ผมปล่อยให้ริทนั่งรอซักพัก..
แล้วค่อยกลับไปในห้องตรวจ
เห็นคนตัวเล็กนั่งอยู่เหมือนเดิม แก้มใสมีสีเลือดฝาด
แสดงถึงสุขภาพที่ดีเยี่ยม..
ให้ผมมองด้วยสายตาก็รู้ว่าเขาพร้อมทุกอย่าง..
ไม่ต้องตรวจอะไรมากมาย
แต่อ้อยเข้าปากช้างแล้ว ถ้าคายออกก็โง่เต็มทน
“ว่าไงครับ”
ผมถามพลางกระชับถุงมือยางที่มือ แสดงให้เขารู้ว่า..
หมอพร้อมจะตรวจแล้ว
“แล้วแต่หมอเลย ริทจะตรวจเมื่อไหร่ก็ได้”
ตอนที่ผมพูด ร่างบางก็กระเถิบตัวขึ้นไปนั่งพิงเตียงแล้ว
ทีนี้ผมเลยเดินไปปรับเตียงให้นอนราบลง
ริททำหน้าหวั่นๆ แล้วยันตัวขึ้นมามองหน้าผม
“ต้องนอนราบเลยเหรอ …ริทกลัวนะ”
“ก็เหมือนฉีดยาครับ เราต้องไม่มองเข็มจะได้ไม่เจ็บ นี่ก็เหมือนกัน
ไม่ต้องมองว่าผมทำอะไรกับร่างกายคุณ จะได้ไม่ต้องอาย”
ผมตอบแบบนี้ ร่างบางจึงยอมนอนราบลง
‘อุ่ย’
เสียงหวานอุทานเบาๆด้วยความตกใจ
แค่ผมจับไปที่ข้อเท้าเล็กนิดเดียวเขาก็หวาดละ
“ผมต้องมัดขาคุณไว้ คุณจะได้ไม่หนีบขาหนีมือผม”
ยอมรับว่าตัวเองเจ้าเล่ห์มาก.. ธรรมดาเขาไม่มัดกันหรอกครับ
คนตรวจไม่พร้อมก็คือไม่ตรวจ แต่นี่ไม่ได้.. ต้องทำทุกอย่างที่เรียกว่า ’เอาเปรียบคนไข้’
การทำแบบนี้ริทสามารถฟ้องได้ เรื่องผมผิดจรรยาบรรณแพทย์
แต่ผมว่าผมมีความสามารถพอที่จะกล่อมเขาว่านี่คือการตรวจธรรมดาทั่วไป
ใครๆเขาก็ทำกัน
“ครับ”
เขาว่าง่ายกว่าที่คิดแฮะ… แต่ก่อนมัด..
ผมต้องถอดกางเกงเล็กๆที่ยังเกี่ยวเอวเขาออกก่อน…
“หมอขออนุญาต…”
“จะทำอะไรก็ทำเถอะครับ มัวแต่เกรงใจ…ไม่ได้ตรวจกันพอดี”
น้ำเสียงเหมือนจะเหวี่ยงๆ แต่ผมรู้ว่าเขาก็อายผมเหมือนกัน
จิกเตียงเสียแน่นเชียว..
แค่เห็นต้นขาขาวที่พ้นกางเกงมา หัวใจผมก็เต้นผิดจังหวะ
แล้วถ้าเกิดตรวจไปตรวจมาเลือดกำเดาผมไหลขึ้นมา ผมจะทำไงดีเนี่ย
มือผมค่อยๆ ไปปลดกระดุมเม็ดล่างสุดออก
แล้วก็เลื่อนไปจับที่ขอบกางเกงตัวเล็ก..
“หมะ หมอ…”
เสียงเขาสั่นมาก หน้าก็แดง หลับตาปี๋ เพราะอายผมมาก…
ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดๆ เห็นร่างกายที่ขาวเนียนเต็มๆ ตา
ดีที่เขาอาย ดีที่เขาหลับตา.. ไม่งั้นเขาก็ต้องเห็นว่าผมทั้งจ้อง
ทั้งสำรวจร่างกายเขาแค่ไหน
ผมจับที่ข้อเท้าของเขาอีกรอบ ที่รู้ๆคือปลายเท้าเขาเย็นเฉียบ
แถมยังสั่นมากด้วย…
แทนที่จะมัดไปกับปลายเตียงเลย
ผมกลับจับขาเขาชันขึ้นแล้วมัดกับข้างเตียง
ทำให้ผมเห็นอะไรได้ชัด…
ตั้งแต่แกนกายขนาดพอดีไล่ไปจนถึงช่องทางข้างหลัง…
ผมขยับถุงมือยางอีกรอบ แล้ววางมือไปบนต้นขาขาวเนียน
“หมะ หมอไม่จับได้มั้ย” เห็นทีจะไม่ได้ครับ
ผมส่ายหน้า…
พอดีกับที่มือผมกอบกุมส่วนอ่อนไหวไวสัมผัสไว้พอดีมือ
เห็นเจ้าของมันกัดริมฝีปากล่างแน่น เหงื่อหยาดเล็กๆประปรายทั่วใบหน้า
เห็นทีคงต้องแกล้งหนักๆ
“อ่า หมอ อย่าทำแบบนี้…”
นิ้วหัวแม่มือผมกดลงไปที่ส่วนปลายเบาๆ
ส่วนของไหวของเขาก็เริ่มแข็งขืนสู้มือผม
เสียงครางร้องประท้วงจากคนที่นอนยู่ไม่ได้มีผลที่จะทำอย่างที่ใจเขาต้องการเลยแม้แต่น้อย
เขาสั่งให้ผมอย่าทำ… แต่ผมกลับทำมากกว่าเดิม
เห็นสีหน้าทรมานปนสุขสม ใบหน้าวิงวอนที่มีหยาดเหงื่อดูเซ็กซี่… ทำให้ผมรู้สึก ‘ต้องการ’
“อึก หมอโน่ …หมอจะถอดถุงมือทำไม อ่า…”
“หมอจะวัดอุณหภูมิ”
ตั้งแต่เกิดมาผมก็ไม่เคยเห็นหมอคนไหนจะตรวจแบบผม พิสดารแบบนี้คงมีแค่หมอภาคินที่ตรวจให้ริทคนเดียวเสียล่ะมั้ง
“อื้อ หมอ…ริท ร้อน…อ่า”
“ปล่อยตัวตามสบายครับ อย่างเกรงใจหมอเลย”
มือผมขยับขึ้นลงช้าๆ กดเน้นย้ำจุดที่ทำให้เขารู้สึกดี
ผู้ชายเหมือนกัน.. รู้ว่าตรงไหนทำอะไรยังไงแล้วเขาจะพึงพอใจ
ยิ่งเขาร้องครางดัง ผมก็ยิ่งได้ใจ
แกล้งหยุดบ้าง
ไม่เป็นจังหวะบ้าง… ให้เขารู้สึกต้องการการเติมเต็ม
.ใบหน้าหวานดูเซ็กซี่ยิ่งกว่าเดิม
ทั้งกัดริมฝีปากร่าง ทั้งพยายามที่จะเอาร่างกายเบี่ยงหนี
เร้าใจแบบนี้ผมก็อยากที่จะเติมเต็มให้เขาเหมือนกัน
แต่ทุกอย่างมันต้องค่อยเป็นค่อยไป
“อ่า หมอครับ…ช่วยริทที ริท อึก ไม่ไหว…”
สายตาวิงวอนมีน้ำตาคลอเหมือนลูกแมวน้อยๆ
สบตาผมร้องขออะไรบางอย่างที่ผมสามารถให้ได้..
หยาดน้ำสีขาวขุ่นที่ไหลปริ่มอยู่ที่ส่วนปลายทำให้ผมรู้ว่าอีกนิดเดียว
เขาก็จะแตะขอบสวรรค์แล้ว
ผมรูดขึ้นรูดลงเป็นจังหวะแล้วค่อยๆเพิ่มจังหวะขึ้นเรื่อยๆ
เสียงครางหวานอย่างไม่อายใครชวนให้ผมรู้สึกต้องการมากกว่าเดิม
“อึก อ๊ะ…หมอ… อ่า….”
หยาดน้ำขาวขุ่นไหลพ่นออกมาเต็มมือผม… เหลือบไปมองร่างบางที่นอนหายใจระรวยริน
แต่หน้าตาดูมีความสุขอยู่บนเตียงแล้วก็อดยิ้มออกมาไม่ได้
“ขะ ขอโทษนะครับ…”
คนพูดหน้าแดงปลั่ง สบตาผม…
ผมแก้มัดที่ขาออกให้แล้วอุ้มร่างบางไปในห้องน้ำที่อยู่ภายในห้องตรวจ
ผมล้างมือ แล้วปล่อยให้เขาชำระร่างกายในห้องน้ำ
โดยที่ผมออกไปเอากางเกงตัวเล็กมายื่นให้เขาในห้องน้ำอีกที
“หมอรอข้างนอกนะครับ…”
ผมขับรถไปส่งริทที่บ้านตามที่แม่เขาได้บอกไว้… ตลอดทางภายในรถผมไม่มีเสียงพูดคุยจากเขาเลย
ผมทนไม่ไหว เลยตัดสินใจถาม
“หมอทำให้ริทกลัวหรือเปล่า”
“เอ่อ…ไม่หรอกครับ
คนอื่นเขาก็ตรวจแบบนี้ไม่ใช่เหรอ…หรือว่า…”
“ใช่ๆ หมอคนอื่นก็ตรวจแบบนี้..”
ผมต้องรีบตอบ…
..
“แต่ริทเป็นคนไข้ของหมอ ริทต้องให้หมอตรวจแค่คนเดียวนะ… อย่าไปตรวจแบบนี้กับใครล่ะ”
“ริทก็ไม่ได้อยากจะเปิดเผยร่างกายให้ใครหลายคนดูหรอก
แค่หมอโน่คนเดียวนี่ก็เขินแทบจะแทรกแผ่นดินหนีอยู่แล้ว
แถมริทยังทำเรื่องน่าอายต่อหน้าคุณหมออีก”
“ไม่น่าอายหรอกครับ” ออกจะน่ารัก
ออกจะเซ็กซี่เสียมากกว่า
ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงอีกรอบ ก้มหน้างุดเพราะเขินผม…
อีกไม่นานผมคงได้ครอบครองทั้งตัวและหัวใจดวงน้อยๆของริท…
ผมไม่ปล่อยให้เขาหลุดมือไปง่ายๆ แน่
ถึงแม้เขากำลังจะแต่งงาน
ผมก็มั่นใจว่าการแต่งงานครั้งนี้คงไม่ได้เกิดด้วยความรัก
แค่ผมไปพูดกับแม่ของริทท่านก็คงจะล้มเลิกงานแต่ง
เพราะด้วยฐานะและชาติตระกูลที่ไม่มีใครด้อยกว่าใคร
และท่านดูใจดีมีเหตุผลคงไม่ขัดขวางความรักของคนสองคนหรอก…
ดูจากสายตาริทตอนนี้ก็เหมือนมีใจ…
ไม่เกินสองอาทิตย์ครับ ตัว และ หัวใจ เป็นของผมทั้งหมดแน่
หึหึ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น