ดอกกุหลาบสีขาวและดอกกุหลาบสีแดง : สองเรารวมกันเป็นหนึ่งเดียว
แสงแดดอ่อนๆยามเช้ารอดผ่านรอยต่อระหว่างผืนผ้าม่านเข้ามา
แต่บรรยากาศภายในห้องนอนยังเย็นเฉียบและเงียบสงัด
มีเพียงเสียงผ่อนลมหายใจของสองร่างที่นอนอยู่บนเตียงเท่านั้น
ภาคินยังคงนอนหลับไม่รู้เรื่องรู้ราว
แต่คนตัวเล็กตื่นมาแล้วนอนอยู่เฉยๆมาสักพักแล้ว
ดวงตาสวยทอดมองออกไปในความมืดที่ไร้แสงจากข้างนอกรอดผ่าน
ให้ความรู้สึกเหน็บหนาวในใจ
แต่ร่างกายยังไม่หนาวเท่าไหร่ เพราะมีทั้งผ้าห่ม…และแขนแกร่งพาดกอดไว้อยู่
รู้สึกได้ว่าไม่ใช่กอดที่อบอุ่น แต่เป็นกอดที่เหนี่ยวรั้งไว้ไม่ให้ไปไหน
ความรู้สึกเจ็บปวดโหมกระหน่ำใส่อย่างไม่จักหยุดรู้จักหย่อน
แถมภาพพร้อมกับคำพูดดูถูกดูแคลนเมื่อคืนยังวนเวียนอยู่เหมือนมีคนมาพูดให้ฟังอยู่ตลอดเวลา
ร่างเล็กตัดสินใจยกแขนแกร่งออกจากตัว แล้วพยายามลุกขึ้นจากเตียง… ทันทีที่ขาเล็กแตะพื้น แล้วทิ้งน้ำหนักทั้งตัวลงไป
ก็มีท่าทีอ่อนแรงเหมือนยืนไม่ไหว ขาเรียวเกร็งจนสั่น
บังคับขาให้เดินไปข้างหน้าอย่างยากลำบาก
“นี่นายจะไปไหน…!” เสียงเข้มเอ่ยถาม
หลังจากที่ตื่นขึ้นมาเพราะรู้สึกได้ว่าไม่มีคนที่กอดมาทั้งคืนนอนอยู่ข้างๆ
ตื่นมาก็เห็นคนตัวเล็กกำลังยืนอยู่ข้างเตียง
“เข้าห้องน้ำ”
“แล้วทำไมไม่บอกฉัน ฉันจะได้อุ้มไป
รู้ตัวว่าเดินไม่ไหวแล้วยังจะมาอวดเก่งอีก”
คนตัวเล็กทำหูมวนลม ไม่สนใจฟังคำพูดของคนที่นั่งมองอยู่บนเตียงสักนิด
ยังคงเดินไปข้างหน้าไม่สนใจอะไร
เอวคอดภายใต้เสื้อเชิ้ตตัวโคร่ง(ที่ร่างสูงหามาใส่ให้ใหม่)
กับเรียวขาสวยที่เห็นอยู่ตรงหน้าทำให้ร่างสูงต้องมองเป็นอาหารตายามเช้า
ถ้าเป็นเมื่อคืนคงผลักลงเตียงแล้วจัดการไปอีกรอบแล้ว
แต่เห็นสภาพร่างบางตอนนี้แล้วยังรังแกต่อไม่ลงจริงๆ
ร่างแกร่งที่อยู่ในชุดกางเกงขายาวตัวเดียว
ลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินไปซ้อนหลังคนตัวเล็ก
กอดเอวอีกคนไว้แน่นแล้วก้มลงหอมที่ซอกคอสวยไล่มาจนถึงพวงแก้ม ร่างบางไร้การขัดขืน
ได้แค่ทำหน้านิ่งและปล่อยให้ภาคินซุกไซ้ได้ตามสบาย
“เห็นแล้วสงสาร…”
เหมือนการหาเศษหาเลยเมื่อกี้เป็นค่าจ้างในการอุ้มคนตัวเล็กเข้าไปในห้องน้ำ
หลังจากที่ร่างสูงปล่อยขาเล็กให้ลงแตะพื้นกระเบื้องเย็นเฉียบ เขาก็เดินออกมา
ทิ้งให้คนตัวเล็กยืนเซเกาะเคาเตอร์อ่างล้างมือในห้องน้ำ
กระจกเงาตรงหน้าฉายภาพเรืองฤทธิ์ที่ยืนมองสภาพตัวเองอย่างเศร้าสลด
คอสวยขึ้นปื้นสีแดงเป็นทางยาวทั่วลำคอ รอยช้ำที่ใหม่สดสีแดงก็เด่นหราเป็นบางจุด
ยังไม่นับรอยที่ภาคินทำไว้ภายใต้เสื้อเชิ้ตตัวนี้
มือน้อยเลื่อนมาแตะที่ปากตัวเองเบาๆ ที่มีรอยห้อเลือดนิดๆ
เกิดจากการจูบที่ดุดันและรุนแรงเมื่อคืน…
ก่อนที่ขาสวยจะเข้าไปอาบน้ำในตู้กระจกที่แยกส่วนกับอ่างอาบน้ำ
ก็มีเสียงเคาะประตูจากด้านนอก
คนตัวเล็กลังเลในใจเพราะว่ากลัวว่าร่างสูงจะเข้ามาทำอะไรกับตนอีก
แต่จังหวะการเคาะประตูที่แสดงถึงความไม่พอใจก็ดึงขึ้นเรื่อยๆ
จนเรืองฤทธิ์จำใจต้องไปเปิดประตูห้องน้ำให้ร่างสูงเข้ามาข้างใน
“นี่แปรงสีฟัน ฉันมีสำรองไว้ ส่วนนี่เสื้อ…”
“ผมขอชุดผมคืน ผมจะใส่ชุดนั้นกลับบ้าน”
“ฉันบอกเหรอว่าจะให้นายกลับ
เมื่อคืนฉันแจ้งยายไว้แล้วว่าให้บอกพ่อแม่นายด้วยว่าจะพาไปส่งวันอาทิตย์
เพราะฉะนั้นไม่ต้องกลัวว่าใครจะเป็นห่วง”
“ทำไมพ่อแม่จะไม่ห่วงผม เขาไม่ได้รู้จักคุณดีสักหน่อย
ขนาดผมรู้จักคุณ ผมยังไม่ไว้ใจเลย”
“ก็ยายฉันบอกพ่อแม่นายได้ก็แล้วกัน”
“แล้วพ่อแม่ผมจะเข้าใจว่าผมไปไหน”
“ไปขายตัวมั้ง”
“นี่คุณ!”
“เลิกเถียงฉันได้แล้ว นายต้องอยู่กับฉันที่นี่ ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม
อย่าขัดใจฉัน เพราะถ้าฉันทนไม่ได้ขึ้นมา นายเองจะเดือดร้อน!”
ภาคินปาเสื้อเชิ้ตใส่ใบหน้าหวาน โดยไม่สนใจว่าคนตัวเล็กจะตกใจกลัวเพียงใด
ก่อนจะเดินออกไปจากห้องน้ำ โดยปิดประตูเสียงดังสนั่นแสดงให้รู้ว่าเขาโมโหแค่ไหน
..เรืองฤทธิ์วางทุกอย่างไว้บนเคาเตอร์แล้วพาร่างกายตัวเองไปชำระสิ่งสกปรกในห้องอาบน้ำ
น้ำตาจากดวงตาสวยไหลลงปนกับสายน้ำที่กระทบกาย
ใช้เวลาอยู่กับตัวเองภายในห้องแคบๆ
จนรู้สึกได้ว่าไม่ควรจะแสดงความอ่อนแอออกมาแบบนี้ เลยรีบอาบน้ำสระผม
เอาเสื้อผ้าที่ภาคินให้มา..สวมใส่ร่างกาย
ก่อนจะพาร่างตัวเองออกมาจากห้องน้ำ มีผ้าเช็ดตัวผืนเล็กพาดคอกับผ้าขนหนูพันเอวไว้
ร่างสูงง่วนอยู่กับการทำกับข้าวอยู่ในครัว
ไม่เห็นว่าคนตัวเล็กมามองพิงตู้เย็นอยู่ …มือบางเช็ดผมตัวเองที่เปียกโชกแต่ก็มองภาคินทอดไข่ดาวในกระทะไปด้วย…
“ทำไมมายืนอยู่ตรงนี้”
“แล้วจะให้ผมอยู่ในแต่ในห้องนอนกับห้องน้ำหรือยังไง ไม่หนีไปก็บุญแล้ว”
“จะหนีสภาพนี้เนี่ยนะ แล้วใครอนุญาตให้พันผ้าเช็ดตัว”
“อย่าโรคจิตไปหน่อยเลย จะให้ผมโป๊หรือไง”
“ในห้องนี้มีแค่นายกับฉัน คนจะมองก็มีแค่ฉันคนเดียว
และฉันบังคับให้นายเอาผ้าเช็ดตัวออก นายก็ต้องทำ”
คนตัวเล็กโกรธจนหน้าแดง มีอย่างที่ไหนที่จะให้ใส่แค่เสื้อตัวเดียว
นั่งทีก็เห็นไปถึงไหนต่อไหน
..
“จะถอดหรือไม่ถอด”
“เดี๋ยวค่อยถอด!”
“เดี๋ยวนี้…” ภาคินกดเสียงต่ำ
มองไปที่ผ้าขนหนูที่พันเอวร่างบางอยู่ ราวกับจะสะกดจิตให้มันหลุดลงตรงนั้น
แต่เขาเล่นมองแบบนี้คนที่ถูกบังคับจะถอดได้ยังไง
มันไม่ต่างอะไรกับถอดเสื้อผ้าให้คนอื่นดูต่อหน้าต่อตา
สายตาหวานแข็งกร้าวเหมือนไม่ยอมอ่อนข้อให้ง่ายๆ
จับปมผ้าขนหนูแน่นราวกับกลัวว่ามันจะหลุดลงไป
ไม่ต่างอะไรกับการยั่วโมโหร่างสูงยามเช้า .. ภาคินปิดเตาแก๊สและล้างมือเสร็จสรรพ
ก่อนจะเดินไปหาเด็กดื้อที่ยืนท้าทายอยู่ที่เดิมโดยไม่คิดหนี
“ทำไมถึงชอบขัดใจฉัน ทั้งๆที่รู้ว่านายไม่มีสิทธิ์” ทันทีที่ร่างแกร่งเข้าประชิดตัว
ปมผ้าขนหนูก็หลุดออกทันที ผ้าสีขาวร่วงไปกองอยู่กับพื้นด้วยฝีมือของคนที่กำลังยื่นหน้าเข้ามาใกล้คนตัวเล็ก…
พ่นลมหายใจร้อนผ่าวรดข้างแก้มใส มองเรืองฤทธิ์ด้วยสาอยากจะฆ่าให้ตาย
แต่จมูกโด่งกลับจรดลงบนผิวเนียน
ทำไมเขาชอบทำเหมือนใจร้าย แต่จบลงด้วยความอ่อนโยนกันนะ…
ปากหยักจูบละเลียดไปตามพวงแก้มจนดึงลำคอ ดูดผิวเนียนเบาๆให้คนตัวเล็กอ่อนไหวจนต้องเอามือมาเกาะที่ไหล่แกร่ง…
ภาคินดันร่างบางจนแผ่นหลังชิดตู้เย็น ทั้งซุกไซ้
ทั้งจูบไปตามลำคอสวยอย่างเอาแต่ใจ ร่างบางก็ยอมให้ทำอย่างว่าง่าย
“พ…พอ…แล้ว ผมหิวข้าว…”
ร่างสูงผละตัวออก ยืนมองร่างเล็กที่หายใจหอบถี่อยู่สักพัก
แล้วรีบปรับเปลี่ยนอารมณ์จากผู้ชายอ่อนโยนเป็นคนที่ใจร้ายขึ้นมาทันที
“มีแค่ไข่ดาว กับแฮม ถ้าไม่กินก็อดไป… เดี๋ยวเป็นลมคาตัวฉันขึ้นมาจะหาว่าไม่เตือน”
จะมีสักครั้งมั้ยที่ไม่พูดถึงเรื่องพรรค์นั้น
จะมีสักครั้งมั้ยที่พูดด้วยความจริงใจ… เรืองฤทธิ์พยายามจะไม่ตีความทุกคำพูดแล้ว
แต่มันก็ยังเข้าใจทุกความหมายอยู่ดี
สภาพตัวเองตอนนี้ก็พร้อมเหมือนจะรับเรื่องอย่างว่าทุกเมื่อ
แค่ถ่างขานิดเดียวก็ไม่รอดแล้ว…
“ไหนล่ะของผม…”
“ฉันไม่ใช่ขี้ข้าที่จะเอาอาหารมาประเคนให้นาย
อยากกินก็ไปตักมาเองสิ” ร่างสูงนั่งทานอาหารเช้าอยู่บนโต๊ะอาหาร
คนตัวเล็กก็เลยไปเอามาทานบ้าง ถึงแม้จะไม่อยากกินเท่าไหร่ ก็ต้องกินเผื่อไว้…ประทังชีวิต ไม่รู้ว่าวันนี้จะโดนอะไรอีก ต้องทานเอาแรงไว้
เพราะไม่อยากจะมาตายอยู่ที่นี่
“อร่อยมั้ย”
ดวงตากลมเหลือบขึ้นมองคนถาม
..
“ฉันแค่อยากรู้ เพราะฉันทำเองฉันก็ว่าอร่อย ไม่เคยทำให้คนอื่นกิน”
“ก็แค่ไข่ดาว กับแฮม ไม่มีใครทำอร่อยไปกว่าใครหรอก”
“ฉันอยากรู้ว่าอร่อยหรือไม่อร่อย ไม่ใช่ให้นายตอบอย่างอื่น”
“ถ้าผมตอบว่าไม่อร่อยล่ะ”
“ฉันก็จะไม่ให้นายกินต่อ”
“งั้นผมขอไม่ตอบอะไรเลย ไม่อยากโกหกตัวเอง”
..
ร่างสูงหัวเราะเบาๆในลำคอ มองคนตัวเล็กทานอาหารที่เขาทำให้เหมือนผู้ใหญ่มองเด็ก
แล้วก็ทานอาหารมื้อนี้ไปพร้อมๆกัน…
วันหยุดแบบนี้
ภาคินทิ้งคาบนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงมักจะใช้ชีวิตอยู่ในคอนโดของตัวเองคนเดียวไม่ได้ออกไปไหน
อาทิตย์นี้ก็เช่นกัน แต่พิเศษที่มีหนุ่มน้อยน่ารัก(โดนบังคับ)มาอยู่ด้วยอีกคน
เจ้าของห้องในชุดเสื้อยืดกางเกงผ้านิ่มขาสั้นนั่งดูภาพยนตร์อยู่หน้าทีวีมาชั่วโมงหนึ่งแล้วหลังจากทานอาหารเสร็จ
ไร้วี่แววของคนตัวเล็กนั่งใกล้
ร่างสูงเห็นโทรศัพท์ของร่างบางวางอยู่บนโต๊ะเล็กตรงหน้า
เพราะยึดมาเมื่อคืน เลยนึกสนุกหยิบมากดเล่น เห็นรายชื่อผู้ติดต่อแล้วเกือบจะโมโห
เพราะเบอร์ของเขาถูกเมมไว้ด้วยคำว่า ‘โรคจิต’
เขากดลบรายชื่อทั้งหมด ก่อนจะเมมเบอร์เขาเข้าไปใหม่
ที่ถ้าคนตัวเล็กเห็นคงขำไม่ออกแน่
เห็นทีคงต้องไปแสดงความโรคจิตให้ดูเสียแล้วล่ะมั้ง
จะได้รู้ว่าคนโรคจิตบวกบ้ากามด้วยนี่มันเป็นยังไง…
ภาคินปิดโทรทัศน์แล้วเดินไปที่ห้องนอน
เห็นคนตัวเล็กนอนนิ่งอยู่บนเตียงกว้าง เอาผ้าห่มคลุมตัวช่วงล่าง
สายตามองออกไปนอกหน้าต่างที่ถูกเปิดม่านออก .. ร่างสูงยืนมองอยู่สักพัก
แล้วเดินไปรูดม่านให้ปิดจนความสว่างในห้องน้อยลงเพราะไฟก็ไม่ได้เปิดไว้
“ทำไมนายไม่ออกไปนั่งข้างนอก”
“ข้างนอกมีคนโรคจิต”
“ทั้งๆที่รู้ว่ายั่วโมโหฉันแล้วจะโดนอะไร นายก็ยังจะทำ”
“ผมพูดความจริงต่างหาก ไม่ได้ยั่วโมโห… ถ้าข้างนอกที่คุณหมายถึงนอกคอนโดคุณผมก็จะไป
แต่นี่มันไม่ใช่ แล้วถ้าออกไปจะให้ผมไปอยู่ที่ไหน
แต่งตัวแบบนี้เดี๋ยวคนโรคจิตกระโจนใส่จะทำยังไงล่ะ”
“แล้วคนโรคจิตเขาจะเข้ามาอยู่กับนายในนี้ไม่ได้หรือไง
มันอันตรายกว่าอยู่ข้างนอกด้วยซ้ำ เพราะมีทั้งเตียง
และของเล่นมากมายในลิ้นชักที่นายไม่รู้”
จบคำพูดของร่างสูงคนตัวเล็กก็เด้งตัวขึ้นมาทันที
ในหัวสมองจินตนาการถึงของในลิ้นชักที่ภาคินพูด อาจจะมี แส้ เข็มขัด เชือก
หรืออะไรที่พวกคนซาดิสม์ชอบเก็บไว้ข้างๆเตียง…
พลางในสมองก็นึกภาพตอนที่ร่างสูงใช้ของพวกนั้นกับตัวเอง
คิดแล้วมีแต่ขนลุกไปทั่วทั้งร่าง
ร่างแกร่งทิ้งตัวลงนั่งบนเตียง จนร่างเล็กต้องกระเถิบตัวหนี
ชันขาสวยขึ้นมาภายใต้ผ้าห่มที่คลุมช่วงล่างไว้อยู่… สายตาคมมองเห็นแนวกระดุมที่ติดตั้งแต่เม็ดแรกจนเม็ดสุดท้ายแล้วนึกอยากแกล้ง
อะไรที่ทำให้ร่างบางไม่พอใจนี่อยากทำไปเสียทุกอย่าง
“คุณ…”
ภาคินถอดเสื้อของตัวเองออกแล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้เรืองฤทธิ์
จนร่างบางต้องเบี่ยงตัวหนี สายตาเจ้าเล่ห์นี่มองมาแบบนี้คนตัวเล็กไม่ชอบเอาซะเลย
“ฉันถอดเสื้อแล้ว นายก็ต้องถอดเหมือนกัน”
“ไม่เอาแล้ว ผมเหนื่อย เมื่อคืนก็…” เสียงใสขาดหายไป
เพราะภาพเมื่อคืนตอนที่อยู่ในอ่างอาบน้ำมันลอยมา
มันเป็นภาพตอนที่คนตัวเล็กกำลังขยับอยู่บนตัวร่างสูงอย่างเร่าร้อนแถมยังดูเจนจัดกับเรื่องพวกนี้…น่าอายชะมัด
“ฉันไม่ได้ให้นายมานั่งๆ นอนๆ อยู่ในคอนโดฉันฟรีๆ นะ”
”ผมอยากอยู่เหรอ ถ้าไม่มีคลิปบ้าๆนั่นผมไม่ทำตามคำสั่งคุณทุกอย่างหรอก”
“นี่เหรอทำตามคำสั่ง นายดื้อมากๆเลยรู้มั้ย”
“ก็ทุกสิ่งที่คุณต้องการ ผมไม่ได้ต้องการด้วยนี่…”
”นายมีสิทธิ์เลือกเหรอ”
“คนบ้า!” พอดีกับที่มือแกร่งลอบปลดกระดุมบนสาบเสื้อเชิ้ตจนหมด
แล้วกระชากให้แหวกออกจนโชว์ผิวเนียนที่มีรอยแดงช้ำทุกตารางนิ้ว
ตุ่มไตสีชมพูหวานที่ผ่านศึกหนักมาเมื่อคืนยังคงน่ากัดกินไปเปลี่ยน
“ฉันจะขืนใจนายไปเรื่อยๆ
จนถึงวันที่นายยอมถ่างขาให้ฉันเอาโดยที่ไม่ต้องออกแรงบังคับ”
“มะ…ไม่…มี…วัน”
“เดี๋ยวก็รู้…อีกไม่นาน…” เสียงเข้มเอ่ยแนบชิดลำคอสวย
ก่อนจะจับร่างบางให้นอนราบลงบนเตียง “เผลอๆ อาจจะเป็น…วันนี้”
“นี่คุณจะทำบ้าอะไร…อื้อ”
เรืองฤทธิ์คิดในใจว่าร่างสูงจะทำวิธีไหนที่จะทำให้ตัวเองกลายเป็นคนแบบนั้น
.. ปล่อยให้ร่างสูงหาความสุขกับร่างกายตัวเองไปสักพัก โดยที่สมองของคนถูกรังแกกำลังคิดไม่ตกกับคำพูดของภาคินเมื่อสักครู่
แต่พอคิดอะไรไม่ออกก็นึกโมโหที่ปล่อยให้ร่างสูงรังแกโดยไม่ได้ทันขัดขืนอะไร
รู้ตัวอีกทีเสื้อเชิ้ตก็หลุดออกไปจากกายแล้ว เหลือแค่ตัวเปล่าๆ ที่ไร้ผ้าห่มปกปิด
มีเพียงกายแกร่งที่เหมือนคลุมไว้ทั้งร่างเท่านั้น
“อ๊ะ
เจ็บ…”
เขี้ยวคมฝังลงไปที่ซอกคอขาวซ้ำรอยเดิม ทำให้คนตัวเล็กสะดุ้งไปทั่วทั้งร่าง
แต่ร่างสูงมีแต่เสียงครางฮือพอใจกับสิ่งที่ตนเองทำ
กลิ่นหอมที่คละคลุ้งไปทั่วกายสวยยิ่งทำให้อารมณ์พลุ้งพล่านไปกันใหญ่
ผิวเนียนถูกดูดเป็นจุดๆ แล้วเกินรอยไปทั่ว แต่ไม่เท่ากับที่ฝังเขี้ยวลงไป…
คนไม่มีทางสู้ได้แต่รอรับความเจ็บปวดที่กำลังเกิดขึ้น
ไม่มีอะไรที่จะทำได้ตอนนี้นอกจากคำว่า ‘ยอม’
ปากเล็กถูกกลืนกินอย่างรุนแรง
จูบที่มีความสุขแค่ฝ่ายควบคุมเกมโดยที่คนถูกจูบไม่รู้สึกอะไรด้วยนี่มันเหมือนกับจะขาดใจตาย
จังหวะหายใจแทบจะไม่มี.. ริมฝีปากหยักดูดเม้มริมฝีปากอิ่มอย่างเอาแต่ใจ
ก่อนจะบังคับให้เปิดทางเพื่อจะสอดลิ้นเข้าไปหาความหวาน
“อือ…อื้ม…”
เสียงครางพอใจมาจากร่างสูงฝ่ายเดียว
ส่วนคนตัวเล็กมีแต่จะใช้เรี่ยวแรงอันน้อยนิดผลักอกแกร่งให้ออกห่างตัว
เพื่อที่เขาจะได้ถอนจูบออกสักที ขืนจูบแบบนี้ไปอีกสักพัก ร่างเล็กต้องขาดใจตายแน่
พอร่างสูงถอนจูบออก
คนตัวเล็กก็นอนหายใจแฮ่กๆ ใต้ร่างของคนที่เหมือนหื่นกระหายเต็มทน
มือน้อยที่ยันอกแกร่งไว้เหมือนไม่ให้ยุ่งกับตัวเองแทบจะไม่ได้มีผลอะไรเลยสักนิดเพราะแรงที่มีมันน้อยเหลือเกิน
แถมยังถูกดูดพลังไปกับจูบเมื่อกี้อีก
ทั้งหอบจนหน้าอกกระเพื่อมขึ้นลง
ทั้งปากแดงสด ทั้งหยาดเหงื่อที่ดูเซ็กซี่
ทำให้ร่างสูงไม่อยากจะหยุดอะไรอีกต่อไปแล้ว
เริ่มสร้างเสียงครางด้วยการเลียตุ่มไตให้แข็งทั้งสองข้าง
ก่อนจะครอบครองมันสลับกันไป คนตัวเล็กทรมานที่ต้องคอยบังคับตัวเองไม่ให้ส่งเสียงที่ตนคิดว่าน่าอายออกมา
แต่ร่างสูงก็ยิ่งเพิ่มดีกรีความเสียวซ่านขึ้นเรื่อยๆ
จนวิธีกัดปากของตัวเองไว้ไม่ให้เสียงเล็ดลอดใช้ไม่ได้ผล
อกเล็กแอ่นรับลิ้นชื้นที่ตวัดเลียอย่างรุนแรงอย่างห้ามไม่ได้
ทั้งๆที่สมองมันสั่งไม่ให้ทำอะไรที่แสดงว่าตัวเองพอใจกับการกระทำเช่นนี้
แต่ร่างกายมันทรยศทุกอย่าง
โกหกตัวเองว่าไม่รู้สึกดีกับการทำแบบนี้g]pสักนิด
แต่ความจริงคือต้องการให้อีกคนช่วยเติมเต็ม
“อ๊ะ…อ๊า…”
ภาคินรีบถอดเสื้อผ้าที่เหลืออยู่ แล้วเปลี่ยนเป็นนั่งแทน มือหนาจับที่ข้อพับขาเรียวให้ชันขึ้น
แยกให้ช่องทางสวรรค์ปรากฏแก่สายตา
“โอ๊ยยยยยย”
แกนกายใหญ่กดเข้าไปจนสุด ไร้การปรนเปรอแต่อย่างใด
ทำให้คนตัวเล็กกรีดร้องจนสุดเสียงเพราะความเจ็บปวด…
มือบางกำหมัดแน่นทุบอกแกร่งรัวๆ ที่สอดเข้ามาจนสุดโดยไม่ได้ปรานีร่างกายที่บอบช้ำอยู่ก่อนเลยสักนิด
“อ๊ะ อ๊า ๆ ๆ ๆ”
เสียงควานครางร้องระงม เพราะร่างสูงไม่รออะไรทั้งนั้น
ขยับเข้าออกตามอำเภอใจไม่สนว่าร่างกายของคนตัวเล็กว่าจะไม่พร้อมกับการสอดใส่ครั้งนี้แค่ไหน
คนเห็นแก่ตัวคิดถึงแค่ตัวเอง หลับหูหลับตาซอยเข้าออกตามความพอใจของตัวเอง
น้ำตาคนตัวเล็กไหลรินเป็นสาย เจ็บเหมือนใจจะขาด…แต่ก็เริ่มมีความเสียวซ่านเข้ามาแทนที่
ในขณะที่ภาคินยังคงสนุกกับการหาความสุขให้ร่างกายตัวเอง
และทำร้ายร่างกายของคนตัวเล็ก
“อ๊ะ อ๊า อื๊อ ๆ ๆ”
ช่องทางที่มีการสอดใส่อยู่ตลอดเวลามีเลือดสีจางๆไหลออกมาปนกับน้ำสีขาวขุ่น
จนจังหวะสุดท้ายที่มีธารน้ำสีขาวระลอกใหญ่ไหลออกมาจากข้างในเพราะเกิดจากการปลดปล่อยของร่างสูง
ภาคินถอดถอนแกนกายออกทันทีที่จัดการตัวเองเสร็จ
เขาต้องการจะรังแกคนตัวเล็กที่ยังไม่ได้ปลดปล่อย…
มือเล็กจิกผ้าปูที่นอนอย่างทรมาน รู้สึกแน่นไปหมด… มีหยาดน้ำสีขาวขุ่นไหลเยิ้มอยู่ที่ปลายส่วนอ่อนไหว…
ร่างแกร่งลุกขึ้นจากเตียงเต็มความสูง
ก้าวขาไปข้างหน้าเหมือนจะเดินออกไปจากห้องนี้
แต่เสียงหวานของคนที่นอนอยู่ก็ดังเรียกร้องรั้งเขาไว้ไม่ให้ไป
นับว่าเป็นความอัปยศของร่างเล็กบนเตียงที่ต้องร้องขอ… เหมือนกำลังจะขึ้นสวรรค์ แต่คนที่ไปถึงก่อนเขากลับรังแกพยายามให้ตกลงมา
คงต้องร้องขอให้เขาช่วยดึงขึ้นไปอีกที…
“คุณ…ภาคิน…” เสียงหวานร้องเรียกทั้งน้ำตา…
“มีอะไร!” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นที่มุมปาก
รอเวลาที่คนตัวเล็กจะเป็นฝ่ายร้องขอ…
“ได้โปรด…ฮึก” ร่างสูงแทบหยุดหายใจเมื่อหันไปมอง
ขาเรียวที่ชันขึ้นอย่างเชิญชวน รูเล็กที่มีน้ำสีขาวเยิ้มอยู่โดยรอบหดเกร็ง
ใบหน้าหวานแสดงถึงความทรมาน
..
“เอามันเข้ามาอีกทีได้ไหม…ฮึก ฮือ…”
ขาเล็กแยกออกให้กว้างขึ้นอีก…เพื่อบอกความต้องการให้ชัดเจน…
ภาคินกระตุกยิ้มแล้วเดินกลับไปที่เตียง.. เห็นทางสวรรค์อยู่ใกล้ๆ
แกนกายใหญ่ก็ผงาดขึ้นอีกครั้ง ร่างสูงนั่งลงตรงที่เดิม แล้วเขาก็ก้มลงไปไล้เลียแกนกายเล็กที่มีน้ำสีขาวขุ่นไหลเปรอะไปหมด
เพียงปลายลิ้นที่แตะลงไป ร่างทั้งร่างของคนตัวเล็กก็สะดุ้ง…
เขาลากลิ้นตั้งแต่โคนจรดปลาย
ก่อนจะครอบครองไปทั้งอัน คนตัวเล็กหลับตาพริ้มไม่สนอะไรทั้งนั้น
รับการปรนเปรอจากร่างสูงด้วยความเต็มใจ…
ลืมตาอีกทีก็ตอนที่มือแกร่งพลิกตัวให้ร่างเล็กนอนคว่ำลง
แล้วยกสะโพกให้ลอยเด่นล่อสายตาหื่นกระหายของคนที่มีความต้องการไม่สิ้นสุด
“อ่า…”
แกนกายใหญ่สอดใส่เข้าไปข้างในช้าๆ จนถึงข้างใน… ภาคินไม่ปล่อยให้เสียเวลา
ดึงออกมาจนสุดแล้วสอดเข้าไปใหม่เป็นจังหวะเนิบนาบ
ก่อนจะเพิ่มให้มันเร็วขึ้นเรื่อยๆ
“อ๊ะ อ๊า ๆ ๆ ๆ ๆ”
“อ่า…ริท…อ่า…อย่ารัด…ฉันเอา…อ่า…ออกไม่…ได้”
เจ้าของช่องทางคับแคบยังไม่รู้ว่าอะไรผิดอะไรถูก
แสดงทุกอย่างไปตามใจตัวเอง ไม่รู้เลยว่าอะไรที่จะทำให้อีกคนพอใจหรือไม่พอใจ…
“อ๊ะ อ๊า อื๊อ อ่ะ ๆ ๆ ๆ”
เสียงครางหวานดังจนถึงจุดหนึ่ง มีเสียงหวีดร้องอย่างสุขสมเข้ามาแทนที่
ร่างสูงโปรพอที่จะทำให้อีกคนมีความสุขโดยที่แทบจะไปได้สัมผัสข้างหน้าเลย… ร่างแกร่งเข้าออกกายเล็กอีกสองสามทีก็กระตุกเกร็ง ปลดปล่อยน้ำขาวขุ่นเข้าไปในช่องทางเล็กจนไหลเยิ้มออกมาอีกรอบ
ภาคินทิ้งตัวลงนอนบนเตียง แล้วดึงคนตัวเล็กมากอดไว้ โดยหันหน้าเข้าหากัน
แต่จับให้เรืองฤทธิ์นอนซุกอกแกร่ง…
“แกล้งผมทำไม” เสียงหวานพูดอู้อี้
จนมือหนาต้องจับคางเล็กเชยขึ้น เห็นใบหน้าหวานเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา
เลยเอานิ้วหัวแม่มือเกลี่ยให้อย่างอ่อนโยน
“ฉันไม่ชอบคนอวดดี”
“แต่ผมไม่คิดว่าคุณจะใช้วิธีสกปรกแบบนี้…” คำด่ากลายเป็นคำธรรมดาสำหรับภาคินไปเสียแล้ว
..
“ผมนึกว่าคุณหมายถึงวันที่ผมยอมให้คุณ…เอาเพราะความรัก…”
“วันที่นายรักฉันอาจจะมี แต่จะให้ฉันรักนาย… มันยากพอๆกับการที่จะมีใครได้เห็นน้ำตาของฉัน…
“
..
“เพราะฉันคิดว่าชาตินี้ทั้งชาติจะไม่มีวันนั้น…”
“ผมนี่แหละจะทำให้คุณเสียน้ำตา”
“อวดเก่งอีกแล้วนะ”
“ผมไม่ได้อวดเก่ง
แต่ผมเชื่อว่าผมทำได้…”
..
“คุณคอยดูก็แล้วกัน”
“หึหึ ฉันจะจำไว้…”
เป็นแค่ของเล่นบนเตียงที่พอเล่นจนเหนื่อยก็นอนกอดไว้
พออยากจะเล่นก็หยิบขึ้นมาเชยชม ไม่กลัวว่าของเล่นจะบอบช้ำหรือพังลงเลยสักนิด
คิดว่าเป็นสิ่งของที่คอยรองรับอารมณ์เท่านั้น
เวลาเกือบบ่ายโมงของวันนั้น
เรืองฤทธิ์ตื่นมาท่ามกลางว่างเปล่า ข้างกายไม่มีร่างแกร่งที่นอนกอดไว้… สำรวจตัวเองเห็นเสื้อเชิ้ตตัวเดิมที่ร่างสูงเป็นคนถอดออกอยู่บนกาย ..
ร่างบางพยายามลุกขึ้นยืนจนสำเร็จ รู้สึกถึงความเหนียวเหนอะไปทั้งตัว
โดยเฉพาะช่องรักที่ผ่านศึกหนักมา… ฝืนตัวเองเดินไปอาบน้ำรอบที่สองของวัน
เจ้าของผิวเนียนที่ตอนนี้มีรอยแดงเป็นจ้ำหอมไปด้วยกลิ่นสบู่อ่อนๆ
ยืนมองตัวเองในกระจกบานใหญ่หลังจากอาบน้ำเสร็จ
กระจกที่ฉายภาพเต็มตัวในห้องนอนทอดให้เห็นเตียงกว้างที่เหมือนเป็นสมรภูมิรัก
กับร่างกายสวยที่ไม่ค่อยชอบใจในสภาพตัวเองสักเท่าไหร่
ตัวก็เล็กแบบนี้ แรงก็น้อยแบบนี้…เมื่อไหร่จะสู้เขาได้บ้าง
ต้องยอมไปตลอดเลยหรือไง…
เสื้อตัวที่ใส่อยู่มันเขินกว่าตัวเก่าที่ใส่เมื่อคืนเสียอีก..
แถมยังรัดจนเห็นตุ่มไตชัด อีกแค่ครึ่งคืบเสื้อก็ยาวปิดก้นไม่มิดแล้ว
“คนบ้า ให้ใส่เสื้อผ้าดีๆก็ไม่ได้”
ร่างเล็กพูดกับกระจก มองผิวตัวเองที่มีแต่รอยก็แอบเขินอยู่ในใจนิดๆ
จุดช้ำๆที่ซอกคอก็เด่นชัดเสียจนน่าอาย..
ทั้งๆที่เรืองฤทธิ์สนใจแต่ผู้หญิง ไม่เคยจะมองผู้ชายด้วยกัน
แต่มาโดนอะไรแบบนี้คงต้องมีหวั่นไหว
แถมมันยังบ่อยเสียจนคนตัวเล็กเริ่มไม่เข้าใจตัวเองเสียแล้วว่าไม่ชอบหรือจะพอใจที่เขาทำเหมือนหลงใหลแบบนี้กันแน่..
“คุณภาคิน”
“เรียกฉันทำไม”
“ก็ไม่รู้ว่าว่าคุณไปไหน…”
“คิดถึงหรือไง”
“เปล่า…”
คนตัวเล็กทิ้งตัวลงนั่งข้างๆร่างสูงที่กำลังดูซีรีย์ฝรั่งในทีวีจอแบนตรงหน้า
มองตามสายตาของร่างสูงไป
เห็นแค่ผู้ชายในเครื่องแบบหลายคนกำลังกราดยิงผู้ชายหน้าโจรคนหนึ่งที่กำลังวิ่งหนีลูกกระสุน
ภาคินให้ความสนใจกับมันมาก
มากกว่าร่างบางที่นั่งมองตาแป๋ว… อยู่ดีๆ
ก็มีหมอนอิงลอยมาจากมือร่างสูงมาวางที่ตักคนตัวเล็ก
เรืองฤทธิ์เลยเข้าใจทันทีว่าหมายถึงอะไร.. ภาคินให้หมอนมาวางไว้บนตัก
จะได้ไม่ต้องโชว์ให้มันมาก
“ฉันอยากดูหนัง ยังไม่อยากจะแสดงหนังสดกับนาย”
“คุณไม่จ้องมันก็ไม่เกิดอะไรขึ้นหรอก”
เรืองฤทธิ์ตอบเหมือนไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่ ก็เขาเองไม่ใช่เหรอที่บังคับให้แต่งตัวแบบนี้..
เจ้าของดวงตากลมมองเห็นโทรศัพท์ตัวเองวางอยู่บนโต๊ะเล็ก
เลยแอบหยิบมาในขณะที่ร่างสูงกำลังเพลินกับการดูหนัง อยากจะโทรหาที่บ้าน
โทรหาเพื่อนใจจะขาด แต่ติดอยู่ที่คนข้างๆนี่สิ
“จะไปไหน!”
..
“ใครให้นายหยิบโทรศัพท์ไป วาง!”
แค่คนตัวเล็กจะเดินออกไปให้ห่างๆแล้วค่อยแอบโทรเท่านั้น แหละ
สายตาคมก็เหลือบมาเห็นเลยเรียกให้นั่งและริบโทรศัพท์คืน
“แล้วทำไมผมจะเอาไปโทรไม่ได้ นี่มันก็ของผม”
“ต่อไปนี้ของของนายก็คือของฉัน…”
ร่างสูงพูดอย่างไม่ใส่ใจแล้วหันหน้าไปดูหนังต่อ
คนตัวเล็กนั่งหน้ายู่ไม่พอใจคนเผด็จการ…
กว่าหนังจะจบก็บ่ายโมงครึ่ง
ร่างบางนอนหลับใช้มือวางท้าวแก้มไว้
เวลานั่งเสื้อเชิ้ตก็ร่นขึ้นมาจนเผยให้เห็นต้นขาขาว ไล่ไปจนถึงแก้มก้นงามงอนชวนมอง…
ภาคินเห็นแล้วก็ลอบกลืนน้ำลาย แอบค่อยๆเขยิบตัวเข้าไปใกล้ๆ
จมูกโด่งแนบชิดแก้มใส คนตัวเล็กรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาหันมาจมูกชนกันพอดี
ไม่ทันได้ถอยหนีหรืออะไร ปากหยักก็ประกบลงมาทันที… เขาบดเบียดจูบลงมาอย่างนุ่มนวลเต็มไปด้วยความรู้สึก
จนคนตัวเล็กต้องเอนลงไปนอนกับโซฟาตามแรงอารมณ์ มือบางโอบล้อมรอบคอแกร่งไว้
ก่อนจะเลื่อนขึ้นไปขยุ้มเรือนผมสีดำเข้มตามจังหวะการจูบที่ร่างสูงไปคนควบคุม
“อืม…”
เป็นจูบแรกที่เกิดจากความยินยอมพร้อมใจทั้งสองฝ่าย ดูดเม้มกันอย่างสเน่หา
เสียงแลกน้ำลายดังแค่ไหน ก็ไม่มีใครสนใจ
บดเบียดริมฝีปากเข้าหากันเร่าร้อนขึ้นทุกที
ปากหยักถอนจูบออก
ก่อนจะลากจมูกตั้งแต่พวงแก้มไล่ไปถึงลำคอแล้วลงมาตามรอยแยกของสาบเสื้อ
ขาเล็กชันขึ้นหนึ่งข้างตามแรงดึงของมือแกร่งที่กำลังลูบไล้อย่างหลงใหล
ตั้งแต่หัวเข่าจนถึงต้นขาด้านในที่ไร้อาภรณ์ปกปิด
“ริทหิวมั้ย…”
เป็นครั้งแรกที่เรียกชื่อเล่น
ไม่ได้แทนอีกฝ่ายว่านายแบบที่เคยเรียก… ทำให้คนตัวเล็กรู้สึกไม่ชินสักเท่าไหร่
เหมือนทำดีหวังผลยังไงก็ไม่รู้
“ไม่ค่อยหิวครับ”
”แต่ฉันหิวมากเลย”
คนตัวเล็กถูกช้อนขึ้นให้อยู่ในวงแขนแกร่ง มือหนาช้อนข้อพับขากับแผ่นหลัง…
สายตาคมจับจ้องแต่ใบหน้าหวานที่มองเขาตาแป๋ว
ร่างสูงพาคนตัวเล็กเข้าไปในส่วนของครัว
ก่อนจะวางร่างบางลงบนโต๊ะทานข้าวที่เป็นโต๊ะไม้เนื้อดีสีน้ำตาล
เรืองฤทธิ์ไม่เข้าใจ พอเขาวางร่างบางเราเขาก็เดินไปที่ตู้เย็น
หยิบขวดโยเกิร์ตกับผลสตรอเบอร์รี่มาสองสามลูก
สายตาเจ้าเล่ห์มองมาที่ร่างสวยที่นั่งรออยู่ที่เดิม
..
”มื้อนี้สตรอเบอร์รี่กับโยเกิร์ตนะ”
ภาคินป้อนสตรอเบอร์รี่ใส่ปากคนตัวเล็กก่อนจะประกบจูบลงไป
ค่อยๆกัดผลสตรอเบอร์รี่จนแหลกละเอียด ให้ความหวานซ่อนเปรี้ยวแตกอยู่ในปาก
รสชาติจูบครั้งนี้จึงเร้าใจเป็นพิเศษแถมคนตัวโตยังแกล้งหยอกล้อกับลิ้นเล็กจนน้ำสตรอเบอร์รี่ไหลล้นออกมาจากปากสวย
ไหนจะที่ล้นออกมาจากปากของร่างสูงอีก แทนที่จะเลอะแค่ที่ปาก
ภาคินกลับค่อยๆ ลากริมฝีปากของตัวเองตั้งแต่คางลงมาจนถึงคอสวยและปล่อยให้มันไหลไปตามรอยแยกของสาบเสื้อที่ตอนนี้กระดุมหลุดไปสามถึงสี่เม็ดแล้ว
“อ่า…คุณภาคิน ริทว่ามันเลอะแล้วนะ”
“อย่าขัดใจสิ ฉันกำลังหิว ถ้าโมโหหิวขึ้นมา นายจะไม่เหลือแม้แต่ซาก”
ปากหยักกระตุกยิ้ม ก่อนที่จะป้อนผลไม้สีแดงไปอีกลูก
แล้วทำทุกอย่างเหมือนเดิมแต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือปากของคนตัวเล็กที่แดงจนน่ากินกว่าลูกสตรอเบอร์รี่เสียอีก..
ร่างสูงบดขยี้จูบอย่างไม่ปรานี ดูดเม้มราวกับจะกลืนกินผลไม้กินไม่รู้หมดอันนี้ไป
มือหนาจับปกเสื้อเชิ้ตสีขาวของอีกฝ่ายทั้งสองข้างแล้วค่อยดึงลงช้าๆ
จนมันลงไปอยู่ที่ช่วงแขน เผยให้เห็นตุ่มไตสีชมพูที่เด่นขึ้นมาท่ามกลางผิวขาว…
”อ้ะ…” ร่างบางสะดุ้งเมื่อสิ่งที่สัมผัสกับยอดอกของตัวเองนั้นไม่ใช่มือหรือลิ้นของร่างสูงอย่างเคย
แต่เป็นผลสตรอเบอร์รี่ลูกสุดท้าย… คนทำทำด้วยสายหื่นกระหาย
มองร่างเล็กที่แหงนหน้าด้วยความเสียวซ่านจนสุดคอ
กลายเป็นว่าพยายามป้อนตุ่มไตสีหวานให้ร่างสูงเล่นกับมันแทน
ผลไม้ลูกนั้นถูกไล้วนรอบตุ่มไตที่แข็งเป็นก้อนหลายๆครั้ง
สลับข้างกันไปมาตามใจของร่างสูงที่เหมือนเปนเจ้าข้าวเจ้าของร่างกายนี้
เขาอยากจะทำอะไรก็ทำโดยไม่สนใจเลยว่าคนตัวเล็กจะเต้มใจหรือไม่เต็มใจ
แต่สีหน้าของเรืองฤทธิ์ตอนนี้มันแทนคำตอบทุกอย่าง… ใบหน้าหวานเต็มไปด้วยความสุขสมและความต้องการ
ยิ่งถูกร่างสูงมองอยู่ตลอดเวลายิ่งทำให้ใบหน้าสวยๆ ขึ้นเป็นสีแดงปลั่ง
อารมณ์ที่เก็บไม่อยู่อีกต่อไปจนร่างเล็กอยากจะระบายออกมา
ถูกระบายเป็นเสียงครางหวานยามที่ถูกสัมผัสร่างนิ่ม… สตรอเบอร์รี่ลูกนั้นถูกป้อนเข้าปากเล็กอย่างเคย
แต่ร่างสูงกลับใช้ริมฝีปากของตัวเองฉกฉวยไปกินคนเดียว
ภาคินกดสายตาลงต่ำมองร่างบางที่กำลังตาปรือฉ่ำเยิ้ม
โดยที่ปากก็เคี้ยวสตรอเบอร์รี่ไปด้วย
“นายหวานกว่าสตรอเบอร์รี่อีกรู้มั้ย”
“หระ…เหรอครับ”
ร่างสูงเข้าประชิดตัวร่างเล็กจับขาเรียวให้เกี่ยวเอวสอบไว้แน่น
เรืองฤทธิ์สะดุ้งอีกครั้งเมื่อส่วนอ่อนไหวของตัวเองแนบชิดกับเนื้อผ้านิ่มที่ร่างสูงสวมใส่อยู่
บนโต๊ะอาหารตอนนี้คงมีแต่คนตัวเล็กที่น่ากินที่สุด
การทำอะไรที่ปล่อยไปตามธรรมชาติของร่างบางมันกลับดูเหมือนยั่วเขากลายๆ
แทนที่ภาคินจะเข้าใจว่าการเบี่ยงหน้าหลบของคนตัวเล็กจะเป็นการหลบหลีกสายตาและความเขินอายแต่เขากลับเข้าใจว่าเป็นการเปิดทางให้ร่างสูงซุกไซ้ซอกคอได้สะดวก
ภาคินถอดเสื้อยืดของตัวเองออก แล้วจรดจมูกโด่งลงที่ซอกคอขาว
มือบางก็เลื่อนมาจับที่ไหล่แกร่งทันที ร่างหนายืนแทรกอยู่ตรงหว่างขา
คนตัวเล็กนั่งอยู่บนโต๊ะอาหาร ขาเรียวเลยเกี่ยวเกาะเอวสอบไว้ตามเดิม
วางศีรษะลงบนไหล่แกร่งทับมือตัวเองอีกที
ปล่อยให้ภาคินหาความสุขกับร่างกายของตัวเองไป…
“อ้ะ…”
ทุกครั้งที่มีอะไรกัน มักจะมีรอยช้ำสีแดงเกิดขึ้นที่ร่างกายของเรืองฤทธิ์เสมอ
ครั้งนี้ก็เช่นกัน
ร่างสูงตั้งใจดูดเม้มอย่างแรงบริเวณแผ่นอกตรงกับหัวใจราวกับจะตีตราจองดวงใจดวงนี้ไว้ให้เขาแค่คนเดียว
ภาคินเลื่อนตัวลงมาดูดเม้มที่ตุ่มไตสีหวาน ใช้ลิ้นเลียเบาๆ
แต่ไวต่อความรู้สึกจนคนตัวเล็กอดผวาไม่ได้…ส่วนอีกข้างก็ใช้ปลายนิ้วบีบเค้นหมุนเล่นเบาๆ
จนเล็บสวยต้องจิกลงไปกับไหล่ของร่างสูงเพื่อระบายอารมณ์
ใบหน้าหวานสะบัดไปมาเพราะเริ่มจะระงับอารมณ์ตัวเองไม่ไหว น้ำตาก็ไหลเพราะความทรมาน
“…คิน…ไม่ต้อง…อื๊อ”
บทจะหวานก็หวานเสียจนร่างเล็กปรับอารมณ์ไม่ทัน
มือแกร่งถกเสื้อเชิ้ตที่คลุมส่วนล่างออกให้ไปอยู่เหนือสะดือสวย
แล้วเขาก็แหย่ลิ้นไปหยอกล้อกับสะดือเล็ก จนร่างบางเกร็งหน้าท้องอย่างหนัก
มือเรียวก็พยายามจะผลักภาคินให้ออกห่าง…
“อ๊ะ
อื๊อ…”
..
“คุณ…”
มือแกร่งดันไหล่บางให้นอนลงบนโต๊ะอาหาร มองตัวเล็กด้วยสายตาวิบวับ
หยิบขวดโยเกิร์ตมาถือไว้ในมือ…
“จะรีบไปไหน ฉันทานสตรอเบอร์รี่แล้ว ยังไม่ได้ทานโยเกิร์ตเลยนะ”
มือหนาค่อยๆบีบโยเกิร์ตบนร่างกายสวยน่าหลงใหลทีละจุด
สีและเนื้อของมันราวกับครีมแต่งหน้าเค้ก แต่กินคราวนี้คงหวานไม่แพ้กัน…
ตุ่มไตสีหวานเปรอะเปื้อนไปด้วยครีมสีขาว
เป็นทางยาวลงมาจนถึงสะดือเลยไปจนถึงส่วนอ่อนไหว
ร่างบางหันหน้าหนีใช้มือข้างนึงปิดตาตัวเองไว้เพราะทนมองภาคินเล่นกับร่างกายตัวเองไม่ไหว…
แต่ความรู้สึกที่ไวต่อความสัมผัสเกินไปมันทำอยากให้คนตัวเล็กอยากจะกรีดร้องออกมา
แถมยังรู้สึกได้ว่าโยเกิร์ตเหนียวเหนอะไหลไปจนถึงช่องทางด้านหลัง
เรืองฤทธิ์รู้ว่าภาคินตั้งใจ…
“อ๊ะ…คุณ…”
ร่างเล็กผงกหัวขึ้นมาดูร่างสูงที่กำลังลงลิ้นเลียโยเกิร์ตตรงยอดอกอย่างเอร็ดอร่อย
หารู้ไม่ว่าการกระทำแบบนี้ยิ่งทำให้ร่างบางจะขาดใจ
“อ๊ะ อื๊อ ๆ ๆ…”
ลิ้นชื้นที่เลียไปเรื่อยๆจนถึงสะดือมันทำให้เรืองฤทธิ์เสียวซ่านอีกตามเคย
ครางหวานออกมาอย่างห้ามไม่ได้…
ตอนนี้คงจะปฏิเสธอะไรไม่ได้แล้ว คงต้องปล่อยให้ร่างสูงเล่นสนุกจนกว่าจะพอใจ
ยิ่งดิ้นรนก็จะยิ่งเจ็บตัว สู้มีความสุขด้วยกันทั้งสองฝ่ายแบบนี้ดีกว่า
“อ๊ะ…คุณ…คิน…อื๊อ…เสียว…” เสื้อที่ใส่อยู่ถูกร่นขึ้นมาไว้เหนือสะดืออีกครั้ง
เพราะร่างสูงกำลังครอบครองส่วนอ่อนไหว ใช้ลิ้นร้อนไล้เลียโยเกิร์ต
ตลอดทุกการกระทำครั้งนี้ก็อยู่ในสายตาของเรืองฤทธิ์ตลอดเพราะร่างบางใช้ศอกยันตัวเองขึ้นมามอง
”อ๊ะ อ๊า…” กว่าโยเกิร์ตที่แกนกายเล็กหมด
มันก็ชุ่มไปด้วยน้ำลายของร่างสูง…
”พ…พอแล้ว”
”หือ…ให้ฉันหยุดเหรอ”
”ได้โปรด…เอามันเข้ามานะครับ…อึก” โดนกลั่นแกล้งให้มีอารมณ์มาตั้งนาน
ไม่ทำอะไรสักที เห็นทีคงต้องร้องขอเอง… ความต้องการที่ถูกปลุกเร้ามันทำให้น้ำตาของคนตัวเล็กไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้
ขาเล็กชันขึ้นล่อหลอกปีศาจร้ายให้เข้ามา… ก่อนจะแยกขาออกเชิญชวน
หน้าตาราวกับลูกแมวที่กำลังขอร้องเจ้าของ… ร่างสูงแทบลืมหายใจ
เห็นคนตัวเล็กเย้ายวนขนาดนี้ มีเหรอที่จะปฏิเสธ
ทันทีที่ร่างกายของภาคินเปลือยเปล่า เขาแทบจะกระโจนใส่คนตัวเล็กทันที
มือหนาดึงร่างบางมาใกล้ให้พอดีกับขอบโต๊ะ ก้มจูบแผ่วเบาที่มุมปาก
ก่อนจะค่อยๆดันแกนกายเข้าไปในช่องทางคับแคบ
“อื๊อ”
ทั้งต้องการ ทั้งเจ็บทำให้ร่างเล็กส่งเสียงครางแปล่งๆ ออกมา อีกอย่างคือรู้สึกแสบไปหมดเพราะมีสิ่งแปลกปลอมขนาดใหญ่เข้าไปในร่างกายบ่อยครั้ง
มันก็ต้องเกิดการฉีกขาดเป็นธรรมดา
แต่ครั้งนี้มันก็อ่อนโยนกว่าทุกครั้ง
ร่างสูงค่อยๆแทรกเข้ามาอย่างค่อยเป็นค่อยไป
ร่างเล็กเม้มปากหลับตาปี๋เกร็งตัวทุกครั้งที่แกนกายใหญ่พยายามดันเข้ามาให้สุดทาง
”อ๊า…คุณคิน…”
มือแกร่งช้อนใต้ขาพับแล้วดึงเข้าหาตัว ก่อนจะเริ่มขยับเข้าออกอย่างช้าๆ
คนตัวเล็กพักพิงศีรษะไว้บนไหล่แกร่ง มือเล็กสอดเข้าไปกอดร่างหนาไว้
ข่วนเล็บไปบนหลังหนา…
“อ๊า…ริท”
เอี๊ยด ๆ
ๆ
เสียงโต๊ะอาหารขยับเป็นจังหวะการสอดประสาน
ผสมกับเสียงหอบหายใจ
ภาคินก็ซุกไซ้คอสวยอยู่ตลอดเวลา ดูดเม้มเป็นจังหวะรุนแรง
ในขณะที่ช่วงล่างก็ขยับเข้าออกถี่ขึ้นเรื่อยๆ
จนเสียงหวานของเรืองฤทธิ์เริ่มร้องไม่เป็นภาษา
เรียกชื่อเขากับชื่อตัวเองสลับกันไปเหมือนคนที่สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
“อ๊ะ อ๊า ๆ ๆ…ผมจะไปแล้ว อึก…เร็ว…ได้…มั้ย อ๊า ๆ ๆ”
ร่างสูงเร่งจังหวะจนสุดแรง เข้าออกในช่องทางคับแคบที่บีบรัดจนภาคินไร้สติ
.. ร่างบางกระตุกเกร็งก่อนจะปลดปล่อยน้ำสีขาวขุ่นออกมาเต็มหน้าท้องตัวเอง
มือแกร่งจับร่างบางให้ลงมาจากโต๊ะ
จับคนตัวเล็กที่ไม่มีแรงหันหน้าเข้าโต๊ะอาหาร ดันร่างบางให้นอนคว่ำ
แต่ขายืนไว้กับพื้น ก่อนจะยกขาข้างหนึ่งของคนตัวเล็กให้ก่ายโต๊ะไว้
เพื่ออำนวยความสะดวกในการสอดใส่
ก่อนจะแทรกแกนกายเข้าไปอีกรอบ คราวนี้ถนัดกว่าครั้งที่แล้ว
จังหวะที่รุนแรงทำให้คนที่อยู่เฉยๆ ตัวสั่นคลอน
ช่วยร่างสูงด้วยการตอดรัดเป็นจังหวะที่ทำให้ร่างสูงครางไม่เป็นภาษา
เอี๊ยด ๆ ๆ
“อ่า…ริท…อ่า…ดี…มาก…อ่า”
ร่างหนากระแทกเข้ามาครั้งสุดท้ายก่อนจะปลดปล่อยฉีดน้ำสีขาวขุ่นเข้าไปข้างใน
มันเยอะเสียจนล้นออกมาตามเรียวขาสวย… คนตัวเล็กสลึมสลือเหมือนคนไร้สติเพราะเสียแรงไปมากกับการมีอะไรกันเมื่อสักครู่
แถมแรงเสียดสีที่รุนแรงคงจะทำให้ร่างบางเจ็บจนลุกไปไหนไม่ไหว
แต่ถ้าถามว่ารู้สึกดีมั้ย ตอบได้เลยว่ามากทีเดียว
แขนแกร่งช้อนร่างบางขึ้นในอ้อมแขน
เสื้อเชิ้ตที่เหมือนไม่ได้ใส่เพราะคลุมอยู่แค่ที่ต้นแขนถูกถอดออกหลังจากที่ร่างสูงวางคนตัวเล็กลงบนเตียง
ลมหายใจหอบแฮ่กๆของร่างบางยังดังอยู่ตลอดเวลา
อกเล็กก็กระเพื่อมขึ้นลงไม่เกรงใจภาคินที่ยืนมองอยู่นานแล้ว
ร่างหนาค่อยๆคลานขึ้นเตียงไปคร่อมคนตัวเล็กไว้
จูบซับตั้งแต่หน้าผากจนถึงลำคอเหมือนแสดงความต้องการของตัวเองให้อีกฝ่ายรับรู้
คนตัวเล็กค่อยๆลืมตาขึ้น
มองร่างสูงที่หาความสุขกับร่างกายตัวเองไม่หยุดจึงพยายามใช้มือนุ่มดันแผ่นอกร่างสูงให้ออกห่าง
บดขยี้ริมฝีปากลงบนปากอิ่มสีน่าจูบ แล้วสอดลิ้นเข้าไปตักตวงความหวานข้างใน
รสสตรอเบอร์รี่เริ่มจางหายไป
เหลือเพียงแค่ความหวานจากตัวเรืองฤทธิ์เองที่ภาคินคงติดใจไม่น้อย
“อื้อ…เดี๋ยวก่อนนะ…ริทไม่ไหวแล้ว…อ๊ะ”
แทบจะไม่ต้องปลุกเร้าอะไรมาก แค่ขยับขึ้นลงบนล่างนิดเดียว
คนตัวเล็กก็แทบจะยินยอมพร้อมใจไปกับเขาแล้ว
“ขอแค่รอบเดียวนะ เดี๋ยวจะให้พักแล้ว…”
”อ๊าาาา”
ไม่รอให้ตกปากรับคำ ร่างสูงก็พลิกกายให้ร่างตนพิงหัวเตียง
แล้วจับคนตัวเล็กมานั่งทับแกนกายใหญ่ที่กำลังผงาดรอรับการกลืนกินจากช่องทางคับแคบอยู่
แต่จับให้หันหน้าไปทางเดียวกัน… ความอุ่นร้อนข้างในตอดรัดปีศาจร้ายเสียจนภาคินรุมร้อนแทบบ้า
ฝังหน้าลงกับซอกคอสวย สูดหากลิ่นหอมอีกครั้ง
ส่วนมือใหญ่ก็อ้อมไปกับแกนกายเล็กแล้วค่อยๆรูดขึ้นลง… คนตัวเล็กรู้สึกรุมร้อนไปหมด
ช่องทางคับแคบด้านหลังก็มีปีศาจร้ายรอรับการเคลื่อนไหวอยู่
ข้างหน้าก็มีมือแกร่งที่ปรนเปรอให้ตัวเองรู้สึกดี
เหมือนมัดมือชกให้ตอบแทนด้วยการขยับยังไงก็ไม่รู้
“ริท…ช่วยฉันหน่อย…” ผนังด้านในมันร้อนเสียจนร่างสูงต้องอ้อนวอนขอให้คนตัวเล็กขยับกาย
การปรนเปรอของภาคินจากด้านหน้าทำให้ร่างบางกำลังจะแตะขอบสวรรค์อยู่รำไร
รูดขึ้นลงอีกไม่กี่ทีเรืองฤทธิ์ก็กระตุกเกร็งปลดปล่อยออกมาอีกรอบ
คราวนี้น้ำรักแทบจะไม่ขุ่นแล้ว
กลับเป็นสีใสๆเพราะตั้งแต่เมื่อคืนไม่รู้ว่าปล่อยมาแล้วกี่รอบ
ร่างกายคงจะสร้างไม่ทัน
“อื๊อ…ซี้ดดดด…อ๊า อ้ะ ๆ ๆ”
ร่างบางยกสะโพกตัวเองจนสุดลำแกนกายใหญ่
แล้วค่อยกดลงมาอีกครั้งอย่างช้าๆ แม้จะแสบแค่ไหนก็ต้องทำเพราะภาคินขอไว้… ช่องทางคับแคบทำงานตามธรรมชาติคือตอดรัดแกนกายใหญ่อย่างดี
จนคนที่นั่งอยู่เฉยๆ ต้องครางร้องออกมาอย่างสุขสม
แม้จังหวะจะเชื่องช้าไปบ้าง แต่ก็เป็นที่พอใจของภาคิน
ทุกครั้งที่ร่างบางยกจนสุดมันเหมือนว่าในช่องท้องดูโหวงๆ
แต่พอคนตัวเล็กค่อยกลืนกินของของเขาไปอีกครั้งก็เหมือนมีอะไรมาเติมเต็ม
“อ่า…ริท…ดี…อย่างนั้นแหละ…อ่า”
ใช่ว่าร่างสูงจะมีความสุขฝ่ายเดียว คนตัวเล็กก็ครางไม่เป็นภาษาเช่นเดียวกัน
เหมือนว่าตัวเองเป็นคนควบคุมเองก็จะรู้ว่าจุดไหนที่จะทำให้ตัวเองรู้สึกดี
แถมยังกดสอดได้จนสุดมากกว่าตอนที่ภาคินเป็นคำทำให้เสียอีก
“ซี้ดดดด แสบ…อึก…อ๊า…ซี๊ดดดด….โอ๊ะ….อ๊า…”
เสียงฉ่ำแฉะทุกครั้งที่เกิดการสอดประสานดังทั่วห้อง
คละเคล้ากับเสียงหอบหายใจที่น่าหลงใหล
“อ๊า…คุณคิน…ผม…อ๊ะ…แสบ…อื๊อ ๆ ๆ ซี้ดดด”
เหมือนคนที่สนุกกับการมีอะไรกันครั้งนี้จะเป็นคนควบคุมเกมที่ตอนแรกอิดออด
เพราะตอนนี้เสียงของร่างเล็กเซ็กซี่เสียจนถ้าใครมาได้ยินคงอดไม่ได้ที่จะหมายปองเอาอะไรสอดใส่เข้าไปในตัวร่างบางเหมือนที่ภาคินทำ
.. ใครๆก็คงอยากจะมีอะไรกับคนที่เสียงร้องครางหวานแถมยังเซ็กซี่แบบนี้
“อ่า…ริท…เร็วหน่อยนะ…อ่า”
เรืองฤทธิ์จับต้นขาร่างสูงไว้แน่นเพื่อส่งตัวเองให้ขึ้นลงได้สะดวก
ใบหน้าหวานเป็นสีแดงจัดเพราะความเสียวซ่านปนทรมานที่เกิดขึ้น
แต่ก็ยังคงทำหน้าที่ตัวเองได้ดี
แถมยังเพิ่มจังหวะยกตัวแล้วเอาตัวเองกระแทกลงไปใหม่ให้เร็วขึ้น
”อ่ะ อาาา”
ร่างสูงกระตุกเกร็งและปล่อยพ่นฉีดน้ำสีขาวขุ่นออกมาเข้าไปในร่างกายที่อุ่นร้อน…
และทิ้งตัวลงนอนราบลงไปกับเตียงเหมือนโล่งตัว
แต่คนที่กำลังจะเสร็จอีกรอบยังขยับไม่หยุดอยู่บนแกนกายแกร่ง
มือเล็กจิกลงบนต้นขาของร่างสูงแน่น อุณหภูมิภายในค่อยๆเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
ส่งผ่านความร้อนผ่านช่องทางคับแคบจนถึงภาคิน
ขืนปล่อยให้เสร็จเวลาห่างกันแบบนี้ วันนี้คงไม่ได้พักแน่… เห็นคนตัวเล็กทรมานเอาตัวเข้าหาแกนกายใหญ่เพื่อตัวเองจะได้ปลดปล่อยด้วยจังหวะที่ช้าลงเรื่อยๆ
คนตัวโตก็เลยสงสารและกลัวใจตัวเองว่าจะเกิดมีอารมณ์อีกรอบ ..
ช่องทางรุมร้อนกลืนกินงูใหญ่เข้าไปไม่รู้กี่หน
แต่ที่รู้คือมีความสุขทุกครั้งที่แกนกายใหญ่เข้ามาอยู่ข้างในตัว… หรือคนตัวเล็กจะเสพติดเซ็กส์เสียแล้ว
“ให้ฉันช่วยนะ”
ร่างสูงจับร่างบางยกขึ้นจากแกนกายของตนเองแล้ววางลงบนที่นอน
ใบหน้าหวานมีน้ำตาคลออยู่ตลอดเวลา… แทบจะไม่ต้องบอก
คนตัวเล็กก็ชันขาขึ้นแล้วแยกออกชี้ทางให้งูใหญ่เลื้อยเข้ามาทางนี้
อสรพิษตัวโตที่สงบไปแล้วก็ผงาดมาอีกครั้ง
ก็คนตัวเล็กเล่นยั่วเชิญชวนแบบนี้ จะตายด้านได้ยังไง…
“อ๊าาาาาา”
ส่วนบนแทบไม่ต้องยุ่ง
ร่างสูงกระแทกตัวเข้าในช่องทางคับแคบอย่างรุนแรงจนขาเล็กลอยขึ้นจากพื้น
ภาคินโน้มตัวเข้าไปหาใบหน้าหวานที่มีน้ำตาเกาะ พอเห็นว่ร่างสูงมองก็ยิ้มออกมานิดๆ
ริมฝีปากหยักเลยตัดสินใจบดเบียดจูบเร่าร้อนลงไป ดูดกลืนริมฝีปากเล็กอย่างเสน่หา
ขาเล็กเกี่ยวเอวสอบไว้
จังหวะการขย่มที่รุนแรงทำให้เรืองฤทธิ์อยากจะหวีดร้องให้สุดเสียง
แต่เพราะโดนจูบอยู่เลยทำไม่ได้ดังใจ ได้แต่ทำหน้าที่ตอดรัดแกนกายแกร่ง
และตอบรักจูบนี้ต่อไป
“อื้อ ๆ ๆ ๆ ๆ”
แรงขย่มที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ทำให้คนทั้งสองรู้สึกดี
ทุกครั้งที่สองร่างรวมเป็นหนึ่งราวกับเหมือนได้แตะขอบสวรรค์… เสียงครางร้องในลำคออื้ออึงเพราะความสุขของคนทั้งสองฝ่าย
แกนกายใหญ่เข้าออกไม่รู้จักเบื่อ พออกมาจนสุดก็เหมือนโหยหาอยากเข้าไปในอีก
ผนังร้อนนุ่มก็รุมร้อนเสียจนงูใหญ่จะพ่นพิษออกมาก่อนเวลาอันควร
“อื๊อ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ”
ขาเรียวเกี่ยวเอวสอบแน่นขึ้นเรื่อยๆ
มือเล็กก็สะเปะสะปะไปทั่วแผ่นหลังกว้าง ขีดข่วนจนมันเป็นรอยเล็บ..
มือใหญ่ก็บดขยี้ตุ่มไตที่แข็งสู้มืออย่างหมันเขี้ยว… ส่วนล่างก็กระแทกเข้าออกอย่างเมามันส์
“อ๊าาาาาาาา/อ่าาาาาา”
สองร่างปลดปล่อยออกมาพร้อมกันอย่างสุขสม
ร่างบางกรีดร้องสุดเสียง… ปีศาจร้ายค่อยๆถอนออกจากช่องทางสวรรค์
เสียงหายใจหอบกระเส่ายังไม่หยุดหย่อน
ภาคินจับข้างบางพลิกตัวให้นอนตะแคงหันหน้าออกไปนอกหน้าต่าง
ส่วนเขาก็นอนกอดซ้อนหลังไว้
“อาบน้ำมั้ย”
“ไม่เอา”
“งั้นเดี๋ยวฉันเช็ดตัวให้นะ”
ร่างสูงหยิบชุดคลุมอาบน้ำมาสวมแล้วไปเอาอุปกรณ์เช็ดตัวทั้งหมด
เข้าไปรองน้ำในห้องน้ำแล้วออกมานั่งลงบนเตียงที่มีร่างบางนอนตะแคงตัวอยู่แต่หันหน้าเข้ามาข้างในไม่ได้มองออกไปข้างนอก
ภาคินเช็ดให้ทั้งตัวตั้งแต่เรียวขาที่เปรอะเปรื้อน
จนทางเข้าช่องทางคับแคบที่แดงช้ำ ร่างบางสะดุ้งนิดๆ ยามที่มือแกร่งสัมผัสตรงนั้นดู
จะว่าอายก็ยังอายอยู่ แถมพอจับแล้วยังมองหน้าอีก แบบนี้จะไม่ให้เขินได้ยังไง
พอเช็ดตัวเสร็จภาคินก็เอาอุปกรณ์ไปเก็บ
หยิบยาพาราที่มีติดห้องอยู่มาให้พร้อมกับน้ำเปล่า
เสื้อเชิ้ตตัวโคร่งกับกางเกงบ็อกเซอร์ตัวเล็กๆมาสวมให้…
ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนข้างๆ ดึงร่างบางเข้ามากอดแล้วค่อยๆหลับไปพร้อมๆ กัน…
————————————————
เ่อ่อ คือ หมดมรสุม NC ช่วงนี้แล้ว คริคริ เฉพาะช่วงนี้นะ
เหยแก
ตกลงอิคินมันบ้ากามมันโรคจิตหรือว่าน้องง่ายแบบที่มันพูดกันแน่วะ
> < โฮรววววววววว
แต่งแบบมันส์มากเลยช่วงหลังๆ ช่วงแรกอึนนิดๆ
NC นี้ใสมากจริงๆ ฝากกลับไปเม้นด้วยนะคะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น