในไว้หลุดออก ก่อนที่มือแกร่งข้างที่ไม่ได้พันธนาการมือเล็กไว้จะเลื่อนมาถอดเข็มขัดเส้นเล็กที่คาดเอวเล็กอยู่ให้หลุดออก หลังจากนั้นก็เป็นกางเกงยีนส์รัดรูปสีน้ำเงินเข้มที่ถูกมือแกร่งถอดไว้แค่หัวเข่า

            คนไม่มีทางสู้นอนตัวสั่น ปากแดงเชิญชวนให้ซาตานคิดที่จะลิ้มลองมัน ริมฝีปากหยักค่อยๆบดเบียดริมฝีปากลงบนริมฝีปากอิ่มที่เจ้าของมันไม่เต็มใจนักที่จะถูกสัมผัส แต่ด้วยประสบการณ์อันช่ำชองเลยไม่ยากเท่าไรนักที่จะทำให้คนใต้ร่างยอมเปิดปากให้ลิ้นชื้นร่วงล้ำเข้าไปตักตวงความหวานข้างใน    

            มือหนาบีบเค้นไปทั่วร่างกายบางที่อยู่ใต้ร่าง สัมผัสทุกส่วนที่ปรารถนาจะสัมผัส รสแห่งความต้องการมันหวานชื่นเสียจนไม่ได้ยินเสียงหัวใจดวงน้อยๆที่กำลังวอนขอให้หยุดการกระทำอันป่าเถื่อน มีแต่หยาดน้ำตาเล็กๆ ที่ร่างสูงมองข้าม เพราะต้องการแค่จะเห็นความสวยงามราวกับประติมากรรมตรงหน้า

           "ปล่อยผม ....ฮึก คุณ...อย่าทำผมเลย ฮือ"

           มาถึงขนาดนี้แล้ว ใครจะปล่อยให้ของสวยงามหลุดมือไปต่อหน้าต่อตา

           "อ๊า...มะไม่ อย่าจับ..."

           มือแกร่งจับที่แกนกายเล็กอย่างเบามือ โดยที่เจ้าของมันดิ้นพล่านพยายามหลีกหนีสัมผัสที่ส่วนอ่อนไหว 

            "ฉันรู้ว่านายรู้สึกดี อย่าปฏิเสธฉันเลย"

           "ม...ไม่"

          คนตัวเล็กสะอื้นบอก มือบางจิกผ้าปูที่นอนแน่นเพราะโดนรุกรานอย่างไม่ปรานี ลิ้นเรียวตวัดเลียตุ่มไตสีหวานถี่รัวแข่งกับมือแกร่งที่ขยับรูดขึ้นลงราวกับแกล้งให้คนถูกกระทำแทบจะขาดใจ

           "อ๊ะ อ่า...อือ"

           มือน้อยจิกลงบนไหล่แกร่งเพื่อรระบายอารมณ์ ความรู้สึกดีเริ่มกู่ไม่กลับ มีแต่ความต้องการเข้ามาแทนที่

           ร่างสูงถอดกางเกงยีนส์ของตัวเองออกให้พ้นตัว รวมถึงบ็อกเซอร์ชิ้นสุดท้าย ก่อนจะมาปลดกางเกงยีนส์ของคนตัวเล็กที่ถอดค้างไว้แค่หัวเข่าแล้วโยนออกไปให้ห่างจากเตียง

           คนตัวเล็กแทบจะพนนมือไหว้ทั้งน้ำตา เห็นความน่ากลัวที่กำลังจะคืบคลานเข้ามาใกล้แล้วอยากจะหาทางหนี แต่กลับมองแต่ทางตันไม่เห็นสักทางที่จะรอดไปจากการโดนรังแกครั้งนี้ได้ ทำได้แค่นอนมองให้ร่างสูงทำอะไรต่างๆนานากับร่างกายของตนเองทั้งน้ำตา

           "อ่ะ...อย่า...คุณ...ฮึก...ผมกลัว..."

          มือแกร่งจับคนไม่มีทางสู้หมุนตัวให้นอนคว่ำลง แล้วจับสะโพกกลมกลึงให้ตั้งฉากขึ้น ท่ามกลางความตื่นกลัวของคนตัวเล็กที่สั่นไปทั้งกาย ภาวนาให้ทุกอย่างที่กำลังเกิดขึ้นให้เป็นเพียงแค่ความฝัน และขอให้ตนเองตื่นจากฝันร้ายนี่สักที

            "อ่า..."

           ซาตานโน้มตัวไปข้างหน้าให้ส่วนแข็งแกร่งแนบกับสะโพกของร่างบาง ความน่ากลัวที่ตื่นตัวแข็งเกร็งสู้กับเนื้อนิ่มทำให้เรืองฤทธิ์ขนลุกไปทั่วทั้งร่าง มือแกร่งลูบไล้ตั้งแต่สะโพกมนไปตามต้นขาสวยไล้วนอยู่ที่ส่วนออกไหวของคนใต้ร่าง ก่อนจะลูบขึ้นไปถึงสะดือน้อยและยอดอกสีชมพูหวาน

            คนตัวเล็กสะบัดหน้าหนีสัมผัส เผลอร้องครางอย่างทรมานที่ถูกปรนเปรอเช่นนี้ แต่มือหนาไม่ได้หยุดแค่นั้น 

            "เลียสิ"

            นิ้วกลางถูกส่งเข้าไปในปากเล็กอย่างรวดเร็ว ตามด้วยนิ้วชี้ คนตัวเล็กต้องทำคำสั่งอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้เพราะความเสียวซ่านจากการปรนเปรอส่วนอ่อนไหวข้างล่าง รวมถึงกลัวส่วนที่ดุนดันอยู่ด้านหลัง

            ชึบ...

            "อึก....อ่า....ไม่....อ๊ะ....ริท...เจ็บ"

           เสียงร้องไม่ได้ศัพท์หลังจากที่ร่างสูงส่งนิ้วแกร่งเข้าไปในช่องทางสีหวาน เสียงครางพร่าเลือนจากคนตัวเล็กยิ่งทำให้ชายหนุ่มได้ใจ เพิ่มนิ้วขึ้นเรื่อยๆ จนร่างบางร้องไห้พูดไม่รู้เรื่อง น้ำตาไหลอาบแก้ม...แต่ร่างสูงไม่เห็น

            ชายหนุ่มโน้มตัวลงมาจูบแผ่นหลังเนียนก่อนจะกดจุดกระสันภายในจนคนตัวเล็กสะท้านไปทั้งกาย...

            "เด็กดี...อยู่เฉยๆ นะครับ"

            อสูรร้ายใช้คำพูดอ่อนหวานแต่เต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์พูดเบาๆที่ข้างหู ก่อนจะบดเบียดส่วนแข็งแกร่งเข้ามาในช่องทางสีหวานที่บีบรัด

             "อ๊า!...เอาออกไปนะ เอาออกไป! อึก..."

             ร่างแกร่งดันแกนกายเข้าไปจนสุด ไม่สนความเจ็บปวดของคนตัวเล็ก ทุกจังหวะการสอดใส่มีแต่เสียงแผดร้องของร่างบางแต่เขาก็ไม่สนใจเลยสักนิด ถึงจะทำอย่างค่อยเป็นค่อยไปยังไงก็ต้องใส่เข้าไปให้สุดอยู่ดี

              ความเจ็บปวดก็มีแค่แป๊บเดียวเท่านั้นแหละ...เดี๋ยวก็ร้องชื่อเรียกเขาไม่ขาดปาก

             "ฉันชื่อภาคิน....เผื่อจะอยากร้องเรียก"

             "อ๊า! คุณ...ได้โปรด...เอามันออกไป...ฮึก....อ่า....ผมเจ็บ..."

             "จะเอาออกไปได้ยังไงล่ะ? เล่นรัดไว้ขนาดนี้....ฉันแทบขยับไม่ได้เลยรู้ไหม....อ่า"

             เสียงกระซิบเบาๆที่ข้างหูแทบจะทำให้ร่างบางมุดหมอนหนี สองมือเล็กตอนนี้แทบจะไม่ต้องถูกจับกุม วางไว้ขนานกันบนบนหมอนอย่างว่าง่าย มือแกร่งก็เลยค่อยๆไปจับเรียวขาเล็กให้แยกออกกว้างๆ เพื่อเพิ่มความสะดวกในการ...ขยับ

              "แน่นเต็มท้องเลยใช่มั้ยล่ะ..."

              "อ่ะ...อา"

             มือน้อยไขว่คว้าปัดป่ายไปทั่วเพื่อหาที่จับ แต่สิ่งที่คว้าได้มีเพียงหมอนหนึ่งใบเท่านั้น มือเล็กขยำแน่นจนหมอนเป็นรอย 

             เวลาที่ร่างสูงขยับมีแต่เสียงร้องครางสุขสมปนกับความเจ็บปวด ใบหน้าสวยสะบัดหน้าตามแรงอารมณ์ที่ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าต้องการการเติมเต็มที่มากกว่านี้ เหงื่อไหลทั่วตัวตามธรรมชาติของคนที่กำลังมีเซ็กส์ยิ่งเพิ่มแรงอารมณ์ของร่างสูงให้มีมากขึ้น

              "อ๊า...ร้อน อ๊ะ อ๊ะ ...คุณ...ภาคิน อื๊อ"

             มือแกร่งเลื่อนไปจับส่วนอ่อนไหวพอดีมือข้างหน้าแล้วรูดขึ้นรูดลงช้าๆ เพื่อทรมานคนใต้ร่าง การปรนเปรอครึ่งๆกลางแทบจะทำให้คนตัวเล็กกรีดร้องออกมา

              กายแกร่งก็ยังขยับอย่างถี่รัวราวกับสนุกสนานกับร่างกายคนตัวเล็กอยู่ฝ่ายเดียว

              "อ่า...อยากให้ปล่อยออกมาใช่มั้ย"

              จังหวะของมือแกร่งเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

              "แบบนี้!"

             คนตัวสูงเลื่อนมือไปกดตุ่มไตที่แข็งบนแผ่นอกแบนราบ บีบเล่นอย่างสนุกมือ ทุกจังหวะที่เขากระทำสัมพันธ์กันไปหมด ทั้งการกระแทกรุกรานจากด้านหลัง มือรูดขึ้นรูดลงจากด้านหน้า และกลั่นแกล้งให้ความรู้สึกปั่นป่วนที่ช่วงบน

               "ระ...ร้อนจัง..."

               มือหนากดเบาๆที่ส่วนปลายของส่วนของไหวของคนตัวเล็ก ก่อนจะมีน้ำสีขุ่นพวยพุ่งออกมา พร้อมกับร่างบางที่เหมือนต้นขาจะฟุบลงกับเตียง เขาเลยจับต้นขาของร่างบางเพื่อยึดให้มั่นคงแล้วเร่งจังหวะการสอดใส่ถี่รัวขึ้น 

               หลังจากนั้นเขาก็ปลดปล่อยธารน้ำสีขาวขุ่นฉีดพ่นเข้าไปในช่องทางเล็กที่บีบรัด... มีส่วนที่ไหลออกมาตามเรียวขาพร้อมกับเลือดสีจางๆ... แกนกายแกร่งพอสิ้นฤทธิ์ก็ถอดถอนออกจากกายเล็กแล้วพลิกตัวนอนลงข้างๆ ร่างบาง

               เรืองฤทธิ์สะอื้นไม่หยุด นอนคว่ำซุกหน้าลงกับหมอนนุ่ม...โดยที่ซาตานใจร้ายไม่ได้สนใจใยดีสักนิด แถมยังคว้าโทรศัพท์เครื่องหรูมากดถ่ายรูปร่างบางตอนร้องไห้สภาพร่างกายเปลือยเปล่าไว้ด้วย

               "ทำบ้าอะไร!"

              มือเล็กไขว่คว้าพยายามแย่งโทรศัพท์ที่เหมือนจะถ่ายวิดิโอในมือร่างสูง... แต่เหมือนเรี่ยวแรงที่เหลือจะไม่เพียงพอจะต่อกรสักเท่าไหร่ แรงจะพลิกตัวยังไม่มีเลย นับประสาอะไรกับการแก่งแย่งกับคนที่รังแกตน มีแต่เสียกับเสีย...

              "ส่งให้พ่อนายดู เขาคงหัวใจวายตามแน่ ลูกชายคนเดียวเสียตัวให้กับคู่แข่งทางธุรกิจอย่างฉัน..."

             "เลว!" ความจริงที่เพิ่งรู้ทำให้คนตัวเล็กสบถด่าใส่หน้าร่างสูงอย่างห้ามไม่ได้ น้ำตาก็ไหลออกมาเป็นสายรินรดให้กับความเจ็บปวดที่ต้องเจอ

             "ถึงจะเลว ก็ผัว..."

             "มึง!"

             "พูดไม่เพราะเลย ผัวจะอบรบสั่งสอนเมียยังไงดีเนี่ย แบบนี้ดีมั้ย" 

             ร่างแกร่งพลิกตัวร่างบางให้นอนหงายพร้อมกับขึ้นไปคร่อมแล้วสบตากับดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำใสๆเอ่อคลอ ปากบางเม้มแน่นเพื่อกลั้นน้ำตาแต่ยังไงก็ทำให้มันหยุดไหลไม่ได้ เกลียดการถูกรังแกแบบไม่มีทางสู้แบบนี้ ฆ่ากันให้ตายยังดีกว่าการที่ต้องมาตกอยู่ในสภาพที่ตัวเองรับไม่ได้

            มือหนาขึงข้อมือเล็กทั้งสองข้างไว้กับเตียง ตั้งใจจะก้มจูบเบาๆที่ริมฝีปากอิ่ม แต่ร่างบางกับหันหน้าหนี ร่างสูงเลยเปลี่ยนเป้าหมายเป็นการฝากฝังเขี้ยวคมลงกับซอกคอสวยทันที รอยสีกุหลายปรากฏเด่นหราเหมือนไม่เกรงกลัวสายตาใคร เป็นที่พอใจของคนสร้างมัน

            ตลอดทุกการกระทำและกรีดร้องเมื่อสักครู่ก็ถูกอัดวิดีโอด้วยโทรศัพท์เครื่องหรูที่ตั้งพิงอยู่กับแก้วน้ำบนโต๊ะข้างเตียง แถมบทรักที่ป่าเถื่อนก่อนหน้านี้ก็มีกล้องวิดีโอตัวใหญ่ที่ทำงานตลอดเวลาบนโต๊ะข้างโทรทัศน์ ราวกับว่าทุกอย่างเป็นแผนการของร่างสูง รวมถึงดอกทิวลิปหลากสีช่อนั้นด้วย...

            หึ...แต่ความหมายของดอกทิวลิปหลากสีคงไม่ได้มีประโยชน์อะไร 

            'การตกหลุมรักทางสายตาเมื่อแรกพบ' งั้นเหรอ...  คนเลวๆแบบนี้คงไม่ได้คำนึงถึงหรอก คงแค่เลือกไปส่งๆ เพื่อล่อลวงให้ร่างบางมาที่นี่

             "ต่อจากนี้ นายมีหน้าที่ทำตามคำสั่งฉันทุกอย่าง... ไม่งั้นทุกอย่างในกล้องข้างทีวีนั่นจะถูกส่งตรงถึงพ่อนาย รวมถึงรูปที่ฉันเป็นคนถ่าย มันจะถูกส่งตรงถึงนักข่าวทันที"

             "แค่นี้ใช่มั้ยที่คุณต้องการ!"

             ร่างสูงไม่ตอบ แต่บดเบียดริมฝีปากลงไปตอนคนตัวเล็กเผลอ... จูบที่เร่าร้อนและแสดงถึงความต้องการที่กำลังปะทุขึ้นอีกครั้ง ร่างบางดิ้นหนีทันทีที่รู้สึกได้ถึงอสูรกายที่กำลังจ้องจะรังแกและแทรกสอดเข้ามาในกาย

              "อ๊ะ...."

             "พอดีฉันต้องการที่จะมีอะไรกับนายอีกแล้ว"

             "อ๊ะ...อึก....อ่า"

             "เรียกชื่อฉันสิริท! เรียกชื่อฉัน..."

             "อ๊ะ...ค...คุณ....ภาคิน.....อ๊ะ อ่า"

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

               "ริท ทำไมเพิ่งกลับ"

              เสียงใหญ่พูดขึ้น ปิดหนังสือหุ้นที่กำลังอ่านลงพร้อมกับมองมาที่ร่างบางที่กำลังเดินเข้ามาในบ้านหลังใหญ่หลังนี้ ลูกชายคนเดียวกลับมาในเวลาเกือบเที่ยงคืนแถมสภาพเสื้อผ้ายังหลุดรุ่ยเลยอดไม่ได้ที่จะต้องถาม

              เพทายเจ้าของบริษัทเพชรยักษ์ใหญ่ของประเทศรักลูกชายคนนี้มาก จึงไม่ชอบที่จะให้ออกไปไหนตอนกลางคืนแบบนี้ แต่ก็ไม่กล้าจะขัดใจ ดุได้เท่าที่ดุ เตือนได้เท่าที่เตือน อะไรที่ลูกไม่ชอบก็จะไม่ทำ 

               อดไม่ได้ที่จะเป็นห่วงลูกที่ออกไปข้างนอกคนเดียวแบบนี้ เพราะศัตรูทางธุรกิจมีอยู่ทั่วเมือง กลัวว่าใครจะมาทำร้ายลูกชายคนนี้ แต่ก็ไม่กล้าจะเตือนให้ระวังตัวเพราะกลัวว่าลูกไม่สบายใจ... 

                ตอนนี้คงไม่จำเป็นต้องเตือนแล้วล่ะ เพราะศัตรูตัวร้ายลงมือเสร็จแล้วเรียบร้อย

               "คุณพ่อยังไม่นอนเหรอครับ"

              "ก็ป้าเดือนบอกว่าแกยังไม่กลับ..."

              "วันเกิดพี่รหัสตอนที่เรียนมหาลัยริทเลยไปปาร์ตี้ฉลองวันเกิดพี่เขา"

              "อืม...งั้นก็ขึ้นไปนอนได้แล้ว ทีหลังก็แต่งตัวดีๆ อย่าปล่อยให้หลุดรุ่ยแบบนี้"

              "อ่อ...ครับ"

             ภายใต้เสื้อผ้าที่หลุดรุ่ยนั้น ไม่มีใครรู้นอกจากเจ้าตัวกับคนกระทำว่าเต็มไปด้วยรอยช้ำสีแดงๆ และคราบที่ร่างบางคิดว่ามันสกปรกติดตัวไปทั่ว เพราะตั้งแต่ท้องฟ้ายังไม่มืดจนถึงเวลาเกือบเที่ยงคืน ช่วงเวลานั้นเป็นเวลาที่ขื่นขมของคนตัวเล็กมากๆ

             คนตัวเล็กพาร่างที่เหมือนจิตวิญญาณหลุดลอยของตัวเองก้าวขึ้นบันไดทีละขั้นอย่างยากลำบาก แต่ก็ต้องข่มความเจ็บปวดไว้ไม่ให้บิดาที่นั่งดื่มกาแฟอยู่ข้างล่างต้องสงสัย

             "ริท...เพิ่งกลับเหรอลูก รีบนอนนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้สิบโมงเช้าไปเป็นเพื่อนแม่ด้วยนะ"

             พริ้มพรายที่เดินออกมาจากห้องทำงานกะจะเข้าไปในห้องนอนเห็นลูกเลี้ยงตัวเองพอดีเลยทักเข้าและบอกแพลนงานที่ต้องทำในวันพรุ่งนี้ คนตัวเล็กสะดุ้งนิดๆ แต่ก็พยักหน้าเบาๆ กลัวว่าแม่เลี้ยงจะเห็นรอยแดงๆที่ปีศาจร้ายทำร่องรอยไว้ที่ซอกคอ

            “ครับ”

            ประตูห้องนอนของเรืองฤทธิ์ปิดพร้อมกับความเข้มแข็งที่ทลายลง ร่างทั้งร่างแทบจะทรุดลงกับพื้นหลังจากที่กดล็อคห้องนอนเสร็จเรียบร้อย น้ำตาหยาดใสๆที่กักเก็บไว้ก็ไหลรินออกอาบแก้มเนียน

            “ฮึก...”

            คนตัวเล็กพาร่างตัวเองเข้าไปในห้องน้ำ เปิดน้ำในอ่างอาบน้ำให้ไหลก่อนจะสำรวจตัวเองหน้ากระจกที่มีแต่ความเลวร้าย สภาพแทบดูไม่ได้... รอยแดงที่ซอกคอก็เหมือนเป็นตราประทับแสดงถึงความเจ็บปวดที่เพิ่งผ่านพ้นไป

            มือน้อยค่อยไล่แกะกระดุมเสื้อเชิ้ตลายสก็อตทีละเม็ด ทุกตารางนิ้วที่โผล่พ้นออกมาเต็มไปด้วยรอยช้ำสีแดง...ยิ่งเห็นเท่าไหร่น้ำตาก็ไหลออกมาไม่ขาด

            พอร่างกายเปลือยเปล่า คนตัวเล็กก็มองดูร่างกายอันน่าสมเพชของตัวเองอีกครั้ง ก่อนจะลงไปนอนแช่ในอ่างอาบน้ำหรู เอาศีรษะพิงกับขอบอ่างและหวนนึกถึงคำพูดของผู้ชายที่ชื่อภาคินก่อนที่จะถูกปล่อยตัวกลับมา

            “นายเป็นของฉัน...จำไว้!”

          

         ------------------------------------------------------------------

เหย เป็นไงมั่ง ชอบก็เฟบด้วยนะ เม้นด้วยนะคะ ขอเช็คเรทติ้งเรื่องนี้หน่อย แหะๆ